Είναι πραγματικά πρωτοφανές διεθνώς, αν όχι και παράδοξο, το γεγονός ότι μετά από μια τόσο επώδυνη, όσο και τραυματική για τη χώρα, την οικονομία και την κοινωνία της ιστορική περίοδο οικονομικής κρίσης, δεν έγινε ποτέ μια πολιτική συζήτηση για τις αιτίες, τις συνθήκες και τις ευθύνες της εθνικής συμφοράς.

Πέραν των χυδαίων αντιδράσεων του πρώτου καιρού από πλευράς των εγχώριων υπερασπιστών των μνημονίων του τύπου «μαζί τα φάγαμε» ή «τα μνημόνια έπρεπε να τα είχαμε ανακαλύψει από μόνοι μας, ακόμη και να δεν μας τα επέβαλαν», σοβαρή συζήτηση για τις ευθύνες όσων μας οδήγησαν στην κρίση και στην ομηρία των μνημονίων, δεν έγινε ποτέ.

Συνέπεια αυτής της ένοχης σιωπής για τα πως και τα γιατί της κρίσης, όπως και του γεγονότος ότι οι ένοχοι της εθνικής καταστροφής παραμένουν ατιμώρητοι, είναι η πρόσφατη εκλογική νίκη της ΝΔ, αμέσως μετά την έξοδο από τα μνημόνια. Της ίδιας δηλαδή πολιτικής δύναμης και των ίδιων και πάλι πολιτικών οικογενειών που, εφαρμόζοντας τις ίδιες νεοφιλελεύθερες πολιτικές που εφαρμόζουν και σήμερα και ακολουθώντας τα ίδια ακριβώς μονοπάτια της διαπλοκής της πολιτικής με επιχειρηματικά συμφέροντα, είχαν οδηγήσει την περασμένη δεκαετία τη χώρα στην καταστροφή.

Η κρίση βάθυνε, το τίμημα το πλήρωσαν πολύ ακριβά τα χαμηλά και μεσαία κοινωνικά και οικονομικά στρώματα και οι εν γένει μη προνομιούχοι Έλληνες, την ώρα που οι διαπλεκόμενοι ολιγάρχες αύξησαν τα πλούτη τους, όπως διαβεβαιώνουν οι διεθνείς οικονομικές εκθέσεις και οι στατιστικές.

Το φίδι τελικά το έβγαλε από την τρύπα ο αριστερός ΣΥΡΙΖΑ, ενώ οι υπεύθυνοι για την κρίση και οι πολιτικές που οδήγησαν σε αυτήν παρέμειναν στο απυρόβλητο, για να επανέλθουν ατσαλάκωτοι την επομένη της εξόδου της χώρας από τα μνημόνια σαν νικητές και τροπαιούχοι. Ελέγχοντας κατά ολοκληρωτικό τρόπο τα ΜΜΕ και έχοντας ως χορηγούς το σύνολο των εκπροσώπων του μεγάλου κεφαλαίου της χώρας που, ως δια μαγείας, είναι από τα ελάχιστα πράγματα που διασώθηκαν από τη λαίλαπα της κρίσης.

Εντωμεταξύ η κρίση που δοκίμασε τους Έλληνες υπήρξε ο αυστηρότερος κριτής και του ίδιου του πολιτικού συστήματος. Οι πολιτικοί σχηματισμοί που δημιουργήθηκαν εξ αφορμής της κρίσης και που μεσουράνησαν κατά τη μνημονιακή περίοδο, σήμερα δεν υπάρχουν πια. Από τη Χρυσή Αυγή και την Ένωση Κεντρώων, μέχρι το Ποτάμι και τους ΑΝΕΛ, τίποτε σήμερα δεν θυμίζει τις κοινοβουλευτικές περιόδους της εποχής των μνημονίων.

Ξεχωριστή περίπτωση ασφαλώς αποτελεί ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος προϋπήρχε σαν ένα μικρό αριστερό κόμμα και ο οποίος ενισχύθηκε σημαντικά στα χρόνια της κρίσης, φτάνοντας να κερδίσει δυο φορές την εμπιστοσύνη του ελληνικού λαού, να κυβερνήσει τη χώρα και να είναι μάλιστα και εκείνη η πολιτική δύναμη που της έλαχε ο κλήρος να καταφέρει να βγάλει την Ελλάδα από τα μνημόνια.

Είναι προφανές ότι ο ελληνικός λαός εκτίμησε το ήθος, την εντιμότητα και την καθαρότητα του πολιτικού οράματος της Αριστεράς και την ακολούθησε σε δύσκολους καιρούς. Εμπιστευόμενος μια προοδευτική, αντιδεξιά και σοσιαλιστικής κατεύθυνσης πολιτική δύναμη και έναν χαρισματικό ηγέτη, τον Αλέξη Τσίπρα, που επειδή ακριβώς δεν μετείχαν στο… πάρτι της διαφθοράς και της διαπλοκής που κατέστρεψε την ελληνική οικονομία και καταρράκωσε και την ελληνική κοινωνία, είχαν τα χέρια καθαρά και ελεύθερα για να βγάλουν την Ελλάδα από την επαίσχυντη ομηρία.

Η μεγάλη αλλαγή που συνέβη στα χρόνια της κρίσης στο εκλογικό σώμα επιβεβαιώθηκε στις τελευταίες εκλογές. Ενώ κανένα από τα κόμματα της κρίσης δεν κατάφεραν να σωθούν κι ενώ η μετεξέλιξη του ΠΑΣΟΚ, το ΚΙΝΑΛ, επιμένοντας δεξιόστροφα, κατέγραψε για άλλη μια φορά μονοψήφιο ποσοστό, η πολιτική προτίμηση μεγάλων κοινωνικών στρωμάτων με δημοκρατική προέλευση, αντιδεξιό παρελθόν και προοδευτική πολιτική σκέψη προς τον ΣΥΡΙΖΑ, παρέμεινε αταλάντευτη.

Έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να συγκρατήσει τις δυνάμεις του, καταγράφοντας ένα πολύ σημαντικό εκλογικό ποσοστό – ορμητήριο για τα επόμενα χρόνια, που δείχνει ανάγλυφα τις ρίζες που έχει αποκτήσει πλέον τόσο στο εκλογικό, όσο όμως και στο κοινωνικό σώμα.

Η στοιχειώδης λογική, αλλά και η στοιχειώδης δημοκρατική ευαισθησία απέναντι στους ψηφοφόρους του, για ένα κόμμα σαν τον ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο αν και κυβέρνησε επί κρίσης και διαχειρίστηκε επώδυνο μνημόνιο, κατάφερε να συγκρατήσει την πολιτική του επιρροή και να διασωθεί τελικά εκλογικά χάριν της καθαρότητας της πολιτικής του, επιβάλλει άμεσες πρωτοβουλίες.

Με πρώτη από όλες τη διεύρυνση της κομματικής του βάσης, προκειμένου αυτή να αντιστοιχιστεί και να εναρμονιστεί με τη νέα πραγματικότητα του εκλογικού σώματος που εδώ και χρόνια τον ακολουθεί και τον υποστηρίζει.

Η διαδικασία αυτή της διεύρυνσης της εκλογικής του βάσης και του μετασχηματισμού του ΣΥΡΙΖΑ, είναι προφανές ότι ενόχλησε τους θιγόμενους από αυτήν και διήγειρε επικοινωνιακά αντανακλαστικά που προβάλλουν δήθεν φόβους και κινδύνους, όπως την «πασοκοποίηση» του ΣΥΡΙΖΑ και την αλλοίωση της πολιτικής του ταυτότητας, διαβλέποντας εμφύλιους σπαραγμούς, σε μια προσπάθεια να διασπείρουν ζιζάνια διχασμού.

Οι πεινασμένοι, καρβέλια ονειρεύονται.

Κι αυτό γιατί οι θιγόμενοι πολιτικά, σκοπίμως παραβλέπουν το γεγονός ότι όσοι εγγράφονται σήμερα στον ΣΥΡΙΖΑ και πυκνώνουν τις τάξεις του, όχι μόνο ήδη τον ακολουθούν, αλλά και τον υποστηρίζουν και τον υπερασπίζονται δημόσια, εδώ και χρόνια.

Αποκαλυπτικό άλλωστε των πολιτικών προθέσεων όσων αντιδρούν είναι ότι η πραγματικότητα της εισπήδησης στη ΝΔ πολλών στελεχών της Κεντροαριστεράς δεν φαίνεται να τους ενοχλεί το ίδιο με τη διεύρυνση του ΣΥΡΙΖΑ…

Αναμενόμενα είναι λοιπόν τα πολιτικά αντανακλαστικά όσων αισθάνονται να απειλούνται από το νέο πολιτικό σκηνικό, το οποίο πλέον διαμορφώνεται με βάση τις νέες, μετά την κρίση διαχωριστικές γραμμές, που είναι στο κοινωνικό πεδίο η συντήρηση και ο αυταρχισμός, στο πολιτικό η δεξιά πολιτική και στο οικονομικό ο Νεοφιλελευθερισμός και τα πλοκάμια της διαπλοκής.

Όπως αναμενόμενα είναι και τα αντανακλαστικά της πανίσχυρης κυβερνητικής προπαγάνδας που, σε αντίδραση προς τη νέα εσωκομματική δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ και τον εσωτερικό του διάλογο, προσπαθεί να κατασκευάσει την εντύπωση ενός δήθεν εμφύλιου σπαραγμού. Προβάλλοντας τον δημοκρατικό διάλογο και την παραδοσιακή για τον χώρο της Αριστεράς ανεξαρτησία της σκέψης, ως κινδύνους εμφύλιου διχασμού.

Αυτό που έχει τη μείζονα πολιτική σημασία σήμερα και που δικαιολογημένα τρομάζει τον πολιτικό ανταγωνισμό, είναι η πρωτόγνωρη δυναμική που δημιουργείται και η αξιοπρόσεκτη συσπείρωση που συντελείται γύρω από έναν πολιτικό χώρο που, συνεχίζοντας την παράδοση της μεγάλης δημοκρατικής και προοδευτικής παράταξης, ευαγγελίζεται τη μεγάλη πολιτική και κοινωνική Αλλαγή στην Ελλάδα.

Ας έχουν σε κάθε περίπτωση υπόψη τους οι λογής κινδυνολογούντες και σεναριογράφοι εμφύλιων σπαραγμών σε διατεταγμένη υπηρεσία, ότι έτσι κι αλλιώς στην πολιτική, οι διευρύνσεις και οι συρρικνώσεις δεν κατασκευάζονται, αλλά προκαλούνται από την κοινωνική δυναμική. Η οποία έχει ήδη καταγραφεί και δεν σταματά με τίποτε. Το ποτάμι στην πολιτική και κοινωνική σύγκρουση δεν γυρίζει πίσω.

Άλλωστε, η σκληρή νεοφιλελεύθερη Δεξιά είναι εκεί για να το θυμίζει στους πληττόμενους από την αντικοινωνική πολιτική της πολίτες, που βρίσκουν σήμερα στον ΣΥΡΙΖΑ στήριγμα και ελπίδα…

* Ο Καθηγητής Γιάννης Α. Μυλόπουλος είναι Μέλος της Κεντρικής Επιτροπής Ανασυγκρότησης του «ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία»