Η χειρότερη κυβέρνηση της μεταπολίτευσης αφού πέρασε σχεδόν ατσαλάκωτη τις τεράστιες αποτυχίες της σε όλους τους τομείς, κλονίζεται  εκεί που ήταν το δυνατό της σημείο, δηλαδή στον παραμηχανισμό διοίκησης του “επιτελικού κράτους”  με κεντρικό πρόσωπο τον Γρηγόρη Δημητριάδη που αποδείχτηκε, τελικά, παρακράτος.

Το γεγονός ότι θυσιάζεται  ο ισχυρότερος παίκτης μετά τον Πρωθυπουργό στην διακυβέρνηση της χώρας, ο οποίος διοικούσε ουσιαστικά όλα τα Υπουργεία και συντόνιζε όλες τις ορατές και μη διαδικασίες από το παρασκήνιο στο Μαξίμου, δείχνει πόσο απειλείται πλέον ο ίδιος ο Μητσοτάκης και επιχειρεί να διασωθεί. Μαζί του και ο στερούμενος όχι μόνο τυπικών αλλα και ουσιαστικών -τελικά- προσόντων Διοικητής της ΕΥΠ, που έτρεμε κυριολεκτικά στην πρόσφατη συνεδρίαση της Επιτροπής Θεσμών και Διαφάνειας.

Μπορεί η κυβέρνηση να ελέγχει απόλυτα το μιντιακό τοπίο ως και την εκδοχή της πραγματικότητας που αντιλαμβάνεται ο μέσος πολίτης, μπορεί να διαθέτει τα μέσα και την οργάνωση για επικοινωνιακό σχεδιασμό επικής κλίμακας, μπορεί να απολάμβανε απόλυτη  κυριαρχία έχοντας υποκαταστήσει την ίδια τη συνταγματική τάξη όμως υπήρξαν δύο αδύνατα σημεία: Ότι δεν ελέγχει τις Βρυξέλλες και τη διεθνή σκηνή, από όπου έρχονται απανωτές “σφαλιάρες” σε θέματα δημοκρατίας, αλλά ούτε τους δημοσιογράφους που δεν ανήκουν σε κανένα payroll (και δεν τους λες και ΣΥΡΙΖΑ) οι οποίοι ερευνούν ένα τεράστιο σκάνδαλο υποκλοπών από αυτά που ρίχνουν κυβερνήσεις, και το οποίο διαρκώς οδηγεί στο Μέγαρο Μαξίμου.

Εκεί όπου από τις πρώτες μέρες της διακυβέρνησης είχε θεσμοθετηθεί επίσημα το σχέδιο χειραγώγησης και ελέγχου “Τύπου και Πληροφοριών”, όταν ο Μητσοτακης είχε προειδοποιηθεί για όσα συμβαίνουν τώρα…

Η θρυαλλίδα που απελευθέρωσε το τσουνάμι ήταν η απόπειρα παρακολούθησης του Νίκου Ανδρουλάκη, ενός πολιτικού αρχηγού, και η προσφυγή στη Δικαιοσύνη -με στοιχεία που προήλθαν επίσης από το εξωτερικό- ίσως και ως αντίδραση στην προσπάθεια εκλογικής αποψίλωσής του από το σύστημα Μητσοτάκη.  Όμως το πουλόβερ είχε αρχίσει να ξηλώνεται από την παρακολούθηση του Θανάση Κουκάκη, όταν και πήραν μπρος οι έρευνες.

Δεν είναι εύκολο να διακρίνει κανείς, αν το επικοινωνιακό damage control,  βασισμένο στο  θεώρημα “δεν είναι αυτό που νομίζεις” γίνεται προσχεδιασμένα τόσο γραφικό ή όντως υπάρχει αρρυθμία στο πιο ικανό επιτελείο αυτής της κυβέρνησης.  Για την ώρα μοιάζουν όλα προβληματικά:  Η διαρροή πως παραιτήθηκαν ο Νο2 της κυβέρνησης και ο Διοικητής της ΕΥΠ επειδή τους πείραξε το “τοξικό κλίμα”, ότι οι παραιτήσεις δεν σχετίζονται με το Predator την ώρα που εξελίσσεται πολιτικός σεισμός,  ότι τελικά θυμήθηκαν μετά από 10 μέρες πώς ο Ανδρουλάκης παρακολουθείτο από την ΕΥΠ αλλά “νόμιμα”, ότι συζητάνε για Εξεταστική αλλά μόνο με ρήτρα εμπιστευτικότητας κ.ο.κ.

Σε μια κανονική δημοκρατία ο Δημητριάδης θα έτρεχε να κρυφτεί και δεν θα κατέθετε σωρεία αγωγών με στόχο να φιμώσει τους δημοσιογράφους που αποκάλυψαν την εμπλοκή του με την Intellexa ( Ο ορισμός του SLAPP). Σε μια κανονική μιντιακή πιάτσα, τα  ΜΜΕ θα ηταν αναγκασμένα να παραθέσουν τα στοιχεία εξαιτίας των οποίων αποπέμφθηκε ο ανιψιός του Πρωθυπουργού και όχι φυσικά  να εκθειάζουν την τεράστια προσφορά του…  Μια κανονική Δικαιοσύνη θα ερευνούσε ήδη εδώ και μέρες το σκάνδαλο καθαυτό και όχι φυσικά ποιος έκανε τις διαρροές, σε ρόλο αστυφύλακα της κυβέρνησης. Οι δύο παραιτηθέντες θα μπαινόβγαιναν σε ανακριτικά γραφεία μέχρι να “κελαηδήσουν” για να ελαφρύνουν τη θέση τους.

Μια κανονική κυβέρνηση θα είχε ανακοινώσει γιατί απομακρύνθηκαν δυο στενοί συνεργάτες του Πρωθυπουργού και όχι γιατί δεν  απομακρύνθηκαν.

Μια κανονική χώρα βέβαια δεν θα είχε Πρωθυπουργό τον Μητσοτάκη.