Πρώτα θα πω για το ΕΣΥ.

Ads

ΕΣΥ είναι η φίλες μου οι γιατρίνες. Η Χριστίνα, η Ελένη, η Ρούλα. Πού πάνω τους βήχουν και ακουμπάνε όλοι άρρωστοι κι οι ασθενείς. ΕΣΥ είν’ η Μαρία, του κάτω ορόφου, που σηκώνεται τα χαράματα και πάει γραμμή στο νοσοκομείο για να καθαρίσει. ΕΣΥ είναι ο σύντροφος μας Βασίλης, που διοικεί με σταθερό χέρι τις ελπίδες μας. Πού θα πάνε οι κλίνες, ποιος θα φροντίσει, πότε θαρθούν τα αποτελέσματα. ΕΣΥ είναι ο Τριαντάφυλλος κι ας μην είναι γιατρός. Αυτός καρδιοχτυπάει για τα παιδιά κι αυτός κρατάει τα ζύγια να μην κλατάρει το Ίδρυμα. ΕΣΥ ήταν το παλληκάρι με το γενναίο μουστάκι, που χάσαμε σήμερα. Το κόκκινο παλληκάρι με τη γαλάζια σημαία του. Τρις εις θάνατον, τρις άγιος, τρις ήρωας, τρις Έλληνας, τρις Άνθρωπος.

ΕΣΥ ειν’ ο Γιώργος από το Λαύριο. Πού ψάχνει στον Θουκυδίδη για τον λοιμό. ΕΣΥ είσαι εσύ, πού παίρνεις τηλέφωνο και λες τρομαγμένα «πώς πάει ρε μάγκες;». ΕΣΥ είναι η Γιωργία, που σκέπασε και σκεπάζει τον κάθε πρόσφυγα. Κι ο άταχτος ο Ρουβίκωνας που πήγε φαϊ στο γηροκομείο. ΕΣΥ είναι οι φοιτητές, που βάλανε πλάτη στις μάσκες και τα μαθήματα. Κι η Φωτεινή, που ξέρει να γράφει για τα αδιόρατα και τα αόρατα.

ΕΣΥ είν’ ο Φοίβος ο Δεληβοριάς, που λέει με νόημα «η Κική κάθε βράδυ». Κι  η Έλενα Ακρίτα η ακριβοδίκαιη. ΕΣΥ είν’ ο Μπουκάλας ο Παντελής, που βρίσκει το κύριο μέσα απ’ τη γλώσσα μας. ΕΣΥ είν’ η Μαρία Καραμεσίνη κι η Θεανώ η Φωτίου, που αγαπήσαν τους στερημένους και τους σταθήκανε. ΕΣΥ είν’ ο Γιώργος Κυρίτσης, που κατουρήθηκε. Υπόκλιση στην ευαισθησία και το ήθος το άμεμπτο. ΕΣΥ είναι ο Αύγουστος ο Κορτώ, που μιλάει σαν ζωντανό τριαντάφυλλο. ΕΣΥ ήτανε κι ο Γιάννης Ρίτσος, που μας φωτίζει ακόμα απ’ τη Μακρόνησο.

Ads

ΕΓΩ είναι όλο αυτό το μπριγιόλ και η λίγδα, οι άπονοι στις Βρυξέλλες κι οι ορντινάτσες τους. ΕΓΩ είναι οι άφαντοι και οι φυγόπονοι, που βρήκανε τρόπο για να αράξουν. ΕΓΩ είναι οι όμορφοι κι οι σελέμπριτις, που κάνουν φιγούρα με τον ιό. ΕΓΩ είν’ οι υπουργοί και τα εξαπτέρυγα, που βγαίνουν χωρίς γραβάτα το σαββατοκύριακο. ΕΓΩ φωνάζει η κρατική τηλεόραση, που δεν αφήνει τον κόσμο να πει την αλήθεια. ΕΓΩ είναι αυτός του Νικαίας, που λέει ψέματα πως «όλα καλά», «ουδέν πρόβλημα». ΕΓΩ είν’ ο ματσό  στο ταμείο, που λέει «κι αν παραβώ τη σειρά, θα με δείρετε;». ΕΓΩ είναι τα ιδιωτικά διαγνωστικά, που χρεώνουν τη μάνα και τον πατέρα τους. ΕΓΩ είναι και τα εκπαιδευτήρια, που τα βάζουνε τα λεφτά σε δυο τσέπες.

ΕΓΩ είναι η Άλκιστις Πρωτοψάλτη, που απ’ την «Απεργία» τόχει δει «Θερμοπύλες». Κι ο Άδωνις Γεωργιάδης, που αγορεύει για «εισβολείς». ΕΓΩ είν’ η Τρέμη, που «διευθύνει» κι «ισορροπεί». Πού βγάζει μέσον όρο απ’ το καλό και το άδικο. ΕΓΩ είναι η κυρία στον ΣΚΑΪ, που εύχεται να αρρωστήσουνε όλοι οι «-ζαίοι». Ο Μπάμπης, ο Πορτσάλτε, ο Κασιμάτης. ΕΓΩ είναι κι Φώφη Γεννηματά, που δεν σκέφτεται τον πατέρα της και δεν απλώνει το χέρι. ΕΓΩ, τέλος, είναι η έπαρση του Πρετεντέρη, που μας δηλώνει ως ασθενής «ηθικόν ακμαιότατον». Χωρίς να σκέφεται τί θ’ απογίνουν οι φτωχοί και τα κρούσματα. Πού ζούνε πεντε-πέντε σ’ ένα δωμάτιο.

Δεν θα λογαριαστούμε ποτέ, δεν χρειάζεται. Αυτά τα πράγματα ξεχωρίζουν σαν το νερό με το λάδι. Εκ φύσεως, ολοκληρωτικά, από την αρχή. Εμείς στο ΕΣΥ κι οι άλλοι στο ΕΓΩ και την τύφλα τους.