«Ή γελάς ή κλαις», λέει ένα δημοφιλές απόφθεγμα. Ο Τούρκος Πρόεδρος ξεμένει από καλές ειδήσεις: Με τη Γαλάζια Πατρίδα η Τουρκία  θα γινόταν η μεγαλύτερη χώρα της Μεσογείου, αλλά δεν λειτούργησε. Στη Λιβύη, η Τουρκία ήθελε να γίνει εταίρος της τοπικής κυβέρνησης για να μοιραστεί τους πετρελαϊκούς πόρους. Ούτε αυτό δεν λειτούργησε. Στο Ναγκόρνο Καραμπάχ, η Τουρκία με το Αζερμπαϊτζάν ήθελε να αποδυναμώσει την Αρμενία. Και αυτό δεν λειτούργησε. Στη Συρία και το Ιράκ, η Άγκυρα ήθελε να εξαλείψει εντελώς την κουρδική παρουσία. Ούτε αυτό του βγήκε.

Επιπλέον, τα όνειρα του δικτάτορα να έχει καλές σχέσεις με την Ουάσιγκτον έπεσαν στο κενό με τον Μπάιντεν. Η Άγκυρα επίσης δεν έχει καλές σχέσεις ούτε με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Έτσι, ο Ερντογάν έφτιαξε κατάλογο καλών ειδήσεων για το εσωτερικό κοινό: Η Τουρκία ανακάλυψε ένα πολύ μεγάλο πεδίο φυσικού αερίου στη Μαύρη Θάλασσα. Η Τουρκία θα παράγει στο εγγύς μέλλον το δικό της ηλεκτρικό αυτοκίνητο. Η Τουρκία θα κατακτήσει το φεγγάρι και θα κάνει θεαματική πρόοδο στο διάστημα!  Όταν δεν έχουμε καμιά πλέον ελπίδα για το σημερινό κόσμο και την καθημερινότητά μας, αυτόματα κατευθυνόμαστε, είτε προς το διάστημα, είτε προς τη θρησκεία, προς το άπειρο, προς το υπερπέραν, τη μετά θάνατον ζωή…

Οι μύθοι και θρύλοι της τουρκικής εξουσίας είναι σύντομης διάρκειας. Διότι, ο πολίτης που παρακολουθεί τους κυβερνητικούς τηλεοπτικούς σταθμούς, μπορεί πολύ εύκολα να πιστέψει ότι ζει στη Σουηδία, σε μία πλούσια και ευημερούσα, δημοκρατική και σύγχρονη χώρα. Αλλά, μόλις κλείσει τον τηλεοπτικό δέκτη, ο ίδιος πολίτης βλέπει στο δρόμο ανθρώπους να ψάχνουν φαγητό στα σκουπίδια. Ο ίδιος πολίτης μαθαίνει από το γείτονά του ότι ο αδελφός του (τελευταίου) αυτοκτόνησε, διότι δεν μπορούσε να πληρώσει το ενοίκιό του. Ο πολίτης μαθαίνει, επίσης, ότι αρκετές δεκάδες Τούρκοι πεθαίνουν και αρκετές εκατοντάδες Τούρκοι νοσηλεύονται καθημερινά λόγω του κορωναϊού.

Η εικονική πραγματικότητα που δημιούργησαν ο Ερντογάν και το περιβάλλον του είναι το αντίθετο ακριβώς της καθημερινότητας της συντριπτικής πλειοψηφίας των Τούρκων και των Κούρδων.

Ο Ερντογάν, όταν δεν έχει άλλα καλά νέα να πουλήσει, είναι τόσο μοχθηρός, που μπορεί ακόμη και να υπερηφανευτεί για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και να προτείνει μεταρρύθμιση σε αυτόν τον τομέα.

Ο αρθρογράφος του ανεξάρτητου ειδησεογραφικού ιστότοπου «Arti Gercek», Τζαλάλ Μπασλαντζίτζ (Celal Baslangic), διευκρινίζει ότι ο Ερντογάν βρίσκεται στην εξουσία εδώ και 19 χρόνια. «73 χρόνια μετά το Χάρτη των Η.Ε, 71 χρόνια μετά τη Σύμβαση του Συμβουλίου της Ευρώπης, 232 χρόνια μετά τη γαλλική Διακήρυξη και, τέλος, 806 χρόνια μετά τη Μάγκνα Κάρτα, ο Τούρκος Πρόεδρος ανακαλύπτει τα Ανθρώπινα Δικαιώματα».

Επιπλέον, ο δημοσιογράφος του τηλεοπτικού «TV Arti Gercek», Τζαν Ντουντάρ (Can Dundar), εκτιμά ότι ο Ερντογάν είναι υποχρεωμένος σήμερα να μιλήσει για τα ανθρώπινα δικαιώματα «καθώς οι Βρυξέλλες και η Ουάσινγκτον έχουν πλέον λιγότερη υπομονή απέναντι στις ενέργειες του Τούρκου Προέδρου. Κατά την προσεχή Ευρωπαϊκή Σύνοδο Κορυφής, της 25ης Μαρτίου, τα 27 κράτη μέλη, με επικεφαλής το Βερολίνο, μπορούν να σκληρύνουν τις θέσεις τους κατά της Άγκυρας. Και ο Ερντογάν, από τις 20 Ιανουαρίου, συνεχίζει να περιμένει το κάλεσμα του Μπάιντεν».

Πέραν των αντιδράσεων των ξένων χωρών, εάν ένας Τούρκος αξιωματούχος μιλά αυτήν τη στιγμή για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, πρέπει οπωσδήποτε να είναι τυφλός, κωφός και άφρων. Διότι, οι τουρκικές φυλακές είναι γεμάτες πολιτικούς αξιωματούχους, δημοσιογράφους, ακαδημαϊκούς, συνδικαλιστές, ακτιβιστές, Κούρδους και κάθε είδους αντιπάλους. Τα δικαστήρια που δουλεύουν για το Προεδρικό Μέγαρο καταδικάζουν όλους τους πολίτες που δεν συμφωνούν με τον Ερντογάν. Γίνονται, όλοι, τρομοκράτες.

«Ακόμα και αυτή η ομιλία για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα δεν μπορεί να σώσει τον Ερντογάν», σχολίασε η Μεράλ Μπεστάς (Meral Bestas), Κούρδη βουλευτής.