αφήγημα, το: ουσιαστικό, ουδέτερο –το περιεχόμενο αφήγησης, μτφ.: απόψεις, θέσεις και ισχυρισμοί σε σχέση με πραγματικά γεγονότα.

«Αφήγημα», είναι εσχάτως μια από τις αγαπημένες νεολογικές εκφράσεις των συστημικών ΜΜΕ, όταν προσπαθούν να παρουσιάσουν την πραγματικότητα όπως θα ήθελαν να είναι. 

Δυστυχώς για κάποιους πρόθυμους δημοσιογράφους (αλλά και ορισμένους θεσμικούς παράγοντες), στην περίπτωση όσων όλοι είδαμε να συμβαίνουν τις τελευταίες μέρες περί το 1ο-2ο ΕΠΑΛ Σταυρούπολης, δεν υπάρχει κανένα «αφήγημα», υπάρχουν μόνο καταγεγραμμένα γεγονότα: την προηγούμενη  εβδομάδα, τρεις φοιτητές μοίραζαν φυλλάδια για την ελάχιστη βάση εισαγωγής. Μικρή ομάδα, πιθανώς μαθητών, βγήκε με καλυμμένα πρόσωπα από το σχολείο και επιτέθηκε στους φοιτητές, τραυματίζοντας αρκετά σοβαρά έναν από αυτούς. 

Την Τρίτη, 28/9, εκπρόσωποι φοιτητικών συλλόγων, πραγματοποίησαν συγκέντρωση έξω από το σχολείο. Μια, πολυμελής  αυτή τη φορά, ομάδα κουκουλοφόρων, ορμώμενη ΜΕΣΑ από το σχολείο σε ώρα λειτουργίας του –με τους καθηγητές παρόντες και ενώ ακόμα προσέρχονταν στο σχολείο μαθητές– ένα κανονικό «τάγμα εφόδου», με καδρόνια, αυτοσχέδια γκλομπ, σιδηρογροθιές και άλλα ευγενή εξαρτήματα, φωνάζοντας ναζιστικά συνθήματα, επιτέθηκε στους φοιτητές, τραυμάτισε σοβαρά τρεις από αυτούς και επέστρεψε ανενόχλητη στο σχολείο.

Η Αστυνομία έφτασε με καθυστέρηση, απώθησε τα θύματα και δεν  ασχολήθηκε με τους δράστες, οι οποίοι φυγαδεύτηκαν από την πίσω πόρτα του σχολείου, από κάποιους που δεν ξέρω και δεν θέλω να πιστέψω ότι ήταν καθηγητές. 

Την επόμενη μέρα επαναλήφθηκαν τα ίδια –με τους επιτιθέμενους αυτή τη φορά ενισχυμένους και με μολότωφ, πέτρες κλπ, ενώ κακοποιήθηκαν απ’ αυτούς και μαθητές του σχολείου ΜΕΣΑ σ’ αυτό.

Είδαμε, σε πανελλήνια τηλεοπτική μετάδοση, τους κουκουλοφόρους να χαιρετάνε ναζιστικά τους συγκεντρωμένους –ΜΕΣΑ από το σχολείο πάντα– να ζητωκραυγάζουν υπέρ της Χρυσής Αυγής, το «Μέτωπο Νεολαίας» της οποίας εξέδωσε ανακοίνωση συγχαίροντας τους δράστες για τις δολοφονικές επιθέσεις τους: έτσι, για να μη μας μείνει καμιά αμφιβολία περί ποίων επρόκειτο. 

Αξίζει να προσθέσουμε ότι όταν δημοσιογράφος (“Parallaxi magazine”), στα πλαίσια ρεπορτάζ, επικοινώνησε με τη Διεύθυνση του σχολείου, για να έχει, ως όφειλε, την άποψή της για τα γεγονότα, έλαβε την απάντηση «δεν καταλαβαίνουμε σε τι αναφέρεστε». Και την άλλη μέρα, όταν ομάδα φοιτητών πήγε στην αρμόδια Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, ενημερώθηκε ότι «όλοι οι υπεύθυνοι αυτή τη στιγμή απουσιάζουν» -η ώρα ήταν περίπου 9.30 το πρωί.

Το ότι όσο γίνονταν όλα αυτά, το σχολείο ΔΕΝ ήταν υπό κατάληψη, όπως τεχνηέντως σε κάποια μέσα προσπάθησαν να αφήσουν να εννοηθεί, τις δηλώσεις ντροπής του Υφυπουργού Παιδείας κ. Συρίγου («δεν είδα βία από μέσα, αλλά απ’ έξω»), την αμηχανία του ΓΓ του Υπουργείου κ. Κόπτση και την προσπάθεια εξίσωσης δραστών και θυμάτων από βουλευτές και στελέχη της ΝΔ, δεν τα σχολιάζω, έχουν σχολιαστεί πολύ επιτυχώς από πολλούς.

Αλλά ας δούμε τον «ελέφαντα στο δωμάτιο» που κάποιοι κάνουν ότι δεν τον βλέπουν: Η προσπάθεια ανασυγκρότησης του ναζιστικού μορφώματος , δεν ξεκίνησε προχθές. Υπάρχουν ενεργοί πυρήνες, πάντα υπήρχαν, δεν είναι τυχαίο ότι τα γραφεία της ΧΑ στη Θεσσαλονίκη δεν έκλεισαν ποτέ. 

Οι φασίστες, πάντοτε στην ιστορία, λουφάζουν κατά καιρούς, μέχρι να θεωρήσουν ότι η συγκυρία τους ευνοεί. Και στην παρούσα συγκυρία, τις «απόψεις» τους, εγκατεστημένες σε τρία τουλάχιστον υπουργεία και σε έναν αριθμό συμπαθούντων το λιγότερο, εντός της κοινοβουλευτικής ομάδας της πλειοψηφίας. Συν τον φόβο από την υπάρχουσα ακόμη πανδημία, σε συνδυασμό με την αμάθεια και την φτώχια, το έδαφος ξαναγίνεται γόνιμο. 

Το θέμα είναι ότι πολλοί κανονικοί άνθρωποι, εθελοτυφλούν, δεν ξέρω γιατί: στη Θεσσαλονίκη, ειδικά στα Δυτικά, υπάρχουν πυρήνες έτοιμοι για δράση και στα σχολεία και παντού. Από πάντα, έχουμε δυστυχώς παράδοση σ’ αυτό, να μη θυμίσω τη μεγάλη σειρά πολιτικών δολοφονιών που βαραίνουν την ιστορία της πόλης.  Και κάποιοι φοβόμαστε να πούμε φασίστες τους φασίστες, μη μας πάρουν για τίποτε ακραίους αριστερούς, μιλάμε για μεμονωμένα γεγονότα κι ας επαναλαμβάνονται αυτά κάθε τόσο, για παιδιά που παρασύρθηκαν κλπ –εγώ ξέρω μόνο κάτι παιδιά που «παρασύρθηκαν» στο θάνατο από οργανωμένους δολοφόνους και δεν θυμάμαι καν τα ονόματά τους, γιατί μέχρι τη δολοφονία του Παύλου τα θύματα «έτυχε» να είναι αλλοδαποί. Και άκουσα πολλούς αυτές τις μέρες να λένε ότι «παντού σ’ αυτά τα σχολεία», υπάρχει παραβατικότητα: ναι, υπάρχει. Έχω προσωπική εμπειρία επ’ αυτού. Παιδιά είναι, θα έχουν και παραβατικές συμπεριφορές και οι καθηγητές είναι εκεί για να τις διαχειριστούν –και μην αμφιβάλλετε, το κάνουν με επιτυχία.

Αλλά εδώ δεν μιλάμε για παραβατικότητα. Εδώ μιλάμε για νεοναζιστικά τάγματα εφόδου πλέον. Και κανείς επίσημος φορέας δεν έθεσε τα αυτονόητα ερωτήματα: Αν δεν ήταν μαθητές, πώς βρέθηκαν μέσα στο σχολείο πρωί-πρωί με τους καθηγητές παρόντες; Κι αν ήταν μαθητές, πώς οργανώθηκαν με τον εξοπλισμό τους παρουσία καθηγητών; Αν αυτοί που τους φυγάδευσαν δεν ήταν καθηγητές, τι δουλειά είχαν μέσα στο σχολείο στις 8 το πρωί; Κανείς δεν τα έθεσε. Ούτε η ΟΛΜΕ.

Οι βουλευτές των κομμάτων της αντιπολίτευσης στη Θεσσαλονίκη, έκαναν βέβαια ωραίες και εύστοχες δηλώσεις. Αλλά δεν πήγαν στη Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας (οι υπεύθυνοι δεν θα απουσιάζουν για πάντα υποθέτω) ή στους υπεύθυνους της Αστυνομίας: όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά μόνο γιατί πρέπει να διευρυνθεί ΘΕΣΜΙΚΑ η, απευκταία βεβαίως, πιθανότητα να υπάρχουν κάποιου είδους δεσμοί των ομάδων αυτών με τη Διοίκηση του σχολείου και με κάποιους στην Αστυνομία. Γιατί τα φίδια βγαίνουν από τη φωλιά τους μόνο όταν αισθάνονται ότι για κάποιο λόγο δεν κινδυνεύουν.   

* Ο Κώστας Αποστόλου είναι Αναπληρωτής εκπαιδευτικός και μέλος του Συντονιστικού της Κίνησης «Κοινωνία Πρώτα».