Ευτυχώς  η εξωτερική πολιτική δεν είναι ποδόσφαιρο, γιατί σε μια τέτοια περίπτωση θα έπρεπε να επιλέξουμε μόνον την μια μεταξύ τριών τελείως διαφορετικών περιγραφών, που προηγήθηκαν:

Ο κ Καραμπελιάς, στο Liberal, πίστωσε τον «θρίαμβο» στον κόουτς της Εθνικής δηλαδή στον κ Μητσοτάκη. Μας πληροφόρησε μάλιστα ότι προηγούμαστε στο ματς 0-3, με τρίτο και καλύτερο, το πρόσφατο εκτός έδρας γκολ του κ. Ν Δένδια (τα δύο προηγούμενα υποτίθεται ότι ήταν το έπος του Έβρου και η «επακούμβηση»).

Ο επίτιμος αρχηγός ΓΕΕΘΑ, Πτέραρχος κ Χριστοδούλου, περιέγραψε την στάση Δένδια περίπου ως το γκολ της τιμής (κάτι σαν το γκολ της ΑΕΚ στο β ημίχρονο του 1-5), υπενθυμίζοντας τα άπειρα περιστατικά υποχωρητικής στάσης που προηγήθηκαν, κατά την παρελθούσα διετία.

Εμφανίστηκαν και αναλύσεις εξ ευωνύμων, που λαμβάνουν κριτικές αποστάσεις από το «αυτονόητο», όπως το χαρακτήρισε ο κ Τσίπρας. Υπονοείται σε αυτές, ότι οι δυο χώρες δεν παίζουν πια στην ίδια κατηγορία, οπότε τζάμπα ξοδευόμαστε σε εξοπλισμούς. Ίσως να είμαστε κάτι όπως η ένδοξη Δόξα Δράμας, της γενέτειρας  κατά σύμπτωση του Πτεράρχου, και έχουμε πια όλες τις ελπίδες μας στους συμμάχους μας. Άλλοι το πάνε ακόμη παραπέρα, υπαινισσόμενοι ότι το ματς των γεωτρήσεων είναι σικέ και προκανονισμένο.

Βέβαια, ακόμη κι αν αποδεχθούμε να θεωρήσουμε την χώρα ως απλό προσάρτημα της ΕΕ, τα νέα από τον καναπέ της Άγκυρας και πάλι δεν είναι καλά.

Δημοσκοπικό Παράδοξο

Η δημοφιλία Δένδια συνδυάζεται με το εύρημα ότι μόνο το 3% των πολιτών αξιολογεί ως κύριο πρόβλημα του, τα λεγόμενα «εθνικά». Σίγουρα όμως δημιουργείται ένα ισχυρό πολιτικό κεφάλαιο, από τον ισχυρισμό κάποιου πως  ‘ρισκάρει’ μια διασφαλισμένη καριέρα, προκειμένου να υπερασπίσει εθνικά δίκαια. Ένας φιλελεύθερος και δυτικόφιλος πολιτικός, ευγενής και πρόθυμος για αμοιβαίες υποχωρήσεις που έβαλε ωστόσο μυαλό αφού εξάντλησε κάθε διαπραγματευτικό περιθώριο, είναι αυτά που υποστηρίζει το αγαθό αφήγημα.

Το πονηρό αφήγημα, λέει ότι ο κ Δένδιας στην Άγκυρα βγήκε από την σκιά της κας Σουρανή, της πρωθυπουργικής επιλογής στην άσκηση εξωτερικής πολιτικής που τον είχε παρακάμψει, και απέκτησε πανοπλία έναντι όποιου θελήσει να ποδηγετήσει περαιτέρω την θητεία του στην Βασιλίσσης Σοφίας. Στο ίδιο υπουργείο ξεκίνησε πριν πολλά χρόνια και το κεφάλαιο Αντώνης Σαμαράς, προς έκπληξη και τότε όσων είχαν δει στην τοποθέτηση του σε εκείνη την καρέκλα μια «παιδική χαρά».

Τώρα είναι ένας νομικός, από τους κύκλους της αγοράς, ο οποίος δεν σκάμπαζε πολλά από διπλωματικές διαδικασίες και δεν του πολυφαινόταν ότι θα θελήσει να πρωταγωνιστήσει. Στην κρίσιμη στιγμή ωστόσο ο κ Υπουργός προτίμησε να θέσει κόκκινες γραμμές προς … το Μαξίμου, για τις επικείμενες εξελίξεις σε πολλά ελληνοτουρκικά μέτωπα.

Στο ερώτημα τι είναι αυτό που προκαλεί έναν  ακόμη ΥπΕξ – σκληρό καρύδι, για έναν ακόμη Μητσοτάκη, η απάντηση είναι μάλλον απλή. Τόσους ξενομπάτες κουβάλησε στο γκουβέρνο ο Κυριάκος, θα μπορούσε να ανέθετε κι αυτό το Υπουργείο σε έναν από αυτούς. Μα τότε, ο λογαριασμός θα πήγαινε στον ίδιο και στην  γερμανοφιλία του μητσοτακέικου ή ακόμη και σε ίδια συμφέροντα επιχειρηματικών ομίλων που είναι ταυτισμένοι μαζί του. Το θέμα είναι ο λογαριασμός του «κατευνασμού», να πάει στην όλη παράταξη ή ακόμη καλύτερα στο όλον Έθνος. Πρόκειται για άσκηση πολιτικής ηγεμονίας.

Ποιος αιφνιδιασμός, λοιπόν, όταν όλα ξεκίνησαν από το άρθρο του κ Σημίτη; Ο τέως πολιτικός αντίπαλος καθοδηγεί τον κ Μητσοτάκη, εκείνος την ΝΔ κι αυτή την χώρα κι όλοι οι άλλοι θα κοιτάνε αμίλητοι; Πολλοί εκ των αντιπάλων προβλεπόταν ότι θα χειροκροτούσαν κιόλας, ένεκα κοσμοπολιτισμού ή το ΚΙΝΑΛΛ που διέγνωσε «κακή προετοιμασία» του κ Δένδια. Όμως η αμφισβήτηση ήρθε εξ οικείων! Είναι βλέπετε και ο υπερήφανος λαός που επιθυμεί, το ακριβώς ανάποδο. Ενώ δηλαδή προτάσσει την ησυχία του, θέλει για τις υποχωρήσεις να φταίει κάποιος άλλος. Είδαμε κάτι ανάλογο και στο δημοψήφισμα του 2015.

Διαφορές

Το εσωτερικό τοπίο μπορεί να είναι ευανάγνωστο και κάποιες αναλογίες με την περίπτωση πατρός Μητσοτάκη να είναι υπαρκτές. Ο αιφνιδιασμός πχ του Πρωθυπουργού υπήρξε τουλάχιστον ίσος με εκείνον του Τσαβούσογλου. Οι δε πιστοί του Μαξίμου ήταν απολύτως σαφείς κατά την αποκήρυξη Δένδια, το ίδιο κιόλας βράδυ. Άλλο αν αναγκάστηκαν σε πλήρη αναδίπλωση.

Η νέα ελαφρώς αστεία γραμμή «εμείς τον βάλαμε …», πέρασε αμέσως και στους παπαγάλους και έτσι απέμεινε μόνο η εφημερίδα ‘Δημοκρατία’ με τίτλο πως αντιθέτως τον έβαλε ο Καραμανλής, και το antinews να αναγνωρίζει στον κ Δένδια το νέο Πρωθυπουργό κατά των … εθνομηδενιστών. Ασθμαίνοντες προστέθηκαν αργότερα στους πανηγυριστές ακόμη και οι πιστότεροι του «καζάν-καζάν» για να υπερακοντίσουν λέγοντας ότι στο μέλλον η φήμη του κατορθώματος στην Άγκυρα στα 2021, μπορεί να επισκιάσει και το άλλο ’21. Εντάξει φθάνει πια, εσείς τον βάλατε!

Κάπου εδώ τελειώνουν οι ομοιότητες και τα χαμόγελα. Εκτός αν κάποιος δεν αντιλαμβάνεται την διαφορά μεταξύ της νεόκοπης δημοκρατίας που προσπαθούσε να γλυτώσει την εμπλοκή της στον γιουγκοσλαβικό εμφύλιο, στην δεκαετία του 90, και στην περιφερειακή δύναμη του κ Ερντογάν με τις παγκόσμιες φιλοδοξίες και τις μεγάλες οικονομικές δυσκολίες.

Άλλες ανησυχητικές διαφορές είναι επίσης η αδιευκρίνιστη ακόμη πραγματικότητα της μετά Τραμπ εποχής που κατά την εβδομάδα αυτή θα δείξει αρκετά κατά την επέτειο της Αρμενικής γενοκτονίας, η αποχώρηση Μέρκελ,  η ένταση Ρωσίας-Ουκρανίας και το σχέδιο με βάση το οποίο θα αναθεωρηθεί η συνθήκη του Μοντρέ για τα στενά, ακόμη και τα όσα προηγήθηκαν με την Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν και τους βαρείς χαρακτηρισμούς Ντράγκι.

Η διεθνής μας θέση δεν βελτιώθηκε σε τίποτε, μάλλον το αντίθετο. Αν κανείς σε ένα τόσο μπλεγμένο τοπίο κρίνει ή προκρίνει τις διεθνείς κινήσεις με κριτήρια εσωτερικών διευθετήσεων, τότε δεν προμηνύεται τίποτε καλό. Πόσω δε μάλλον, εσωκομματικών.