Να είναι άραγε τυχαία; Δύο γεγονότα και ένα συμπέρασμα που λένε πολλά.

Γεγονός πρώτο. Τη Μεγάλη Δευτέρα, πληροφορηθήκαμε για το γεύμα εργασίας που είχαν ο πρωθυπουργός, κ. Μητσοτάκης και ο Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας, κ. Στουρνάρας στο δώμα της Τράπεζας της Ελλάδας, με θέα την Ακρόπολη. Το μενού περιλάμβανε μπακαλιάρο ποσέ με χόρτα βραστά και μαύρο ρύζι.

Γεγονός δεύτερο. Σε δύο μεγάλης κυκλοφορίας φιλοκυβερνητικές εφημερίδες της Κυριακής του Πάσχα, το κύριο θέμα ήσαν με θριαμβευτικούς τόνους οι επενδύσεις του Ταμείου Ανάκαμψης: “Αυτή την Ελλάδα θέλουμε”, η μία, “Τώρα είναι η ώρα να γίνουν όλα” και το “πλήθος ευκαιριών του Ταμείου ανάκαμψης”, η άλλη.

Κοινή η καλλιέργεια κλίματος: ότι τώρα περνάμε στη “νέα Ελλάδα”. Εκείνη ακριβώς του μέλλοντος του “Ταμείου Ανάκαμψης”, όπως τα έχει σχεδιάσει – και το Ταμείο και το μέλλον – η κυβέρνηση της “αριστείας”. Ένα σχέδιο κι ένα μέλλον από ολίγους δια ολίγους. Με απούσα την κοινωνία – είναι άλλωστε χαρακτηριστικό το γεγονός ότι η κυβέρνηση δεν μπήκε καν στον κόπο να διαβουλευθεί με τους πολίτες για ένα σχέδιο που υπερβαίνει κατά πολύ τα χρονικά όρια της σημερινής εξουσίας.

Ένα σχέδιο του πώς η νεοδεξιά εξουσία και οι εταίροι της θα ξεκοκαλίσουν τα δισεκατομμύρια του Ταμείου Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας, καταστρέφοντας τη δεύτερη ευκαιρία για τον τόπο.

Ένα σχέδιο, με σκληρή ταξική μονομέρεια και μνημονιακά χαρακτηριστικά, που αγνοεί επιδεικτικά και καθόλου τυχαία, τις ανάγκες της κοινωνίας, της οικονομίας. Και μάλιστα σε μια περίοδο – καμπή που ακόμη και διεθνείς οργανισμοί, όπως το ΔΝΤ, πλέον έχουν στραφεί στην ανάγκη αύξησης των κρατικών δαπανών, των επενδύσεων στο δημόσιο σύστημα (υγείας, παιδείας, κ.α.), της αντιμετώπισης της φτώχειας, κα, σηματοδοτώντας ένα νέο παγκόσμιο οικονομικό παράδειγμα.

Η σημερινή κυβέρνηση κάνει επίδειξη οπισθοδρομικότητας, εκτός τόπου και χρόνου, διανθισμένης με μπόλικο αυταρχισμό. Επιδεικνύει ένα είδος αλλεργίας προς οτιδήποτε μπορεί να μειώσει τις ανισότητες, να στηρίξει τη μικρομεσαία επιχειρηματικότητα (τη ραχοκοκκαλιά της ελληνικής οικονομίας), την εργασία, τα δικαιώματα των εργαζομένων. Αντ’ αυτών προωθεί μια προκλητικά αντιδημοκρατική πρόταση, χωρίς πραγματικά αναπτυξιακή στρατηγική.

Έναν κατάλογο “μεγάλων έργων” που θα δημιουργήσουν, μας λέει ο κ. Μητσοτάκης, “180.000 θέσεις εργασίας”, όταν επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ με τις γνωστές τεράστιες δυσκολίες, δημιουργήθηκαν 370.000! Με μία φράση: ένας οδικός χάρτης δια… ημετέρους, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τον τόπο…

Συμπέρασμα: το μενού της Μεγάλης Δευτέρας μεταξύ των κκ Μητσοτάκη και Στουρνάρα δεν περιλάμβανε μόνο ψάρι, χόρτα και ρύζι. Αλλά και συνταγές για εμάς, χωρίς εμάς. Τρομακτικές. Επικίνδυνες. Ανελέητες.

ΥΓ: Είναι πάντως ειλικρινείς. Αυτή την Ελλάδα θέλουνε. Την Ελλάδα των απευθείας αναθέσεων σε ημετέρους, της εργασίας – λάστιχο που βολεύει τον ΣΕΒ, του περιβάλλοντος – επενδυτική ευκαιρία_ας_πάει_και_το_παλιάμπελο.