Τα βασικά αντεπιχειρήματα για την διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ που ο Αλέξης Τσίπρας προωθεί έχουν ήδη καταγραφεί και, ελπίζω, να αναλυθούν περισσότερο από τους αρμόδιους (στελέχη και μέλη του κόμματος). Για τους ανθρώπους που έχουν πάρει σχετικές αποστάσεις και ενδεχομένως στηρίζουν ακόμα κριτικά τον ΣΥΡΙΖΑ, η κίνηση αυτή αποκαλύπτει την βασική φιλοδοξία του Τσίπρα: ακόμα και μετά από μία δεύτερη – και στρατηγική – ήττα, είτε να παραμείνει στο τιμόνι λόγω αυξημένης νομιμοποίηση, είτε να απειλήσει με «καμένη εσωκομματική γη» όποιον/α ήδη σκεφτεί να τον αμφισβητήσει.

Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, κατά τα δημοσιεύματα, ανέθεσε σε στέλεχος του στενού ηγετικού κύκλου να ‘’ξεσκονίσει’’ τα καταστατικά των αριστερών, σοσιαλδημοκρατικών και οικολογικών κομμάτων  όπου γης. Αυτό που δεν αναφέρεται ωστόσο είναι τί συνέβη και επί τρεις δεκαετίες τα καταστατικά αυτά δεν κατάφεραν να ξεκολλήσουν τις πυρηνικές ιδέες αυτών των κομμάτων από τη σκόνη του χρόνου που τα είχε καλύψει. Γιατί, το σημαντικό σε αυτή την συγκριτική προσέγγιση, είναι να δούμε ποιό είναι το μέτρο και το κριτήριο ενός αριστερού, δημοκρατικού καταστατικού:

-Είναι οι προσωποκεντρικοί μεταμοντέρνοι Podemos που διαλύθηκαν στα εξ ων συνετέθησαν μέσα σε καθεστώς ηθικής ανυποληψίας παρά τις διακηρύξεις περί ανοιχτών, αντιιεραρχικών δομών και συνεδρίων;

-Είναι το γερμανικό SPD του Σολτς που έχει ήδη προδιαγράψει άλλη μία δεκαετία λιτότητας για τον ευρωπαϊκό νότο;

-Είναι οι Πράσινοι της Γερμανίας που από την συνυπογραφή τους στον βομβαρδισμό της Γιουγκοσλαβίας με απεμπλουτισμένο ουράνιο έφτασαν στην εξουσιομανή, υποτιθέμενα γκανιάν υποψηφιότητα της Μπέρμποκ που τελικά βυθίστηκε στον ιδεολογικό χυλό που η ίδια πρόσφερε στο εκλογικό σώμα;

-Είναι τα αριστερά κόμματα της GUE/NGL που επί χρόνια κάνουν χαμηλές εκλογικές πτήσεις στα κοινοβούλια των χωρών τους;

-Είναι τα αριστερά κόμματα της Λατινικής Αμερικής που τη μία βλέπουν τους λαοπρόβλητους ηγέτες τους τη μια μέρα παντοδύναμους κυβερνήτες και σε μια νύχτα είτε φυγάδες λόγω απειλών πραξικοπημάτων ή φυλακισμένους από τους πολιτικούς τους αντιπάλους;

-Είναι το Γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα που ούτε καν λόγος δεν αξίζει να γίνεται μετά το φιάσκο Ολάντ;

Εύλογα, θα αναρωτηθεί κανείς τί σχέση μπορεί να έχουν τα παραπάνω με τις εξελίξεις εντός και εκτός αυτών των κομμάτων. Η απάντηση βρίσκεται στον κοινό αόρατο τοίχο στον οποίο προσέκρουσαν όλοι παραπάνω: την προσωπολατρεία και τον προσωποκεντρισμό.

Οι παραπάνω αντιπαραβολές φυσικά δεν μειώνουν τις ιστορικές ανατροπές που ορισμένα από τα παραπάνω  κόμματα έχουν εισφέρει στην κρατούσα αντιλαϊκή πολιτική των χωρών τους. Ωστόσο, το να προσπαθείς να τεκμηριώσεις μια απόφαση σαν και αυτή του Τσίπρα με «διεθνή βιβλιογραφία» δεν αρκεί. Και δεν αρκεί για έναν βασικό λόγο: γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι πρόσφατο πολιτικό υποκείμενο. Δεν είναι ένας σχηματισμός που αναζητά τις πυρηνικές εσωκομματικές του λειτουργίες. Δεν είναι κόμμα νεοπαγές, χωρίς ιστορία.

Κάθε άλλο. Από τη μία, είναι ένα κόμμα που εντάσσεται σε ένα βαρυσήμαντο ιστορικό ρεύμα. Αναζήτησαν οι ιθύνοντες του προεδρικού γραφείου τί συνέβη με κόμματα που με μια μονοκοντυλιά διέγραψαν την ιστορία τους όπως π.χ. το γαλλικό και το ιταλικό κομμουνιστικό κόμμα; Κόμματα που βρέθηκαν να διεκδικούν την εξουσία σε βασικά καπιταλιστικά κέντρα του πλανήτη και αποφασίζοντας ότι «πρέπει να αλλάξουν», υπέγραψαν την εξαφάνισή τους;

Από την άλλη, είναι ένα κόμμα που κατάφερε να κυβερνήσει. Και κατάφερε να κυβερνήσει σε μη κανονικές συνθήκες με αντιτιθέμενα μεταξύ τους αποτελέσματα. Πότε, λοιπόν, θα κριθούν αυτά τα αποτελέσματα, σε βάθος, όχι με στόχο να τα προσπεράσουν όσοι υποστήριξαν το αριστερό εγχείρημα; Πότε θα δούμε κριτική στη συμμαχία με τους ΑΝΕΛ; Πότε θα μάθουμε τί θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ σε περίπτωση νέας ήττας; Πότε θα δούμε τον ΣΥΡΙΖΑ να κουνά γη και ουρανό, να προσφεύγει σε ό,τι διεθνή οργανισμό υπάρχει για να καταδείξει την ανθρωπιστική κρίση στην οποία ο Μητσοτάκης και τα ακροδεξιά του κολλητήρια καταδίκασαν την Ελλάδα;

Πότε θα δούμε τον Τσίπρα να ζητά όλα τα έγγραφα για τα Rafale, για τις κορβέτες, για το πάρτι των κατά τα άλλα αναγκαίων εξοπλιστικών προγραμμάτων που ωστόσο φορτώνονται στις πλάτες των φορολογουμένων με μηδέν αντισταθμιστικά οφέλη; Και το κυριότερο: ακόμα και αν όλα τα παραπάνω έχουν γίνει μέσω ανακοινώσεων, εσωκομματικών κειμένων, άρθρων στην Αυγή ή κάποιων ηχηρών κοινοβουλευτικών παρεμβάσεων κτλ., μπορούν να μας διαβεβαιώσουν οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ ότι αν βγουν και ρωτήσουν πολίτες στο δρόμο, θα γνωρίζουν τα πεπραγμένα τους;

Κλείνοντας, και μιας που το συγκεκριμένο σημείωμα δημοσιεύεται στον ηλεκτρονικό τύπο, δεν μπορώ να προσπεράσω την υποψία ότι η διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ με εντολή του Προέδρου του έρχεται σε μια φάση που το κόμμα επιδιώκει να υποβαθμίσει σε επίπεδο δημόσιας επικοινωνίας δύο βασικά αγκάθια: τις διαφαινόμενες απολύσεις στον όμιλο της Αυγής και την απελπιστική δημοσκοπική του καθήλωση.

Η ατζέντα για τους αριστερούς, δεν άλλαξε ποτέ με τερτίπια, Πρόεδρε. Αμφιβάλλω ωστόσο ότι εσύ επιμένεις να θες αριστερούς μαζί σου, στην περίεργη πορεία που έχεις χαράξει.