«εμποδών γενήσομαι εγω θνητὸς ούσα τη θεώ; 
αλλ’ αμήχανον∙ δίδωμι σώμα τουμόν Ελλάδι.»
Ευριπίδης, Ιφιγένεια Εν Αυλίδι

Πως τιμάς μια ημερομηνία ορόσημο για έναν ολόκληρο πλανήτη; Πως τιμάς μιαν ημερομηνία που συμβολίζει και συμβολοποιεί τους αγώνες της ανθρωπότητας για έναν καλύτερο κόσμο, όπως κι αν τον ονόμασε κάθε φορά, πίσω από όποιο όνομα κι αν το έκρυψε; Παράδεισο ή Ιερουσαλήμ τότε, Έρωτα ή Κοινωνισμό (Σοσιαλισμό) τώρα και πάντα. Πολλοί οι σταθμοί, πολύ το μίσος, πολλή η αγάπη. Όλα όμως ξεκίνησαν από τότε, από την τραγωδία στο Σικάγο, εκεί που, όπως έγραψαν οι Αnapola, “ένα αγόρι είδε ένα όνειρο σε μια μακρινή ακτή και μια υπηρέτρια φώναξε φτάνει». «Δώσε μου τις πεινασμένες μάζες σου πλανήτη» λέει η επιγραφή στο Άγαλμα της (αν)Ελευθερίας για να αποδειχθεί ακόμη ένα ψέμα.

Ψέμα για μια ακόμη φορά. Κι ο μόνος τρόπος να αντιμετωπίσεις ένα τέτοιο ψέμα είναι μέσα από αγώνες αληθινούς. Τι να πρωτοθυμηθείς από τραγωδίες και θριάμβους σήμερα ανά τον πλανήτη; Όλα όμως ξεκίνησαν από κείνε την πλατεία, από κείνε την σφαγή, που γέννησε ένα κίνημα. Ίσως να παλεύουμε ακόμη σε κείνη την πλατεία, την Heymarkt, ανάμεσα σε μπάτσους και δακρυγόνα. Ίσως να είμαστε ακόμη εκεί νεκροί και μόνιμα αναστημένοι όπως ο αρχέγονος μύθος της Άνοιξης υπονοεί. Κι αυτό το κίνημα με την σειρά του γέννησε ποικιλότροπα, συγκλονιστικά πολιτιστικά και όχι μόνο δημιουργήματα. Κι εφηύρε αγώνες. Οργανωμένους ή αυθόρμητους. Πολύτιμοι και οι δυο. Συνήθως οι δεύτεροι προερχόμενοι όχι ιδιότυπα συντηρητικούς πολιτικά χώρους όπως το ΚΚΕ. Απόλυτα χρειαζούμενους όμως όποτε οι αγώνες πρέπει να οργανωθούν σε χρόνο σύντομο σε συνθήκες ολότελα νέες.

Το θυμήθηκα όταν η πρωτομαγιάτικη εικόνα από το Σύνταγμα μου έφερε το νου (σε εντελώς νέες συνθήκες που απαιτούν πρωτοφανείς κι εντός διαδηλώσεων συμπεριφορές) το 114, το ακροτελεύτιο πριν φορτωθεί με νεκρούς και πολιτικό φορτίο δυσβάσταχτο) άρθρο του Συντάγματος που λέει πως η Υπεράσπιση του επαφίεται στον Πατριωτισμό των Ελλήνων. Δεν είμαι συχνά θετική σε ό,τι απόλυτα εντός των γραμμών. Η εικόνα του ανθρώπου ρομπότ με τρομάζει, Βλέπω εικόνες ρετρό από την κεντρική πλατεία Βουκουρεστίου επί Τσαουσέσκου ή εικόνες τωρινές από την Βόρεια Κορέα και ανατριχιάζω. «Μονάχα ἐτούτον τον τρελό μου θα κρατήσω/Που ξέρει μόνο σ᾿ ένα χρώμα να πηγαίνει/Δρασκελώντας τη μια άκρη ως την άλλη/Γελώντας μπρος στις τόσες πανοπλίες σου/Μπαίνοντας μέσα στις γραμμές σου ξαφνικά/Αναστατώνοντας τις στέρεες παρατάξεις» λάτρεψα γενικότερα ως προοίμιο στάσης ζωής που ούτε κι αυτή πρέπει να γίνεται δόγμα, από τους στίχους του Μ. Αναγνωστάκη. Αλλά πόσο φαίνεται πως όσοι κατηγορούν το ΚΚΕ (με το οποίο έχω σημαντικές επιμέρους διαφωνίες και ΔΕΝ το ψηφίζω) επειδή η συγκέντρωση θύμιζε Τιεν Αν Μεν πάσχουν από πολιτικό στραβισμό…

Η κοινωνική συσσωμάτωση, η ευθύνη απέναντι στον άλλον.ην και στο σύνολο, απαιτεί και πειθαρχία. Το πρόβλημα της ΕΣΣΔ ήταν πρόβλημα έλλειψης Δημοκρατίας όχι πειθαρχίας (που θύμισε κι ο Μπέσιος…) Άλλο η πειθαρχία (όταν στ’ αλήθεια χρειάζεται όπως τώρα) που τότε είναι έλλειψη παθολογικού ναρκισσισμού των εγωπαθών άλλο το γυάλινο βλέμμα που είναι και η αληθινή παθητικότητα. Δίκαια το ΚΚΕ, τρεντάρει παγκόσμια σήμερα τιμώντας την Ελλάδα αφού μέλανε για το θαύμα ενός λαού μ’ εκπληκτικά αντανακλαστικά στην πανδημία. Όσοι δίνουν συγχαρητήρια στον Ελληνικό λαό και στον Τσιόρδα αλλά αδυνατούν να αναγνωρίσουν πως αυτή η συγκεκριμένη κίνηση έχει ΤΕΡΑΣΤΙΟ ηθικό και πολιτικό βάρος αφού δείχνει πως βρίσκει τρόπο η ανθρωπότητα να κρατά το στοίχημα των αγώνων ανοιχτό είναι απλά μικροπρεπείς με το “άλλο” κόμμα και με τις ίδιες τις δυνατότητες της αγωνιζόμενης ανθρωπότητας. Αλλά ξύδι, working class hero is something to be που έλεγε κι ο Λενον…

Θα ψηφίσω ΚΚΕ; ΟΧΙ οι διαφωνίες δεν αίρονται από αυτό και σωστά τα λέει η κριτική που επισημαίνει πως η αποτελεσματικότητα του μηυχανισμού του δεν μπορεί να κριθεί μόνο από αυτό. Αλλά, την ίδια ώρα, «αυτό» (κατά τη γνώμη μου) αξίζει να κριθεί (πολύ) θετικά. Θα το αναγνωρίσω και θα το χειροκροτήσω λοιπόν. Η πλάκα βέβαια είναι (και η ταυτόχρονη τραγωδία σε μια χώρα με τοξικό [πολιτικό κλίμα λόγω κυρίως εμφυλίου ή μάλλον εμφυλίων, δες τι ακολούθησε του 1821…) πως αρκετοί.ες που τώρα σκύλιασαν είχαν ενθουσιαστεί από το Ίδιο φαινόμενο στο Τελ Αβιβ προ λίγων ημερών… Εκεί δε θύμιζε Τιεν Αν Μεν; Γιατί 2 μέτρα και 2 σταθμά; Όχι βέβαια, η απόφαση αυτόβουλων ατόμων να κινητοποιηθούν από την ιδεολογία τους και να γίνουν πρόσκαιρα ένα συλλογικό, χορευτικό, θεατρικό σχεδόν, δημόσιο σώμα “μεγάλης κλίμακας” δεν είναι στρατιωτική απόφαση στο παρόν πλαίσιο, δεν είναι απόφαση κολάσιμης εάν δεν ακολουθηθεί εντολής. Είναι τιμή στην αιώνια δυνατότητα του και της ανθρώπου να βρίσκει χαραμάδες, να νικά τον φόβο και ν αντιστέκεται. «εμποδών γενήσομαι εγω θνητὸς ούσα τη θεώ; /αλλ’ αμήχανον∙ δίδωμι σώμα τουμόν Ελλάδι.»έγραψε ο Ευριπίδης, στην Ιφιγένεια Εν Αυλίδι, δημιουργώντας ένα από τα κλασσικότερα παραδείγματα σωματικής συμμετοχής, θυσίας , για το καλό της κοινότητας. Μπράβο στους Εβραίους, μπράβο και στους κομμουνιστές (ούτε ο Αντώνης του Καμπανέλλη…λολ) λοιπόν.

Κι ας είναι ομάδες στις οποίες δεν ανήκω στενά. Ανήκω ως μέλος της ανθρωπότητας η μάλλον της ζωής, στην οποία χωρούν τα πλάσματα όλα. Όπως είπαμε Μπράβο και στους δεξιούς για τον Τσιόρδα και την διαχείριση της Πανδημίας. Για μένα (και την ελευθερία του δικού μου εγκεφάλου πρώτιστα υπερασπίζομαι) το άξιζαν. Κι ας κρίνουμε (σωστά κι αναγκαία θεωρώ) την ίδια ώρα πλευρές πέριξ αυτής της διαχείρισης που αξίζουν αυστηρής κριτικής. Αυτή η υπόμνηση όμως των τρομερών δυνατοτήτων της φετινής Πρωτομαγιάς, αυτή η εκ νέου κατάθεση πάνω στο πόκερ της πολιτικής του χαρτιού της (απρόβλεπτης και στο καλό και στο κακό) ελπίδας, έκανε τους… ‘επιπόλαιους’ απέναντι στην υγεία όλων μας όπως πάντα #ΔΕΝ μένουμε σπίτι# φασίστες όπως ο Λαγός να τους κάνει μήνυση γιατί…στο ΚΚΕ δεν μείναν στο σπίτι…Ξυδάκι… Έτσι είναι… Η εφευρετικότητα δεν τελειώνει ποτέ. Οι αγώνες δεν τελειώνουν ποτέ. Η Μνήμη είναι πάντοτε παρούσα.