Γιατί ενοχλήθηκε τόσο η κυβέρνηση από το σποτάκι του ΣΥΡΙΖΑ που ανέβασε ο Αλέξης Τσίπρας για τα πανεπιστήμια;

Ads

Γιατί η κυβέρνηση της σιωπής των αμνών, όσον αφορά στο μέγα σκάνδαλο της μετατροπής της ΕΥΠ σε παρακρατικό μηχανισμό, με τον πρωθυπουργό να κρύβεται πίσω από το απόρρητο, τους υπουργούς να χώνουν το κεφάλι στην άμμο όταν αποκαλύπτεται ότι παρακολουθούνταν οι ίδιοι και ο αρχηγός του στρατού και με τον εισαγγελέα του Αρείου Πάγου να εμποδίζει τις έρευνες της ΑΔΑΕ για το ελληνικό Watergate, παθαίνει μαζική αφύπνιση από ένα τηλεοπτικό σποτάκι του ΣΥΡΙΖΑ;

Στο οποίο ένας συμπαθής νεαρός αναρωτιέται αν πρέπει να πάει στο πανεπιστήμιο, όπου μπαίνει η αστυνομία και δέρνει;

Γιατί μια κυβέρνηση βουτηγμένη στο ψέμα όσον αφορά στην ακρίβεια και στις δικές της ευθύνες για την υπέρ μιας ολιγαρχίας του πλούτου διαχείριση της ενεργειακής κρίσης, αντιδρά τόσο άμεσα για ένα τηλεοπτικό σποτάκι που δε λέει τίποτε περισσότερο από αυτό που στ’ αλήθεια συμβαίνει στα πανεπιστήμια;

Ads

Για το οποίο μάλιστα οι ίδιοι που σήμερα αντιδρούν, καμάρωναν τόσον καιρό σαν… γύφτικα σκεπάρνια;

Μήπως γιατί το σποτάκι αποκαλύπτει την αλήθεια για μια κυβερνητική πολιτική που δεν δίστασε να εντάξει ακόμη και την Παιδεία στις σκοπιμότητες μιας κυβερνητικής προπαγάνδας;

Γιατί όσοι δεν έχουν ασθενή μνήμη, ασφαλώς θα ενθυμούνται ότι κάθε φορά που ο πρωθυπουργός βρίσκονταν με την πλάτη στον τοίχο και ήθελε να κρύψει τις κυβερνητικές αποτυχίες, θυμόταν να καταγάγει μια πλασματική νίκη απέναντι σε έναν φανταστικό εχθρό.

Όπως ο Δον Κιχώτης που κυνηγούσε… ανεμόμυλους, έτσι και η κυβέρνηση Μητσοτάκη επιστρατεύει την αστυνομία να δέρνει φοιτητές, προκειμένου να εξαλείψει την υποτιθέμενη ανομία που δήθεν βρίσκεται εγκατεστημένη μέσα στα πανεπιστήμια.

Στο πλαίσιο αυτής της επικοινωνιακής πολιτικής που ήθελε τον Μητσοτάκη νικητή απέναντι στους ανεμόμυλους της ανομίας στα ελληνικά πανεπιστήμια, επινόησαν την πιο νοσηρή, την πιο αυταρχική και την πιο αντιδημοκρατική πολιτική που εφαρμόστηκε ποτέ σε πολιτισμένο κράτος.

Η λογική ήταν ότι εφόσον τα πανεπιστήμια στη χώρα μας αναγορεύτηκαν με τον πιο ηχηρό τρόπο από τον ίδιο τον πρωθυπουργό σε άντρα ανομίας, το μόνο που έμενε ήταν η ίδρυση και εγκατάσταση εντός τους ειδικού σώματος πανεπιστημιακής αστυνομίας.

Θα ήταν γελοίο, αν δεν ήταν τόσο παγκοσμίως πρωτότυπο και ταυτόχρονα και τόσο τραγικό.

Μια κυβέρνηση και ένας πρωθυπουργός, τους οποίους ομόφωνα ο διεθνής τύπος κατηγορεί και διασύρει ότι υπονόμευσαν τη Δημοκρατία και επανέφεραν τη χώρα σε αλήστου μνήμης εποχές κατάργησης των δημοκρατικών θεσμών και των ατομικών ελευθεριών, παρακολουθώντας  παρανόμως υπουργούς, πολιτικούς της αντιπολίτευσης, επιχειρηματίες, δημοσιογράφους, ακόμη και τον αρχηγό του στρατού, επιβεβαίωσε τη διεθνή κατακραυγή, μετατρέποντας τα πανεπιστήμια σε αστυνομοκρατούμενες φυλακές.

Κι έτσι η αστυνομία επί κυβέρνησης Μητσοτάκη δεν αρκέστηκε στα πάρκα και στις πλατείες για να δέρνει νέους κάθε φορά που χρειάζονταν τόνωση το ηγετικό προφίλ του πρωθυπουργού. Επεκτάθηκε και στα πανεπιστήμια. Στα οποία, κάτω από την ασφυκτική παρουσία της αστυνομίας, καταργήθηκε κάθε έννοια ακαδημαϊκής ελευθερίας και καταλύθηκε κάθε ίχνος ελεύθερης έκφρασης των φοιτητών.

Την ίδια ώρα όμως που η κυβέρνηση προσλάμβανε 1000 νέους αστυνομικούς για «να δέρνουν φοιτητές στα πανεπιστήμια», απέκλειε από αυτά 20.000 νέες και νέους υποψήφιους περισσότερους σε σχέση με το παρελθόν σε ετήσια βάση, προφασιζόμενη το δήθεν αξιοκρατικό μέτρο της βαθμολογικής βάσης.

Στέλνοντας 20.000 φοιτητές κάθε χρόνο σαν πελάτες στα ιδιωτικά κολέγια. Στα οποία εισάγονται χωρίς εξετάσεις και άλλα βαθμολογικά κριτήρια, αλλά με μόνο μέσο την απόλυτα… αξιοκρατική δυνατότητά τους να πληρώνουν δίδακτρα. Και των οποίων τα πτυχία αναγορεύτηκαν, από την εκπαιδευτική πολιτική της κας Κεραμέως, σε ισότιμα των πανεπιστημίων.

Κι όταν οι φοιτητές διαμαρτύρονταν γι’ αυτή την ταξική, την αυταρχική και την αντιεκπαιδευτική πολιτική της κυβέρνησης που άδειασε τα πανεπιστήμια από φοιτητές για να τα γεμίσει με αστυνομία, η κυβέρνηση έστελνε τους αστυνομικούς να δέρνουν φοιτητές και φοιτήτριες για να καταστείλουν τις αντικυβερνητικές αντιδράσεις.

Βαφτίζοντας το δημοκρατικό δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης των φοιτητών σαν δήθεν ανομία που πρέπει να κατασταλεί.

Η πολιτική του εκφοβισμού και της καταστολής κάθε διαφορετικής φωνής στα πανεπιστήμια εφαρμόστηκε συχνά με τη συμβολή και… πρόθυμων πρυτάνεων. Οι οποίοι, για να ενισχύσουν το αντιδημοκρατικό και ανελεύθερο αφήγημα, επινόησαν παραμύθια με δράκους και βιβλιοθήκες που δήθεν δεν μπορούσαν να κατασκευαστούν εξ αιτίες των γνωστών… ανεμόμυλων που ενδημούσαν στα πανεπιστήμια.

Το αφήγημα κατέρρευσε, όταν η συγκεκριμένη αστυνομοκρατούμενη βιβλιοθήκη στο ΑΠΘ σταμάτησε να κατασκευάζεται, παρόλη τη φύλαξη και τη διαρκή παρουσία των ΜΑΤ να την προστατεύει.

Το αφήγημα κατέρρευσε όταν ακόμη και οι ίδιοι οι αστυνομικοί άρχισαν να διαμαρτύρονται για την κατασπατάληση προσωπικού στα πανεπιστήμια για λόγους ανύπαρκτους. Ενδεικτική η κατ’ επανάληψη αντίδραση της Ένωσης Αστυνομικών Υπαλλήλων και πάλι στη Θεσσαλονίκη.

Το αφήγημα τέλος κατέρρευσε όταν οι αστυνομικοί στο ΑΠΘ, αντί να καταπολεμούν την υποτιθέμενη ανομία, χρησιμοποιήθηκαν προκλητικά για να διαλυθεί με χημικά και ξύλο μια ειρηνική συναυλία με χιλιάδες φοιτήτριες, φοιτητές και πολίτες να την παρακολουθούν στα γρασίδια της Φιλοσοφικής του ΑΠΘ.

Σήμερα η πανεπιστημιακή αστυνομία σιωπηρά, με ελαφρά πηδηματάκια και δια της μεθόδου της διολισθήσεως, έχει μεταφερθεί εκτός πανεπιστημίων, κάτω από τη γενική κατακραυγή.

Το μόνο που έμεινε να τη θυμίζει είναι οι 1.000 άχρηστες προσλήψεις αστυνομικών για τα πανεπιστήμια. Σε αντιδιαστολή με τα χιλιάδες κενά καθηγητών και τις ανεπαρκείς αίθουσες, με τους φοιτητές να κρέμονται από τα παράθυρα για να παρακολουθήσουν μάθημα. Με τραγική συνέπεια την πτώση και τον τραυματισμό ενός φοιτητή. Κατά σύμπτωση και πάλι στο αστυνομοκρατούμενο ΑΠΘ…

Γι’ αυτό και η οργίλη αντίδραση στο συγκεκριμένο σποτάκι μια κυβέρνησης που όσον αφορά στη δημοκρατική εκτροπή που η ίδια προκαλεί, εφαρμόζει τη συνταγή της… σιωπής των αμνών.

Αντιδρούν έτσι σε ένα σποτάκι επειδή λέει αλήθειες. Που θυμίζουν οικεία κακά σε μια αποτυχημένη, σε ό,τι ασχολήθηκε και με ό,τι διαχειρίστηκε, κυβέρνηση.

*Του Γιάννη Α. Μυλόπουλου, Καθηγητή Πολυτεχνικής Σχολής & πρώην Πρύτανη ΑΠΘ