Η κατάσταση που ζούμε τον τελευταίο καιρό έχει θυμίσει σε πολλούς λάτρεις της Λογοτεχνίας μυθιστορήματα όπως τα «Η πανούκλα» του Καμύ, «Η πανούκλα στο Λονδίνο» του Ντεφόου, κ.ά.

Αναρωτιέμαι πώς θα «διαβάσουν» την τραγωδία του κορονοϊού οι ιστορικοί του μέλλοντος, αλλά και πόσοι μελλοντικοί συγγραφείς θα αντλήσουν υλικό από την παρούσα κατάσταση.

Αν εγώ έγραφα ένα μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας, επηρεασμένη από αυτό που ζούμε σήμερα, θα μιλούσα για έναν περίεργο, πρωτοεμφανιζόμενο, ιό που «συμπαθεί» τα μικρά παιδιά και δεν τα επηρεάζει, αλλά τα χρησιμοποιεί ως ξενιστές, για να μεταφέρεται μέσω αυτών στους ηλικιωμένους ανθρώπους. Θα μπορούσε το σενάριο να ξεδιπλωθεί με πολλούς τρόπους.

Και σίγουρα θα είχε ενδιαφέρον αν εστίαζε σε μια μορφή, ας πούμε, εκδίκησης της νέας γενιάς στην παλιά, που χωρίς φειδώ και σύνεση έφερε τον πολιτισμό, το περιβάλλον και τον κόσμο, εν γένει, εδώ που τα έφερε…

Όλα αυτά, βέβαια, σε επίπεδο φαντασίας, η οποία ωστόσο, φαίνεται πως ωχριά μπροστά στα γεγονότα. Και ακόμη δεν είδαμε τίποτε.  Και δεν έχουμε προετοιμαστεί επί της ουσίας!

Ήδη, μια αστυνομικός υπήρξε θύμα του ιού στην Αμυγδαλέζα,  όπου στοιβάζονται χιλιάδες πρόσφυγες, η οποία, μάλιστα, λέγεται πως εργάζεται στα γραφεία, μακριά από τους ανθρώπους που «φιλοξενούνται» στο camp.

Μπορεί, πολύ σωστά, η κυβέρνηση να πήρε απόφαση για κλείσιμο σχολείων, εμπορικών καταστημάτων, χώρων άθλησης και θέασης, κλπ., για όλους εμάς που είχαμε πρόσβαση σε αυτά και δεν εννοούμε πως η κρισιμότητα της κατάστασης μας αναγκάζει να μείνουμε αυτο-έγκλειστοι στην ασφάλεια του σπιτιού μας. Στη «ζούγκλα της Μόριας», όμως, υπάρχουν σχεδόν 25.000 άνθρωποι κάθε ηλικίας, που δεν είχαν πρόσβαση στους χώρους αυτούς κι άρα τα μέτρα δεν τους αφορούν άμεσα. Δυστυχώς, η κατάσταση στο camp της Μόριας και των άλλων νησιών του Β. Αιγαίου, μας αφορά όλους και όχι μόνο από ανθρωπιστικής πλευράς…

Η αλήθεια είναι πως γράφονται και λέγονται πολλά σχετικά με το θέμα. Από ευχολόγια, προβλέψεις, εικασίες έως και ψευδείς ή ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες για νοσούντες εντός του camp. Ο φόβος είναι μεγάλος για όλους τους απέξω, αλλά εξίσου μεγάλη είναι και η αδράνεια διαχείρισης του προβλήματος.

Και αναφέρομαι στην αδράνεια των απ’ έξω, γιατί μέσα στη ζούγκλα κάθε άλλο παρά αδρανείς είναι οι άνθρωποι. Με την υποστήριξη της Stand by my Lesvos, επιχειρούν το ακατόρθωτο, που ωστόσο δεν παύει να είναι και το αυτονόητο. Επιχειρούν, δηλαδή, την ενημέρωση όλων όσων διαμένουν εντός camp ή στην τεράστια καταπατημένη έκταση γύρω από camp, την αποκαλούμενη ζούγκλα, μέσα σε αυτοσχέδια παραπήγματα και ψιλοκατεστραμένες σκηνές. Έχουν εδώ κάποιες μέρες κυκλοφορήσει έντυπες, χειρόγραφες, οδηγίες για τα μέτρα προφύλαξης κι αυτό, επειδή αρκετοί εκεί δεν έχουν πρόσβαση στο διαδίκτυο. Όσοι έχουν πρόσβαση ενημερώνονται στη γλώσσα τους από τις ειδικές σελίδες που έχουν δημιουργηθεί από τη Stand by my Lesvos. Για μιαν ακόμη φορά η ατομική πρωτοβουλία έρχεται να καλύψει το κρατικό έλλειμα.

Το όλο εγχείρημα δεν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί, δίχως τη βοήθεια των προσοντούχων νέων προσφύγων που ζουν στο camp και οι οποίοι, κάτω από άλλες συνθήκες δεν θα συγκαταλέγονταν, λόγω νεότητας, στις ευπαθείς ομάδες! Όμως οι συνθήκες διαβίωσης στο camp, τους καθιστούν όλους -ανεξαρτήτως ηλικίας- ευπαθείς. Ο υποσιτισμός, οι κάκιστες συνθήκες υγιεινής, η μη τήρηση – εκ των πραγμάτων – χωρικών αποστάσεων για λόγους ασφαλείας πιθανότατα θα ανατρέψουν τα στατιστικά δεδομένα, αν ο ιός φτάσει στη ζούγκλα της Μόριας. Εκεί είναι όλοι ευπαθείς!

Εμείς, κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας, για να μη φτάσει, αλλά κάνουμε και ό,τι μπορούμε για να αντιμετωπιστεί, στην περίπτωση που δεν θα μας κάνει τη χάρη και θα φτάσει και εκεί…

Οι νέοι και οι νέες πρόσφυγες έχουν αναλάβει δράση.

Εμείς, το Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας Μυτιλήνης και η Stand by me Lesvos, στεκόμαστε στο πλάι τους.

*Η Κατερίνα Καλφοπούλου, εκπαιδευτικός στο ΣΔΕ Μυτιλήνης