Μια λέξη ταυτισμένη πολιτικά με τον Ανδρέα Παπανδρέου στην Ελλάδα και πιο πρόσφατα με τον Ομπάμα στις ΗΠΑ Ο Ανδρέας πέτυχε να επαναπροσδιορίσει τον πολιτικό και κοινωνικό  χάρτη της χώρας του για δεκαετίες, γεγονός που το αναγνωρίζουν εχθροί και φίλοι. Ο Ομπάμα πέτυχε να είναι ένας τρομερά συμπαθής και χαρισματικός πολιτικός που πέτυχε επικοινωνιακά αλλά ουσιαστικά η παρακαταθήκη του είναι η ορθή διαχείριση της οικονομικής κρίσης και μια μόνιμα επαπειλούμενη ριζική μεταρρύθμιση στο χώρο της υγείας. 

Ads

Ο Ομπάμα θεώρησε ότι η επικοινωνιακή διαχείριση των συμβόλων είναι αρκετή για να παράγει αποτέλεσμα. Η ομιλία του στην Αθήνα στο κύκνειο άσμα της θητείας του είχε χαρακτηριστεί ως ιστορική.  Ιστορική ήταν η πρόθεση του αλλά όχι η πράξη. Καθότι χαρισματικός παρασύρθηκε από την  προσωπική του ικανότητα να καλύπτει κάθε πολιτικό κενό και να αποφεύγει την κριτική εντός και εκτός των τειχών. Δεν είχε μακροπρόθεσμο όραμα και αυτό αποτυπώθηκε.

Η διαδοχή του απέδειξε για άλλη μια φορά  αυτή την αδυναμία. Επέλεξε την συστημική υποψήφια Χίλαρι, σαν σύμβολο γιατί είναι γυναίκα αλλά περισσότερο σαν τακτική επιλογή να συμμαχήσει με ένα παραδοσιακό τζάκι των Δημοκρατικών, παρά να στοιχηθεί με την πολιτική δυναμική του Bernie Sanders που εξέφραζε το νέο, το διαφορετικό και την ουσιαστική αλλαγή.

Ο Ανδρέας στην αφετηρία του δεν επέλεξε να συμμαχήσει με το παλιό, αλλά να εκφράσει το σύνολο της δημοκρατικής παράταξης δίνοντάς έμφαση σε νέα ικανά  πρόσωπα που μπορούσαν να εκφράσουν την πολιτική ταυτότητα του χώρου. Αναγκάστηκε πολλές φορές να επανεφεύρει τον χώρο του προκειμένου να αντιστοιχηθεί στην κοινωνική απαίτηση και να παράγει νέα στελέχη που θα μπορούσαν να υπηρετήσουν το όραμα και τους επιμέρους στόχους.

Ads

Ένας ηγέτης διαφοροποιείται από έναν μάνατζερ κατά τους συμβούλους επιχειρήσεων, λόγω του γεγονότος ότι ο πρώτος πείθει για το όραμα του, ενώ ο δεύτερος διαχειρίζεται και παράγει έργο με την εργασία των άλλων. Η αλλαγή ενός οργανισμού δεν είναι πάντα καλοδεχούμενη. Πρέπει να δοθεί ο απαραίτητος «χώρος» στους εμπλεκόμενους προκειμένου να αποδεχτούν την νέα πραγματικότητα. Οι αλλαγές μπορούν να επηρεάσουν την καθημερινότητα και το περιβάλλον αλλά και την οργανωτική δομή του οργανισμού, οι οποίες γίνονται με σκοπό να τον εκσυγχρονίσουν και να τον προσαρμόσουν στις νέες συνθήκες.  Τα πράγματα που μπορούν ν’ αλλάξουν είναι οι άνθρωποι, η δομή και η τεχνολογική υποδομή. Σε αυτές τις συνθήκες έχει αποδειχθεί ότι προκαλείται ο φόβος του αγνώστου, της απώλειας του ελέγχου και του λάθους. Για να τα υπερκεράσεις αυτά είναι αναγκαία η ορθή διαχείριση της αλλαγής. Πρέπει να καθησυχάσεις αλλιώς θα πετύχεις το αντίθετο από το επιθυμητό αποτέλεσμα.

Η εποχή μας χαρακτηρίζεται από  μεγάλες προκλήσεις και ανακατατάξεις.  Η κλιματική κρίση, η γεωπολιτική μετατόπιση ισχύος, η ψηφιακή επανάσταση, η οικονομική αναδιάταξη είναι αλλαγές που από μόνες τους χαρακτηρίζονται ιστορικές. Αν προστεθεί το προσφυγικό στο μείγμα, η πολιτική διαχείριση απαιτεί ξεκάθαρη επίγνωση και στρατηγική. 

Ο Μακρόν θέλει να φαίνεται ότι είναι μια πολιτική προσωπικότητα που διαθέτει αυτά τα γνωρίσματα και ότι εκφράζει την αλλαγή. Αλλά δεν τον ενδιαφέρει ο κόσμος. Δεν είναι κεντρώος, όπως διατυμπάνιζε, αλλά ένας δεξιός που έχει σαν πρότυπο τον ντε Γκωλ. Ένας ένθερμος οπαδός της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης που θεωρεί ότι με την πυγμή θα επιβάλλει το πρόγραμμα των αντιλαϊκών μεταρρυθμίσεων του. Μετά τα κίτρινα γιλέκα προστίθενται και οι απεργοί για το νέο συνταξιοδοτικό. Εκπρόσωπος μιας ελίτ θεωρεί ότι τη μόνη παραχώρηση που μπορεί να κάνει ανέξοδα, είναι να δείξει έλλειψη αλληλεγγύης στο προσφυγικό και να συνταχθεί με την Λεπέν, στο εν λόγω ζήτημα.

Η Ευρώπη έχει ανάγκη από μια τολμηρή, ριζοσπαστική, εναλλακτική πρόταση απέναντι στη συνεχιζόμενα προτασσόμενη λιτότητα. O Τσίπρας έχει πλέον την ιστορική ευκαιρία να δομήσει μια νέα ευρωπαϊκή παράταξη που θα απαντά στις αγωνίες του κόσμου της Ευρώπης. Μια «κυβερνώσα αριστερά» η οποία θα είναι πιο ευρωπαϊκή, όπως είπε ο ίδιος, από την ευρωπαϊκή αριστερά και πιο ριζοσπαστική από την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία και ταυτόχρονα πιο οικολογική και πιο πράσινη.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν χρειάζεται προφανώς να γίνει ΠΑΣΟΚ, καθώς δεν θα έχει λόγο ύπαρξης. Εξάλλου, τα φώτα του παλιού ποτέ δεν άνοιξαν το δρόμο στο νέο. Ούτε χρειάζεται να εγκλωβιστεί σε μια ατέρμονη συζήτηση διαχείρισης συμβόλων και οργανωτικών διαδικασιών. Ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να δομήσει μια νέα πολιτική πρόταση με γνώμονα το αύριο. Το επικείμενο συνέδριο πρέπει να αναδείξει ένα νέο μαζικό κόμμα που θα έχει σταθερές αξίες αλλά παράλληλα θα έχει σύγχρονη δομή και νέες εφαρμόσιμες πολιτικές. Τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ανάγκη να μετασχηματιστεί και να μετεξελιχθεί. Είναι απαραίτητο να εκφράσει το νέο αριστερό, πατριωτικό, οικολογικό, σοσιαλιστικό όραμα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο κάνοντας όσο το δυνατόν περισσότερους συμμέτοχους. Στόχος είναι  από το συνέδριο να αναδειχθεί μια πολιτική γενιά που θα εκφράσει τους δυναμικούς νέους και νέες και το όραμα για μια παραγωγική και εξωστρεφή Ελλάδα. Το ζητούμενο δεν είναι η πολιτική καταγωγή του καθενός, αλλά η ικανότητα, η ακεραιότητα και η πίστη στο συλλογικό όραμα. Κανείς στην κοινωνία δεν ενδιαφέρεται για το κομματικό βιογραφικό αλλά για την πολιτική πρόταση του κάθε στελέχους.

Χρειαζόμαστε όμως να κινηθούμε γρήγορα σε αυτήν την προσπάθεια καθότι έχουμε μια (άκρο)δεξιά κυβέρνηση που αποθρασύνεται. Μέχρι στιγμής έχουμε ελαφρύνσεις για τους πλούσιους, αποφυλακίσεις και απαλλαγές για τους  ημέτερους και ένα επιχειρηματικό περιβάλλον που φέρνει απολύσεις (βλ. Πειραιώς). Τα κοινωνικά προβλήματα είναι εδώ. Δεν περιμένουν την επανίδρυση μας. Στο τέλος μπορεί να επανιδρυθούμε με μεγάλη επιτυχία και όταν κοιτάξουμε γύρω μας να μην βρούμε κανέναν να μας περιμένει…