Ανατρέφοντας παιδιά στην σημερινή Ελλάδα μπορεί να κάνει κανείς βασικά λάθη. Μερικά εμφανώς σχετίζονται με την συγκυρία των πυρκαγιών ενώ άλλα φαντάζουν κάπως άσχετα. Βλέποντας την νεολαία της Εύβοιας να μάχεται υπέρ βωμών και εστιών επέλεξα ν’ αναφέρω τρία εξ αυτών.

Ads

Σφάλμα είναι να κάνεις τα παιδιά «μαμόθρεφτα». Αυτό επιτάθηκε στη σκιά της ισχυρής Ελλάδας, της ευωχίας του Χρηματιστηρίου και των τότε φθηνών μεροκάματων από τους κατατρεγμένους του «υπαρκτού σοσιαλισμού». Η επίπλαστη ευημερία του millennium κατέρρευσε με πάταγο μια δεκαετία αργότερα, ωστόσο άφησε αποτύπωμα στην γενιά που μεγάλωνε τότε, κι αφού πέρασε από τα καυδιανά δίκρανα, είναι οι σημερινοί εικοσάρηδες (η γενιά της διάψευσης).

Οι σημερινοί νέοι όχι απλώς δεν αναγνωρίζουν γύρω τους την ισχυρά Ελλάδα των παιδικών τους παραμυθιών αλλά αισθάνονται έντονο πια τον ανταγωνισμό των τότε «αξιολύπητων» λαών που προσπαθούσαν να ορθοποδήσουν. Σήμερα οι γόνοι εκείνων των άτυχων βγαίνουν μπροστά, με όπλο μια μακραίωνη πολιτισμική παράδοση που αναδύθηκε εκ νέου και με την σκληράδα ανθρώπων μαθημένων να βασίζονται μόνο στον εαυτό τους. Οι πιο έξυπνοι δικοί μας ανασκουμπώνονται ενώ οι πιο αφελείς περιχαρακώνονται στην ρατσιστική φενάκη ενός κόσμου προστατευμένου από «ξένους».

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο κάνει κανείς μερικές επιπλέον επισημάνσεις. Ας πούμε, οι εξ Αθηνών φοιτητές που σπουδάζουν μακριά από το σπίτι τους μειονεκτούν πια σε σχέση με τους προερχόμενους από επαρχίες. Το «μαζεμένο επαρχιωτάκι», χωρίς εμπειρίες, κοινωνικές δεξιότητες κι αυτοπεποίθηση παραδόξως έρχεται πια από την πρωτεύουσα! Ήταν άραγε το σοκ της μεγαλύτερο;

Ads

Προσωπικά, με εντυπωσιάζουν επίσης οι αντίστοιχες διαφορές στον τρόπο αντιμετώπισης από την  οικογένεια των έφηβων, όταν αυτοί χρειάζεται να κάνουν ένα απλό χειρουργείο πχ μια κύστη κόκκυγος. Είναι πολιτισμική η διαφορά. Η επαρχιακή οικογένεια δεν ανατρέφει Σπαρτιάτες μαχητές αλλά τα πράγματα είναι κάπως αλλιώς. Και δεν υπονοώ τις συλλογικές απειλές αλλά τις προσωπικές.

Σφάλμα, είναι το να περιφρονήσει κανείς τα παραδοσιακά, επειδή τάχα η κοινωνία όπου ζει απέκτησε θεσμούς και πρόνοιες και μοιάζει πια με δυτικό κράτος. Όσα κάποτε φρόντιζε η κοινότητα, το σόι, το χωριό δεν ανασυστήθηκαν ποτέ στις συνοικίες των μεγαλουπόλεων όπου βρέθηκαν μυριάδες κυνηγώντας το όνειρο της ανάπτυξης και των ευκαιριών.

Σήμερα, στις πιο φτωχές περιοχές του λεκανοπεδίου συναντάς στρατιές τέτοιων κυνηγών του ονείρου των δεκαετιών που πέρασαν, που για διάφορους λόγους δεν τα κατάφεραν. Είναι τεράστιο το ποσοστό του πληθυσμού που δίπλα στους παραδοσιακούς «απόβλητους» δεν μπορεί πια να αντιμετωπίσει την παραμικρή αναποδιά, η οποία με το γήρας καθίσταται ολοένα και πιο πιθανή, ελλείψει κοινωνικού δικτύου υποστήριξης. Η αυταπάτη του κοινωνικού κράτους που ενδιαμέσως τάχα οργανώθηκε κι υποκατέστησε τις κοινοτικές δομές στα παραδοσιακά τους καθήκοντα, βιώνεται συχνά με απάνθρωπο τρόπο.

Παρόμοια αυταπάτη των πιο εύπορων μεσοστρωμάτων υπήρξε η θρυλούμενη δυνατότητα να υποκαταστήσει κανείς την απαιτητική λειτουργία της πυρηνικής οικογένειας με υπηρεσίες «αγοραστές». Πέραν της πιθανότητας να πέσουν οι γόνοι πάνω σε θεατρικούς διδασκάλους ή προπονητές σαν κι αυτούς που πρωταγωνιστούν τελευταία στα αστυνομικά δελτία, οι εκπαιδευτικοί θεσμοί δημόσιοι, ιδιωτικοί και παραπαιδευτικοί είναι αβαθείς, εντυπωσιοθήρες, αδιάφοροι κι αρπακτικοί κι ουδόλως υποκαθιστούν όσα μια οικογένεια συνήθως μπορεί να παράσχει «εσωτερικά». Έτσι κι αλλιώς, το Χάρβαρντ δεν ήρθε ποτέ του στο Χαρβάτι. Οπότε η «ξεγνοιασιά», του δεν πολυασχολούμαι γιατί παράγω κι αγοράζω υπηρεσίες, κρύβει παγίδες.
                                                                        
Το τρίτο σφάλμα είναι πιο πρακτικού χαρακτήρα. Αφορά στην εγρήγορση και στην ανάγκη αυτοπροστασίας του μεμονωμένου πολίτη για λόγους επιβίωσης κι όχι ευημερίας. Οι  νεαροί Έλληνες μεγαλώνουν με την αυταπάτη ότι είναι πολίτες ενός ευρωπαικού κράτους.

Από την δολοφονική λακκούβα στο οδόστρωμα όπου οδηγεί ο νεαρός την μηχανή του μέχρι τις φυσικές καταστροφές και το οργανωμένο  έγκλημα, ο πολίτης θα πρέπει να έχει το νου του και να μην προεξοφλεί ότι θα δεχθεί προειδοποίηση ή βοήθεια από την οργανωμένη πολιτεία. Κι αυτό δεν ισχύει μόνο για τους οδηγούς αγώνων ταχύτητας, τους αθλητές αεροπτέρισης ή άλλων extreme sports αλλά ακόμη και για εκείνους των συνηθισμένων δραστηριοτήτων.

Αυτό το κράτος δεν μπορεί να εγγυηθεί τα ελάχιστα ή στην καλύτερη περίπτωση μπορεί να εγγυηθεί κάποια πράγματα, μόνο κατά τόπους. Οι πυρκαγιές και οι αναλογίες μεταξύ Βαρυμπόμπης και Εύβοιας είναι ενδεικτική. Ρεαλιστικά αποτιμώντας τα πράγματα η ειδοποίηση από το 112 είναι ότι καλύτερο μπορεί να περιμένει κανείς.

Για να μπορέσει όμως ο πολίτης να συμπεριφερθεί όπως ο ευρισκόμενος σε εξωτικό ταξίδι στην Βόρειο Αφρική κι όχι με την χαλαρότητα της καθημερινότητας ευρωπαικής χώρας, θα πρέπει να επικρατήσει διαύγεια και διαφάνεια στην περιγραφή της ισχύουσας κατάστασης των «επειγόντων». Αυτή την συζήτηση την έφερε με βία στην επιφάνεια η πεποίθηση των Ευβοέων ότι πέσανε θύματα αρνητικών διακρίσεων κατά την πυρόσβεση.

Για παράδειγμα, ένας εκδρομέας με την οικογένεια του σε μια ορεινή περιοχή πως μπορεί σήμερα να πληροφορηθεί το πιο απλό, όπως το τι θα γίνει στον κάθε τόπο αν τυχόν χρειαστεί ασθενοφόρο; Ακόμη κι όσα στοιχεία δινόταν στην δημοσιότητα, κατά τα τελευταία χρόνια αποσύρθηκαν ως εάν κάποιος έχει να κρύψει επτασφράγιστα μυστικά, όπως είναι το πόσο ορθολογικά αξιοποιεί τα μέσα και τις δυνάμεις που διοικεί.

Αυτό λέγεται έλλειψη λογοδοσίας και αποτελεί μια επιχειρησιακή σταθερά αυτής της κυβέρνησης που συγκυβερνά με τα ΜΜΕ και έτσι βασίζεται δομικά στην παραποίηση της αλήθειας. Όποιος θέλει κάτι πιο τρανταχτό, ας ασχοληθεί με το επί πόσους μήνες ήταν γνωστή η θνητότητα ΜΕΘ 90-100% σε δέκα τουλάχιστον νοσοκομεία χωρίς να γνωστοποιείται ούτε καν σε όσους από μακριά αποστελλόταν για νοσηλεία εκεί.

Η επιβολή μέτρων διαφάνειας θα αποτελούσε μεταξύ άλλων ένα πρακτικό όφελος Αλλιώς θα συζητάμε τα ίδια και τα ίδια με ανθρώπους που το μόνο τους άγχος αποδείχθηκε το μη τυχόν κι επωφεληθεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Τι να σου πουν; το παραλάβαμε χάος, το κάηκε όλη η Μεσόγειος, το δεν θρηνήσαμε 103 νεκρούς και αργότερα  ότι μας έσωσε πάλι ο αδίκως καθυβριζόμενος Μωυσής τους.

Υ.Γ.: Οι δυο νεκροί και οι δυο διασωληνωμένοι προέρχονται από τους εθελοντές πολίτες. Πόσοι άλλοι πολίτες είχαν την τύχη του Μίχαλου, μάλλον δεν θα το μάθουμε.