Η εχθρότητα των τηλε-συγκροτημάτων για τον κ. Τσίπρα, προσωπικά, συγκρίνεται μόνο με την παλιά του εκδοτικού συγκροτήματος Λαμπράκη για τον Ανδρέα Παπανδρέου. Γίνεται τόσο εμφανές το πάθος τους που συχνά πετυχαίνει  αποτέλεσμα αντίθετο του επιδιωκόμενου. Αφαιρεί από τον στόχο  τους λιγοστούς «συμπαθούντες» των εκδοτών αλλά του προσθέτει τους πολυπληθέστερους «αντιπαθούντες».

Τούτων δεδομένων,  το κομμάτι με τίτλο «Δικαίωση» που έγραψε η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ξεχώρισε: «Στον αντίποδα, πάντως, ο Τσίπρας μάλλον δικαιώθηκε για μία άλλη αποστροφή του. Αυτή περί «ξεστοκαρίσματος» για την οποία τα αδηφάγα social media τον είχαν σταυρώσει. Οι παλινωδίες με το εμβόλιο της AstraZeneca έκαναν πολλούς να θυμηθούν εκ των υστέρων τη φράση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης και να τον δικαιώσουν, καθώς η διαχείριση του συγκεκριμένου θέματος έχει κάνει έξαλλο πολύ κόσμο, ο οποίος ενώ έχει κάνει την πρώτη δόση του εμβολίου βρίσκεται σε αδιέξοδο ενόψει της δεύτερης.».

• Διαβάστε επίσης: Είναι εφικτή η ανοσία της αγέλης;

Προηγήθηκε η οδηγός τοποθέτηση του κ Πορτοσάλτε στον ΣΚΑΙ και η «Καθημερινή» ακολούθησε την επομένη, πιστοποιώντας ότι δεν του ξέφυγε (για όποιον δεν κατάλαβε…). Δεδομένου ότι οι ίδιοι είχαν ηγηθεί του σχετικού μπούλινγκ, η μεταστροφή τους έκανε εντύπωση. Το δημοσιογραφικό στερεότυπο θα έλεγε: «ανεξάρτητες πηγές επιβεβαιώνουν» αλλά εδώ ακόμη χειρότερα, ισχύει το: «εχθρικές πηγές επιβεβαιώνουν»! Θα είχε πλάκα να παραγγείλει το συγκρότημα του Νέου Φαλήρου καπάκι και μια δημοσκόπηση με την Pulse, για το «ξεστοκάρισμα» και το κυβερνητικό εμβολιαστικό θαύμα.

Εξίσου απίθανο με την παραγγελία μιας τέτοιας δημοσκόπησης που θα είχε προφανές αποτέλεσμα, θα ήταν και η δίκαιη απόδοση ευθυνών στην κα Πελώνη. Την προερχομένη από το Συγκρότημα Αλαφούζου της οποίας η σχετική της δήλωση τότε(«Ο Τσίπρας ξεπέρασε τον χειρότερο εαυτό του δηλώνοντας ότι η κυβέρνηση ξεστοκάρει το εμβόλιο», κρίθηκε ως τόσο εύστοχη που μορφοποιήθηκε και σε τηλεοπτικό σποτάκι προκειμένου ν’ απαθανατιστεί. (Βλ. βίντεο στο τέλος)

Όμως σε αυτή την υπόθεση η κυβέρνηση δεν κατηγορείται για τις παρενέργειες ενός εμβολίου και μάλιστα ξένου. Κατηγορείται για ιδιοτελή, κοντόφθαλμη διαχείριση, που εργαλειοποιεί αδίστακτα τα πάντα, σε μια πρόταξη της επικοινωνίας ala Trump. Το διχαστικό πασχαλινό μήνυμα του Πρωθυπουργού υπήρξε εξ άλλου η επιτομή αυτής της προσέγγισης!

Όσοι όμως παρακολουθούν την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ γνωρίζουν την διακαή επιθυμία να επηρεάσει ως λαγός τον επικείμενο ανασχηματισμό, όσον αφορά το Υπουργείο Υγείας. Έχει προηγηθεί σειρά παρεμβάσεων ακόμη και για θέματα ήσσονος σημασίας. Ευλόγως, λοιπόν, έστειλε τον λογαριασμό για όλα αυτά στην Αριστοτέλους κι όχι στο podium της Αριστοτελίας, που στο θέμα αυτό συχνά φάνηκε να κα-πελώνη τους αρμοδίους και να επιτείνει την σύγχυση.

Εμβόλια και συμφεροντολογία

Αυτή η υπόθεση στράβωσε από την αρχή λόγω της ευτελούς προσπάθειας οικειοποίησης της. Όλα ξεκίνησαν στην ΔΕΘ όταν η επικείμενη έλευση του εμβολίου «κατόπιν ενεργειών μου», θεωρήθηκε ως μια πρόωρη λήξη συναγερμού και αντιμετώπισε ως ‘ξεπερασμένες’ τις ανάγκες ενίσχυσης του ΕΣΥ και της προετοιμασίας. Οι μόλις 400 απώλειες οδηγούσαν τότε σε ενθουσιώδη εγκώμια αλλά επρόκειτο να ακολουθήσουν το β’ και το γ’ κύμα, με τριακονταπλάσιες απώλειες.

Ακολούθησε η πατερναλιστική διαχείριση των κινδύνων από παρενέργειες με την παράλογη παρουσίαση των εμβολίων ως απολύτως ασφαλών λες και απευθυνόταν η κυβέρνηση σε ανήλικα (ενώ γνωρίζαμε από τον Φλεβάρη … ομολόγησε πρόσφατα, δημοσίως, ένας κυνικός)

Η ανειλικρίνεια στην υπόθεση ASTRA-ZANECA δεν φάνηκε μόνο στους τριαντάρηδες, παρά μάλιστα τις εκφρασμένες επιφυλάξεις της Εθνικής επιτροπής εμβολιασμών περί κυοφορίας. Προστέθηκε και η όψιμη επιτάχυνση της δεύτερης δόσης, βάσει διαθεσιμότητας, που έδειξε ότι οι προηγούμενες οδηγίες οφειλόταν μάλλον σε προβλήματα προμήθειας κι όχι σε ιατρικές ενδείξεις. Σήμερα δε, η σύγχυση με την «απαγόρευση» ανάμιξης των σκευασμάτων οφείλεται και πάλι σε προβλήματα logistics.

Είναι δε σε κάθε περίπτωση ανήθικο και το να επικαλείται κανείς επιδημιολογικές προτεραιότητες προκειμένου να επιβάλει προσωπικές αποφάσεις. (πχ. ας πεθάνουν καμιά δεκαριά, προκειμένου να πλησιάσουμε την συλλογική ανοσία μια ώρα αρχύτερα).

Ακόμη και η άτοπη καλλιέργεια υπεραισιοδοξίας ή η παρουσίαση ψευδούς εικόνας με τον Πρωθυπουργό να μετρά εμβολιασμούς κι όχι εμβολιασμένους, πέραν της αντιαισθητικής εικόνας, οδηγεί σε εφησυχασμό για τον εμβολιασμό παρά σε συναγερμό.

Η υπόθεση έχει διδαχές και για την αντιπολίτευση:

• Πρώτον, φάνηκε η ισχύς των προσωπικών παρεμβάσεων του κ Τσίπρα ακόμη κι αν χρειαστεί να περιμένει κανείς μερικές εβδομάδες.
• Δεύτερον, απαιτούνται αποστάσεις από τα τεχνοκρατικά επιτελεία ιδιαιτέρως στον βαθμό που αυτά δεν σέβονται τα ίδια, την δική τους επιστημονική αυτονομία. Οι παλινωδίες τους είτε αφορούν μάσκες, που από επικίνδυνες μετατρέπονται σε σωτήριες, είτε πρόκειται για την υποκατάσταση της δημόσιας υγείας από την πειθάρχηση και τον ξυλοδαρμό που τελικώς εκχωρεί την θέση της στην πρόωρη άρση των περιορισμών, είτε αφορούν στις αλληλοδιαψεύσεις για τις παρενέργειες, δεν μπορούν να ανάγονται σε «απόλυτες» συλλογικές επιταγές προς το πρόσωπο του κάθε επιφυλακτικού πολίτη.
• Τρίτον, η άποψη ότι η καθημερινότητα δεν φτουράει και  ότι με αντιπολίτευση στην πανδημία δεν κερδίζονται εκλογές γιατί «όταν τελειώσει η πανδημία ο κόσμος θα θελήσει να την ξεχάσει, ξεχνώντας μαζί και την κυβερνητική αποτυχία» είναι λάθος. Η απομάκρυνση της απειλής θα επιτρέψει την εμβάθυνση της συζήτησης κι όχι την λησμονιά. Η διεθνής εμπειρία πολιτικών ανατροπών που συντελέστηκαν ήδη (Ιταλία, ΗΠΑ, Ισραήλ) ή επαπειλούνται αν κρίνουμε από τις δυσκολίες της βρετανικής, της σουηδικής, της ισπανικής  και της γερμανικής κυβέρνησης σχετικά με τον απολογισμό της πανδημίας, δεν δείχνει κάτι τέτοιο. Ίσως δείχνει το ακριβώς αντίθετο, ότι μόνο στην Ελλάδα η αντιπολίτευση δεν τα καταφέρνει!

Τέλος, με 12500 θανάτους, πολλούς από τους οποίους αποτρέψιμους, με τα όσα αποκαλύπτονται για την θνητότητα στις ΜΕΘ, με τις άγνωστου αριθμού παράπλευρες απώλειες από την κοβιντοποίηση των δημόσιων νοσοκομείων προκειμένου να θησαυρίσουν τα ιδιωτικά, με το Βατερλώ της πρωτοβάθμιας όπου το 1/3 των τεθνεώτων δεν έτυχαν καμίας έγκαιρης ιατρικής βοήθειας, με το σκάνδαλο της κλοπής στην σειρά εμβολιασμού και τόσα άλλα, ακούγεται μάλλον παράδοξο το ότι δεν απασχολεί το κοινό. Ωστόσο, ας υποθέσουμε προς χάριν της συζήτησης ότι πράγματι εκλογικά το θέμα δεν είναι «αποδοτικό»! Τι σημαίνει άραγε αυτό;

Σημαίνει μήπως ότι δικαιούται κανείς να το παρακάμψει στην βάση των υπολογισμών κάποιων επικοινωνιολόγων ότι δεν «πουλάει»; Μα μιλάμε για πολιτική κι όχι για απορρυπαντικά, όπου όλα κρίνονται από την επιτυχία των πωλήσεων και μόνον. Η πολιτική χωρίς την ηθική δέσμευση είναι επικίνδυνη!

Μπορεί έτσι να έκρινε κανείς ότι στην προπολεμική Γερμανία δεν ήταν «αποδοτικό» το να υπερασπίζεσαι Εβραίους, δεδομένου ότι ως άποψη εμφανιζόταν κάπως … αντιδημοφιλής.