Η έξαρση της πανδημίας, οι μεταλλάξεις , η επιμονή των αντιεμβολιαστών και η ανοχή σε αυτούς επιβάλλει να επανέλθουμε στα αυτονόητα.

Ads

Όσο διατηρείται η παγκόσμια ανισότητα στην πρόσβαση στα εμβόλια τόσο θα κυκλοφορεί ο ιός ανεξέλεγκτος και τόσο θα «επωάζονται» μεταδοτικότερες και πιθανόν ανθεκτικότερες μεταλλάξεις.

Ορθά ο Ανδρέας Ξανθός επισημαίνει ότι «όσο δεν «χτίζεται» παγκόσμια συλλογική ανοσία μέσω των εμβολίων , τόσο τα «υγειονομικά σύνορα» είναι διάτρητα ενώ και τα εθνικά σχέδια δράσης είναι στον «αέρα».

Αυτό με την σειρά του αναδεικνύει την τεράστια σημασία του ζητήματος της απελευθέρωσης των πατεντών για την αντιμετώπιση της πανδημίας, που έγκαιρα έθεσε ο Αλέξης Τσίπρας. Αλλά ούτε αυτή η προτεραιότητα ούτε οι συνεχείς αντιφάσεις της κυβέρνησης επιτρέπουν την παραμικρή αποδυνάμωση του μετώπου απέναντι στον αντιεπιστημονικό σκοταδισμό.

Ads

Που είναι κυρίως ακροδεξιάς προέλευσης και αντίληψης αλλά έχει διεισδύσει με ένα συνδυασμό « πολιτικών» και ψευδοεπιστημονικών ανορθολογικών επιχειρημάτων στον πέραν της δεξιάς χώρο. Αυτή ακριβώς η διείσδυση είναι που πρέπει να μας κάνει ακόμα πιο αποφασιστικούς, πιo κάθετους απέναντι στους αντιεμβολιαστές κάθε απόχρωσης.

Αδυνατώ κατά συνέπεια να συμμεριστώ την κατανόηση που δείχνουν ορισμένοι στους αντιεμβολιαστές, ιδιαίτερα όταν οι τελευταίοι λόγω επαγγέλματος βάζουν σε κίνδυνο την ζωή συνανθρώπων τους.

Εντάξει, δεν ζούμε στις αρχές του 20ου αιώνα, όταν ο Λένιν επέβαλε το 1919 στην νεαρή Σοβιετική Ένωση υποχρεωτικό εμβολιασμό κατά της ευλογιάς με αποτέλεσμα η τελευταία να έχει εξαλειφθεί μέχρι το 1937.

Ζούμε σε μια σύγχρονη κοινωνία όπου η Ελληνική Επιτροπή Βιοηθικής πριν φτάσει στην υποχρεωτικότητα των εμβολιασμών συστήνει στην Πολιτεία να κλιμακώσει τις πρωτοβουλίες της με :

  • Εκστρατείες στοχευμένης ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης
  • Μέτρα ενθάρρυνσης των εμβολιασμών
  • Πρόβλεψη υποχρεωτικότητας ως έσχατη λύση, με συγκεκριμένο χρονικό ορίζοντα και μόνο εφόσον τα προηγούμενα μέτρα δεν αποφέρουν σημαντική αύξηση του ποσοστού εμβολιασμού.

Προφανώς τα δυο πρώτα στάδια δεν μπορεί να σέρνονται στον χρόνο , γιατί εδώ έχουμε να κάνουμε με ανθρώπινες ζωές. Κάποτε έρχεται η σειρά του τρίτου σταδίου. Νομικά το θέμα της υποχρεωτικότητας έχει λυθεί τόσο σε ευρωπαϊκό όσο και σε εθνικό επίπεδο.

Το Συμ­βού­λιο της Επι­κρα­τεί­ας απο­φά­σι­σε πως για λό­γους «δη­μο­σί­ου συμ­φέ­ρο­ντος» συ­γκε­κρι­μέ­νες ομά­δες ερ­γα­ζο­μέ­νων (νο­ση­λευ­τι­κό προ­σω­πι­κό, ερ­γα­ζό­με­νοι σε σχο­λεία, σε μέσα μα­ζι­κής με­τα­φο­ράς κ.λπ.) εί­ναι υπο­χρε­ω­μέ­νοι να εμ­βο­λια­στούν. ενώ το Ευρω­παϊ­κό Δικα­στή­ριο Ανθρω­πί­νων Δικαιω­μά­των τό­νι­σε πως ο υπο­χρε­ω­τι­κός εμ­βο­λια­σμός όλου του πλη­θυ­σμού δεν πα­ρα­βιά­ζει
την Ευρω­παϊ­κή Σύμ­βα­ση Δικαιω­μά­των.

Σε ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον άρθρο του στα ΝΕΑ της 24 ης Ιουλίου με τίτλο Εμβολιασμός και Δικαιώματα ο Νίκος Μουζέλης ασκεί κριτική στην κυβέρνηση της ΝΔ γιατί καθυστέρησε τον υποχρεωτικό εμβολιασμό, επισημαίνοντας ότι αυτή η στάση της οδήγησε σε περισσότερα κρούσματα και θανάτους.

Επιστρατεύοντας το καντιανό « η ελευθερίας του ενός σταματάει εκεί που αρχίζουν τα όρια της ελευθερίας του άλλου» αποδεικνύει ότι το δικαίωμα στον μη εμβολιασμό δεν είναι απαραβίαστο. Γιατί με την η στά­ση του ο μη εμβολιασμένος αφαι­ρεί από τον εμ­βο­λια­σθέ­ντα το δι­καί­ω­μά του να προ­στα­τεύ­σει την υγεία του.

Και καταλήγει « Ο μη υποχρεωτικός καθολικός εμβολιασμός είναι είτε αποτέλεσμα του πολιτικού κόστους που δεν θέλουν να λάβουν οι κυβερνήσεις είτε προϊόν μιας εδραιωμένης άποψης πως τα δικαιώματα στις νεωτερικές κοινωνικές είναι απρουπόθετα……Η τωρινή πανδημία είναι μια έκτακτη συνθήκη όπου η ελευθερία των σκεπτικιστών ή των αρνητών του εμβολίου είναι πράξη ενάντια στις ζωές των υπολοίπων. Και αυτό δεν μπορεί να γίνει ανεκτό».

Αυτή η κριτική που την προσυπογράφω γίνεται από θέσεις προοδευτικές και πάνω από όλα λογικές. Η μη υπερψήφιση όμως από το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης του υποχρεωτικού εμβολιασμού στο νοσηλευτικό προσωπικό και τους οργανισμούς πρόνοιας δεν γίνεται κατά την γνώμη μου από τέτοιες θέσεις.

Υπάρχει μεγάλο πρόβλημα στους ηλικιωμένους άνω των 80 ετών όπου το 30% είναι ανεμβολίαστοι και στους φιλοξενούμενους σε οίκους ευγηρίας όπου το 20% είναι ανεμβολίαστοι . Το πρόβλημα επιτείνεται όταν οι άνθρωποι που τους περιθάλπτουν και τους φροντίζουν είναι επίσης ανεμβολίαστοι.

Οι εκπαιδευτικοί, ευτυχώς, σε ποσοστό που προσεγγίζει το 80% έχουν εμβολιαστεί. Το 20%, που δεν είναι μικρό, μπορεί και πρέπει να περιοριστεί. Να το πούμε ακόμα μια φορά : με τις ζωές των ανθρώπων δεν παίζουμε.

ΥΓ Η Πυξίδα θα πάει διακοπές με τα εγγόνια της . Καλό καλοκαίρι με υγεία πάνω απ’ όλα. Δηλαδή με εμβόλια. Ραντεβού στα τέλη Αυγούστου.