Φέτος δεν είναι χρονιά για γιορτές και πανηγύρια. Για μια σειρά από αντικειμενικές και υποκειμενικές αιτίες.

Ads

Με πρώτη ασφαλώς την αναγκαστική παραμονή μας σε καραντίνα, για πέμπτο κατά σειρά μήνα. Μια καραντίνα που όμως δεν έφερε αποτελέσματα σε ό,τι αφορά στη μετάδοση της πανδημίας, μια και σήμερα έχουμε χιλιάδες κρούσματα καθημερινά και εκατόμβες νεκρών. Δεν είναι όμως μόνο η καραντίνα. Στα νοσοκομεία δοκιμάζονται με τον πιο σκληρό τρόπο χιλιάδες συμπατριώτες μας, μεταξύ των οποίων αύριο μπορεί να είμαι κι εγώ και οι δικοί μου. Τα κρεβάτια δεν επαρκούν, οι γιατροί δεν φτάνουν, οι εξοπλισμοί εξαντλήθηκαν και οι Μονάδες Εντατικής Θεραπείας είναι ήδη πλήρεις, ενώ έξω από αυτές περιμένουν εναγώνια διασωληνωμένοι εκατοντάδες βαριά ασθενείς με πνευμονία και αναπνευστικά προβλήματα να αδειάσει μια θέση για να τύχουν της αναγκαίας ιατρικής φροντίδας.

Με δυο λόγια δεν φτάνει η απειλή της αρρώστιας, έχει χαθεί και κάθε ελπίδα γιατρειάς, σε περίπτωση που αρρωστήσεις σε συνθήκες έξαρσης του ιού, όπως σήμερα.
Εν μέσω αυτών των ζοφερών και δυσοίωνων συνθηκών, αυτό που περιμένει κάποιος φοβισμένος πολίτης για να ακουμπήσει, είναι η κρατική φροντίδα.

Εκεί όμως είναι η μεγάλη τραγωδία. Οι κυβερνώντες, χωρίς ενσυναίσθηση, χωρίς ευαισθησία για τα πάθη του λαού και χωρίς ίχνος αισθήματος κοινωνικής αλληλεγγύης, το μόνο που προσπαθούν είναι να αποσείσουν από επάνω τους τις προφανείς ευθύνες τους στη διαχείριση της υγειονομικής κρίσης, κρυπτόμενοι πίσω από θεωρίες ατομικής ευθύνης.

Ads

Μεταφέροντας δηλαδή τις συλλογικές ευθύνες της οργανωμένης πολιτείας στους μεμονωμένους πολίτες, αφήνουν τον πολίτη μόνο του να αντιμετωπίσει την σφοδρότερη πανδημία που μας έχει πλήξει τελευταία, φέρνοντάς τον ενώπιον των ατομικών του ευθυνών. Έτσι, στο πλαίσιο αυτής της πολιτικής της ατομικής ευθύνης:

  • Δεν παίρνουν μέτρα για τη μείωση των συνωστισμών στους δημόσιους χώρους, στα σχολεία και στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς γιατί όπως λένε κοστίζουν
  • Δεν διενεργούν δωρεάν μαζικά μοριακά τεστ στον πληθυσμό, δεν παρακολουθούν συστηματικά την εξάπλωση του ιού και δεν ιχνηλατούν τα κρούσματα για να υπάρχει σαφής εικόνα και χαρτογράφηση της μετάδοσης της νόσου, αλλά και για να μπορεί κανείς να είναι βέβαιος ανά πάσα στιγμή ότι δεν έχει προσβληθεί, με συνέπεια να είμαστε η χώρα με τη μεγαλύτερη υποκαταγραφή της νόσου στην Ευρώπη
  • Δεν παίρνουν εδώ και ένα χρόνο μέτρα για την ενίσχυση σε υγειονομικά στελέχη, σε εξοπλισμούς και σε υποδομές στα δημόσια νοσοκοκομεία, με αποτέλεσμα να πεθαίνουν σήμερα άνθρωποι εκτός ΜΕΘ, χωρίς δηλαδή την ενδεδειγμένη ιατρική φροντίδα. Αφού οι 1.300 ΜΕΘ που ισχυρίζονται ότι διαθέτουμε εξοπλισμένες και στελεχωμένες στα νοσοκομεία γέμισαν με τους 630 πρώτους ασθενείς που διασωληνώθηκαν.
  • Το πιο εξοργιστικό όλων όμως είναι η αιτία για την οποία δεν ενισχύουν τα δημόσια νοσοκομεία. Που δεν είναι άλλη από το κυβερνητικό πρόγραμμα να ιδιωτικοποιηθεί στη συνέχεια  το ΕΣΥ μέσω ΣΔΙΤ. Το ωμό ερώτημα που θέτουν οι κυβερνητικοί σε όσους ζητούν ενίσχυση του ΕΣΥ «και τι θα γίνουν όλες αυτές οι ΜΕΘ που θα εξοπλίσουμε τώρα, όταν τελειώσει η πανδημία;», από το οποίο προκύπτουν οι δηλώσεις για πεταμένα λεφτά στις ΜΕΘ και οι επικοινωνιακοί ισχυρισμοί ότι δήθεν περισσότερες ΜΕΘ φέρνουν περισσότερους θανάτους, αποτελούν την πιο κυνική παραδοχή της κοινωνικής αναλγησίας της σημερινής κυβέρνησης απέναντι σε έναν σοβαρό κίνδυνο για τη δημόσια υγεία.
  • Κι ακόμη η κυβέρνηση δεν ενισχύει τις επιχειρήσεις που βρίσκονται αναγκαστικά σε lockdown και δεν στηρίζει τους εργαζόμενους που χάνουν τις δουλειές τους, επενδύοντας μονοψήφιο ποσοστό του ΑΕΠ της χώρας στην πραγματική οικονομία, έναντι των διψήφιων που επενδύουν στην Ευρώπη, με αποτέλεσμα η Ελλάδα να είναι πρωταγωνίστρια στην οικονομική καταστροφή, με διψήφιο δείκτη ύφεσης. Αντίθετα, η κυβέρνηση ενισχύει προκλητικά επιλεγμένες επιχειρήσεις, όπως τα φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ, η Aegean, οι ιδιωτικές κλινικές, τράπεζες και φίλια επιχειρηματικά συμφέροντα.

Δεν μπορείς να γιορτάσεις λοιπόν κλεισμένος στο σπίτι και εν μέσω συνθηκών γενικευμένου φόβου για την αρρώστια και τον θάνατο που μας απειλούν. Όπως δεν μπορείς να πανηγυρίσεις εν μέσω διάχυτης εργασιακής και οικονομικής ανασφάλειας για τα χειρότερα που μας περιμένουν.

Και είναι προκλητικά τα πλούσια δείπνα με πρίγκηπες και ολιγάρχες με τις διάσημες συζύγους τους, όταν οι Έλληνες χάνουν τις ζωές τους στα υπό κατάρρευση νοσοκομεία, αλλά και τις δουλειές και τις επιχειρήσεις τους στην υπό κατάρρευση ελληνική οικονομία.

Με μεγάλη ικανοποίηση είδα τη δήλωση του Γάλλου προέδρου Μακρόν με την οποία αιτιολόγησε ευγενικά την απουσία του από τους πανηγυρισμούς της ελληνικής κυβέρνησης:

«Δεν μου επιτρέπουν οι υγειονομικές συνθήκες να έρθω» δήλωσε λιτά και σεμνά. Σώζοντας την τιμή των Ευρωπαίων πολιτικών που διατηρούν εν μέσω πανδημίας συνείδηση της τραγικότητας της κατάστασης.

Όπως εξαιρετική ήταν και η ανταπόκριση της Βρετανικής κυβέρνησης, που έστειλε τον πρίγκηπα Κάρολο στους ελληνικούς πανηγυρισμούς. Δηλώνοντας εμμέσως πλην σαφώς ότι οι γαλαζοαίματοι είναι για τα πανηγύρια. Οι πολιτικοί είναι για να εργάζονται για το καλό του λαού τους.

Προκλητικές όμως είναι και οι παρελάσεις, ιδίως όταν γίνονται με τη συμμετοχή αστυνομικών, εντεταλμένων να δέρνουν τα ελληνόπουλα, τους φοιτητές και τις φοιτήτριες στα πανεπιστήμια και να τρομοκρατούν με βία δυστυχισμένους πολίτες που βγαίνουν σε πλατείες και σε δρόμους για να ξεσκάσουν.

Κι όλα αυτά για να κρύψει η κυβέρνηση την παταγώδη αποτυχία της στη διαχείριση της υγειονομικής κρίσης και να σκηνοθετήσει στα μάτια του φτωχού τηλεθεατή την πλαστή, όσο και ψευδή εικόνα ότι αφού υπάρχει αστυνομία που επιβάλλει την τάξη, αφού υπάρχουν στρατιωτικές παρελάσεις, υπάρχει και κράτος που τον σκέφτεται και τον φροντίζει.

Σε στιλ «όλα πάνε καλά με Κόκα Κόλα». Ε, λοιπόν τίποτε δεν πάει καλά και οι γιορτές και οι πανηγυρισμοί και οι παρελάσεις δεν ταιριάζουν με το γενικό κλίμα της αρρώστιας, του φόβου, της φτώχειας και του θανάτου.

Φέτος μου λείπει εκείνο το λιτό και αξιοπρεπές «φέτος δεν εορτάζω, ούτε δέχομαι επισκέψεις», που έγραφαν παλιότερα στις εφημερίδες την ημέρα της ονομαστικής τους εορτής όσοι δεν είχαν, για διάφορους λόγους, λιγότερο ή περισσότερο προσωπικούς, καμία διάθεση να γιορτάσουν με επισκέψεις, χαρές και τραγούδια εκείνη τη μέρα.

Μια δήλωση που χωρίς να αναιρεί ή να αμφισβητεί τη σημασία της γιορτής, δήλωνε όμως με σεμνότητα την προσωπική στάση του εορταζόμενου να απέχει εκείνη τη χρονιά από ηχηρούς εορτασμούς και τρελά γλέντια. Η καλύτερη συμβολή στα 200 χρόνια από την ελληνική επανάσταση, ειδικά φέτος, θα ήταν η αιδήμων σιωπή.

Λίγα λεπτά σιγής στη μνήμη των 8.000 σχεδόν συμπολιτών μας που έχασαν μέχρι σήμερα τη μάχη με τον κορονοϊό, αλλά και λίγα λεπτά αποχής από τις επικοινωνιακές ανοησίες, για να ακουστεί ο λυγμός των Ελλήνων που υποφέρουν στα νοσοκομεία, στα σπίτια και στις γειτονιές.