Η Pfizer μας έκλεισε φιλικά το μάτι ότι το εμβόλιο της μπορεί να κόψει πρώτο το νήμα (11 εκ των φαρμακευτικών ερευνών βρίσκονται στην τρίτη φάση δοκιμών). Άρα, για το καλοκαίρι του 21 μπορούμε να ελπίζουμε σε μια αληθινή ανατροπή των δεδομένων. Ωστόσο, η πραγματικότητα  δεν συνίσταται στο τι, πιθανώς, θα γίνει στο μακρινό επόμενο εξάμηνο αλλά στους 110 νεκρούς του τελευταίου τριήμερου.

Η σημερινή πραγματικότητα του τριημέρου θυμίζουμε ότι είναι: 34+35+41 =110 ενώ ο χειμώνας απέχει ακόμη πολύ. Το εξάμηνο λοιπόν είναι τόσο μακρινό, όσο μακρινές είναι και οι μονοψήφιες ημέρες, όπου το τριήμερο είχε ακριβώς το ένα πέμπτο των θυμάτων (22). Πόσο παλιά έγινε αυτό; Μόλις προ εβδομάδος! 31/10: 6 ,1/11:9 ,2/11:7 (σύνολο 22) …

Ενώ λοιπόν έχουμε πενταπλασιασμό των θυμάτων μέσα σε μια εβδομάδα, στην εικονική μας πραγματικότητα κυριαρχούν οι εξελίξεις στα reality, τα οποία συνεχίζουν να γυρίζονται απρόσκοπτα, τα τραπεζώματα του πρώην αναπληρωτή υπουργού Υγείας του ΣΥΡΙΖΑ που επίσης συνεχίζονται αλλά και οι συζητήσεις για την «επικείμενη» έλευση του σωτηρίου εμβολίου, που συνεχίζονται κι αυτές. Εννοείται ότι στις παγκόσμιες εξελίξεις της μάχης του εμβολίου η ελληνική πολιτική δεν έχει να συμβάλει σε τίποτε. Σκέτη πολυλογία.

Με σέντερ φορ την προσδοκία και σέντερ μπακ την πειθάρχηση απέναντι σε ότι μας «αιφνιδίασε», θα αντιμετωπιστεί μια τέτοια καταστροφή; Πως μιλάνε ακόμη περί αιφνιδιασμού όταν κι ο «πιστός» ΕΟΔΥ το προέβλεπε στα επισήμως ανακοινωθέντα διαγράμματα του πριν από ενάμισυ μήνα!

Στο δε menu της πειθάρχησης των δαιμονοποιημένων ανευθύνων, προσφέρθηκαν και τινές  ως εθελοντές, φιλοδοξώντας ίσως να εκφράσουν την «αντίσταση». Δεν πρόκειται όμως περί καμίας αντίστασης αλλά περί απλής δυστροπίας και ο πολιτικός της εκφραστής, αν υπάρξει, θα έρθει εκ δεξιών. Όχι εξ αριστερών ούτε από την Κρήτη.

Αυτά όμως με την επικοινωνία ένθεν-κακείθεν. Για την λοιμώδη πραγματικότητα διαθέτει άραγε το πολιτικό οπλοστάσιο τίποτε καλύτερο; Λένε ότι το πρώτο σπίτι που φτιάχνει κανείς πρέπει να το πουλήσει, το  δεύτερο να το νοικιάσει και μόνον στο τρίτο, να κατοικήσει. Αναλογικά, στο δεύτερο λοκντάουν φαίνεται ότι αποφεύγονται οι υπερβολές της άνοιξης, οπότε στο τρίτο θα πρέπει να έχουμε γίνει experts …

Εναλλακτικές

Διαγγέλματα, τρόμος και κατάσταση ανάγκης αντί για τις μακρόσυρτες προσπάθειες τροποποίησης συμπεριφοράς και επιμόρφωσης, οπότε ίσως να σκεφθεί κανείς ότι ήρθαμε στο στοιχείο μας. Η εναπόθεση των ελπίδων μας στο δόγμα πειθάρχηση οριζοντίως και καθέτως βασίζεται όμως στην λαθεμένη παραδοχή πως το μέτρο  πρόκειται να μας οδηγήσει κατευθείαν στο ξέφωτο, όπως την Άνοιξη.

 Στην πραγματικότητα μάλλον πρόκειται για το πρώτο από μια σειρά lockdowns. Οπότε, η ανάγκη πιο εκλεπτυσμένων μέτρων παραμένει ακόμη επίκαιρη και όσο η Θεσσαλονίκη θα σηκώνει τον σταυρό της, στον απαθή νότο κάποιοι θα πρέπει να σχεδιάσουν τα επόμενα (πιο έγκαιρα, πιο εξειδικευμένα, πιο αποτελεσματικά).

Σε μια τέτοια πολιτική συζήτηση, το πρώτο πρόβλημα εντοπίζεται ακριβώς στο παρόν μίγμα, που έχει πολύ πολιτική Προστασία και λίγη Δημόσια υγεία. Οδηγεί σε κινήσεις υπό το κράτος πανικού και σε αποφάσεις κοντόφθαλμες.

Το δεύτερο είναι η μηδαμινή εμπλοκή της πρωτοβάθμιας περίθαλψης. Είναι χαρακτηριστική η ελάχιστη πρόοδος που επιτελέστηκε στην επιτήρηση και υποστήριξη της καραντίνας των νοσούντων, από υπηρεσίες πρωτοβάθμιας περίθαλψης. Οι εμπειρίες ενός κατοίκου της Ελλάδας και ενός Έλληνα της διασποράς που ασθένησαν και παρέμειναν σπίτι διαφέρουν αισθητά, ιδιαίτερα αν στερούνται προσωπικού δικτύου κοινωνικής υποστήριξης. Η οδηγία «μείνε σπίτι» εν Ελλάδι προκαλεί σε τέτοια περίπτωση, μια πολύ μοναχική περιπέτεια.

Το τρίτο βρίσκεται στην ευκολία με την οποία αντιμετωπίζεται όλη η χώρα ως μια ενιαία υγειονομική περιφέρεια. ‘Οντως το μέγεθος της είναι μικρότερο από μια αμερικανική πολιτεία (πχ Τέξας) και επιδημιολογικά η ενιαία αντιμετώπιση είναι σαφώς απλούστερη ωστόσο όταν μπαίνει όλη η χώρα στο ψυγείο δεν έχει να λαμβάνει από πουθενά (πολιτικά και οικονομικά). Σχετικό πρόβλημα με αυτό είναι και η χαμηλή ποιότητα των παρεχόμενων πληροφοριών του ΕΟΔΥ προς αυτούς που θα πρέπει να λάβουν τα πιο εκλεπτυσμένα μέτρα, παίζοντας με τις πιθανότητες.

Τέταρτο είναι το γνωστό θέμα των πολλών και δωρεάν τεστ! Η Σλοβακία αντιμετωπίζει παρόμοιο φονικό δεύτερο κύμα. Πήρε, φυσικά, μέτρα περιορισμού της διασποράς αλλά παρήγγειλε και τριπλάσιο από τον πληθυσμό της, αριθμό τεστ.

Έκανε μια τεράστια κινητοποίηση ειδικών και υπό το όνομα «Κοινή Ευθύνη», κατάφερε να κάνει 3,5 εκατομμύρια δωρεάν τεστ μέσα σε δύο ημέρες (όταν εμείς δεν φθάνουμε καν τις 30.000 ημερησίως) Για όσους δεν δεχόταν να ελεγχθούν, η διαθέσιμη εναλλακτική ήταν η καραντίνα δηλαδή αντιμετωπιζόταν ως οιωνεί θετικοί. Οι αληθώς θετικοί (περίπου 1%) όφειλαν να απομονωθούν στο σπίτι τους ή σε διαθέσιμα από το κράτος ξενοδοχεία. Ο στόχος του προγράμματος είναι να ρίξει άμεσα το δείκτη μετάδοσης Rt, μειώνοντας σε διάστημα δύο εβδομάδων τα θετικά κρούσματα στο μισό. Το εγχείρημα είχε βεβαίως ένα σημαντικό κόστος αλλά όχι όσο ένα δεύτερο Lockdown. Η Σλοβακία το ανέλαβε παρότι δεν είναι κάποια οικονομική υπερδύναμη.

Πέμπτο: Η σημερινή πολιτική της ελλιπούς ενίσχυσης του ΕΣΥ με προσλήψεις, με κατάλληλη στελέχωση νέων κλινών ΜΕΘ κλπ είναι πρόδηλη. Οι ελάχιστες προσλήψεις κολυβοποιήθηκαν, καλύπτοντας προυπάρχοντα κενά σε άσχετες ειδικότητες.

Από την άλλη η πρόταση του κ Τσίπρα για κοινή συμφωνημένη πολιτική, που θα υλοποιείται από πρόσωπο ευρύτατης νομιμοποίησης και ισχύος, αντιμετωπίζεται ως μια πονηρή προσπάθεια να υποκλέψει δάφνες επικείμενων θριάμβων. Έτσι είχε αποκρουστεί εξάλλου και την άνοιξη η πρόταση διακομματικής επιτροπής προμηθειών και προσλήψεων. Ωστόσο η ανάγκη ενός δημιουργικού restart και ανύψωσης του ηθικού των λειτουργών του ΕΣΥ παραμένει βοώσα.

Τι να πρωτοθαυμάσει λοιπόν κανείς; Την άφατη αισιοδοξία ή την εμμονή σε ένα «επιτυχημένο» μοντέλο όπου το μισό υπουργικό Συμβούλιο έχει την δική του ατζέντα, ανά υπουργικό φέουδο. Την βοή δεν την ακούνε από τον λαό, δεν την ακούνε καν  από τους δικούς τους; Αγοραστός, Σπυράκη  αλλά και Ευάγγελος Βενιζέλος υπήρξαν εύγλωττοι.

Τέλος, προσφέρεται ο πολιτικός σου αντίπαλος να σε βοηθήσει, ενώ κρατάς αναμμένα κάρβουνα, κι εσύ τον θεωρείς πονηρό; Η πολιτική κριτική όσο εποικοδομητική κι αν γίνει φαίνεται ότι προσκρούει στην ενοχική συμπεριφορά του επωφεληθέντος τα μέγιστα από μια καταστροφή (Μάτι),ο οποίος κρίνει εξ ιδίων τα αλλότρια. Εν τέλει, ποια άλλα μέτρα αύξησης της αποτελεσματικότητας σκοπεύουν να υποστηρίξουν οι κυβερνώντες, που ζηλότυπα φοβούνται μη τυχόν μοιραστούν την δόξα;