Όσο θα ξεφυλλίζουμε τώρα τις δημοσκοπήσεις και τις διαρροές από τα focus groups προκειμένου να δούμε τι μας μέλει στις επερχόμενες εκλογές (μετά το Πάσχα είπε ο Πρωθυπουργός, ο οποίος μάλλον θα πρέπει να προσγειώθηκε ανώμαλα με διαπίστωση ότι δεν ήταν και τόσο σοφό να δίνει την βεβαιότητα ή και να πιστεύει ο ίδιος ότι αποτελεί δική του προνομία να ορίζει τον χρόνο των εκλογών!), τόσο ένα άλλο δράμα θα παίζεται στην εσωτερική σκηνή του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας.

Και της ευρύτερης παράταξης της Δεξιάς, όσο αυτή ταυτίζεται και όσο όχι με την Ν.Δ. Είναι το δράμα αυτό το τι θα συμβεί με τον Κυριάκο Μητσοτάκη/με την ηγεσία Μητσοτάκη αν – ΑΝ, λέμε – τύχει και δεν βγει νικητής, στις πρώτες ήδη κάλπες. Και πάντως στις δεύτερες που τις έχει καταστήσει πυρήνα του προσωπικού του πολιτικού/ηγετικού αφηγήματος.

Προσοχή! δεν πρέπει να μιλάει κανείς για τα εσωτερικά των οικογενειών, και η Ν.Δ. ΕΙΝΑΙ μια οικογένεια. Όμως, όπως έχει δείξει η πρόσφατη εμπειρία, η εμπειρία των χρόνων της Μεταπολίτευσης (διότι η καταγωγή της Ν.Δ. από το Λαϊκόν Κόμμα των Κωνσταντινικών και των Τσαλδαρέων πάει μακριά, στην δε ΕΡΕ υπήρχε η προσωπικότητα του ιδρυτή Κωνσταντίνου Καραμανλή και ο χαρακτήρας του που μεριμνούσε αδιαμφισβήτητα για την πειθαρχία) η Δεξιά δεν δείχνεται στοργική στους ηγέτες που αποτυγχάνουν.

Δείτε τι μοίρα επεφύλαξε όχι μόνο στον Γεώργιο Ράλλη αλλά και στον Ευάγγελο Αβέρωφ. Ξαναδείτε τα ίχνη του Μίλτου Έβερτ, αλλά και την σκιά του Γιώργου Σουφλιά. Ακόμη και ο Κώστας Καραμανλής – Καραμανλής, έτσι; – εν πολλοίς επέλεξε μετά την Πρωθυπουργία την θητεία σιωπής όχι τόσο για να μην του παρενοχλήσουν την ησυχία οι «απέναντι» με αναφορές π.χ. στην οικονομική διαχείριση που έφερε το δημοσιονομικό τρακάρισμα και την Τρόικα, όσο για να μην ακούει τα εκ των έσω παράπονα και σχόλια.

Ασφαλώς, δε, κορυφαίο το παράδειγμα Μητσοτάκη – Κωνσταντίνου Μητσοτάκη – ο οποίος κατάλαβε/ήξερε πολύ καλά τι θα αντιμετώπιζε μετά την ήττα του 1993 (και ας είχε δώσει στο κόμμα ιδεολογική ταυτότητα πολύ πέραν της εθνικιστικής δεξιάς, κι ας είχε φέρει οικονομικές επεξεργασίες, συν μετΑβερωφικές οργανωτικές δομές) και δεν καθυστέρησε ούτε μέρα να παραιτηθεί από την ηγεσία.

Με την κυρία Μαρίκα να διαφωνεί έντονα – και η διατύπωση αυτή δεν είναι όσο επιδερμική ή γραφική ακούγεται…

Θα ρωτήσει κανείς: τι αποτελεί ήττα, ή πάντως αποτυχία; Αυτό ασφαλώς θα κριθεί εσωτερικά, από την δομή του κομματικού μηχανισμού, αλλά και από την παραταξιακή βάση. Αν έρθει η Ν.Δ. πρώτη – στις κάλπες όχι στις δημοσκοπήσεις και στα focus groups – αλλά σαφώς ψαλιδισμένη, όπως ήδη ο ίδιος ο Θωμάς Γεράκης της MARC δείχνει, πόσο οι εσωτερικοί κριτές της ηγεσίας Μητσοτάκη θα αρκεστούν στο ότι «ήταν η κακιά η ώρα των Τεμπών»;

Και αν η αυτοδυναμία στην δεύτερη κάλπη, που μόνος του φόρεσε ως πανοπλία ο Κυριάκος φανεί απίθανη, πόσο θα στηριχθεί η διακηρυγμένη άποψή του να μην αγγίξει καν την πρώτη εντολή μετά την νύχτα των εκλογών; Κι αν συμβεί εκείνο που στην Ν.Δ. θεωρείται αδιανόητο, δηλαδή να υστερήσει στις κάλπες – όχι στις δημοσκοπήσεις ή στα focus groups, επαναλαμβάνουμε – έστω και κατά μια ψήφο, ούτε ψύλλος στον κόρφο του Κυριάκου Μητσοτάκη. Ο οποίος έβλεπε το κόμμα/την παράταξη με μια αφ’ υψηλού, σχεδόν συγκαταβατική ματιά. Και τους το έδειχνε με κάθε αφορμή.

Ο ίδιος, θα μπορούσε να προσφύγει στην οικογενειακή μνήμη, ώστε να αντιληφθεί τι έκανε τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη να επιλέξει στάση μετά το 1993 – πάντως με τίποτε να διανοηθεί εσωκομματική φράξια ή/και δημιουργία άλλου, «δικού του» κομματικού πόλου: δεν είχαν λείψει οι καλοθελητές… Αλλά και να σκύψει με προσοχή στο πώς κεντρόφυγες δυνάμεις τείνουν να σπρώξουν, με αντανακλαστικά αυτοσυντήρησης, ακόμη και τον Κώστα Αχ. Καραμανλή εκτός σκηνής.

Όπως διδάσκει και ο διαβρωτικά ευθύβολος παρατηρητής των πολιτικών πραγμάτων Λευτέρης Κουσούλης, «πολιτική είναι η οικειοθελής προσέλευση στην τραγωδία». Όλα τα άλλα,  όπως το χτίσιμο εικόνας και η συμμετοχή στην ατμόσφαιρα ενθουσιασμών και εορτασμών, καταλήγουν να  λειτουργούν αυτο-υπονομευτικά.

*Ο Αντώνης Παπαγιαννίδης υπήρξε Σύμβουλος για Ευρωπαϊκές υποθέσεις στα υπουργεία Εθνικής Οικονομίας, Εξωτερικών και Πολιτισμού και σύμβουλος ευρωπαϊκών θεμάτων της Ένωσης Ιδιοκτητών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών