Τους 900 πλησιάζουν οι νεκροί πρόσφυγες στα νερά της Μεσογείου από την αρχή του χρόνου επισήμανε την Τρίτη η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες (UNHCR), καθώς η ακτοφυλακή της Λιβύης ανέσυρε πτώματα ανθρώπων που πνίγηκαν έπειτα από νέο ναυάγιο.

900 νεκροί, οι καταγεγραμμένοι μόνο. Είναι κι άλλοι, εκτός καταμέτρησης. Αλλά είναι όλοι και όλες μαύροι, Αφρικανοί, ανώνυμοι, παιδιά ενός κατώτερου Θεού. Οι χαμένες τους ψυχές δεν κάνουν θόρυβο στα απογευματινά δελτία. Για την ακρίβεια δεν αναφέρονται καν. Ούτε ως απελπισμένοι, ούτε ως αγνοούμενοι, ούτε ως νεκροί. Πες πως δεν γεννήθηκαν. Πες πως δεν πέρασαν ποτέ από’ δω. Κάνε πως δεν γνωρίζεις πως στα νερά που κολυμπάς, μερικά ναυτικά μίλια πιο κάτω, βυθίζονται άνδρες, γυναίκες παιδιά. Κάθε μέρα.

Την ώρα που σερφάρεις διψασμένος για νέες ειδήσεις, ανώδυνες, επουσιώδεις φαντασμαγορικές. Την ώρα που καταναλώνεις φωτογραφίες, βίντεο, τραγούδια, συνταγές, εκείνοι πνίγονται δίπλα μας. Αλλά είναι αθόρυβες οι δολοφονίες. Είναι αθόρυβοι οι πνιγμοί. Δεν είναι τα εκρηκτικά της Ισλαμικής τρομοκρατίας. Δεν είναι τα καλάσνικοφ κι οι τραγικοί αποκεφαλισμοί. Είναι οι ψηφισμένοι από την ΕΕ νόμοι της ποινικοποίησης της διάσωσης. Είναι ο καλοντυμένος Σαλβίνι που φρόντισε πριν τους καταδικάσει σε βέβαιο θάνατο να πείσει τους ψηφοφόρους του πως μερικές ζωές δεν έχουν αξία. Τώρα κάνε κι εσύ πως μερικές ζωές δεν έχουν αξία. Θα νιώσεις πιο δυνατός, πιο σίγουρος. Θα ξεχάσεις την ασημαντότητά σου.

Πνίγονται κάθε μέρα και δεν διακόπτεται  το πρόγραμμα κανενός καναλιού για έκτακτη ενημέρωση. Δεν αναζητά κανείς τους συγγενείς των θυμάτων για να καταγράψει τη θλίψη που προκαλεί το έγκλημα. Δεν βιώνεται ούτε καταγράφεται ως τραγωδία κοινωνική, ανθρωπιστική, από την πλειοψηφία των ΜΜΕ οπότε δεν υπάρχει μαζική συγκίνηση. Ούτε ρεσώ αναμμένα. Δεν υπάρχουν κάμερες να καταγράφουν τις ανθοδέσμες που καταφθάνουν στο σημείο της τραγωδίας από συγγενείς φίλους, περαστικούς όπως συνέβη στους δίδυμους πύργους των ΉΠΑ, στο Μπατακλάν της Γαλλίας των 130 (λευκών) νεκρών, στο Βέλγιο των 32 (λευκών) νεκρών και όπου χύνεται αίμα λευκών.

Δεν βγήκε κανένας αρχηγός κράτους να αφιερώσει δυο κουβέντες στη μνήμη τους. Δεν τηρήθηκε ενός λεπτού σιγή σε κανέναν ποδοσφαιρικό αγώνα, δεν θυμάται κανείς καμία επέτειο της τραγωδίας, δεν αναρωτήθηκε κανείς που διάολο θάβουν τους νεκρούς τους αυτές οι μάνες, οι πατεράδες τα αδέρφια, οι φίλοι.

Τουλάχιστον, την επόμενη φορά που θα ακούσεις τον Κ. Κυρανάκη, έναν από τους βουλευτές της δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης της χώρας σου, να ρωτάει προκλητικά αν πληρώνουν νοίκι οι πρόσφυγες στις καταλήψεις που φιλοξενούνται, θυμήσου έστω έναν αριθμό. 900 πρόσφυγες πνίγηκαν στη Μεσόγειο τους τελευταίους έξι μήνες. Οι άνθρωποι που κατέληξαν στις δομές, στις καταλήψεις, στα camps, ήταν ανάμεσα στους «τυχερούς» που επέζησαν. Οι άνθρωποι των οποίων την αξιοπρέπεια πήγαν να τσακίσουν με τη βίαιη εκκένωση από την κατάληψη της Τρικούπη, γλίτωσαν από πόλεμους και πνιγμό. Από πολέμους που προκάλεσαν όχι οι ίδιοι οι κατατρεγμένοι, αλλά οι ισχυρές χώρες που προσκυνάμε. Επομένως τους χρωστάμε.

Αν πάλι δεν νιώθεις τίποτα από όλα αυτά, την επόμενη φορά που θα ακούσεις τον Κ. Κυρανάκη να ρωτάει αν πληρώνει νοίκι ο πρόσφυγας στην κατάληψη, την επόμενη φορά που θα κομπάσει η κυβέρνηση για την όποια ανάλογη εκκαθάριση, κάνε πως δεν ξέρεις τίποτα. Ή ακόμα καλύτερα, συμφώνησε κι εσύ πως η διάσωση του ήταν ένα έγκλημα. Πως θα τον προτιμούσες στον βυθό της Μεσόγειου, κι όχι στη γειτονιά σου. Μετά άναψε ένα κεράκι στην εκκλησία και παρακάλεσε τον Θεό να έχει καλά την οικογένειά σου. Για τους υπόλοιπους, κάνε πως δεν ξέρεις τίποτα!

ΥΓ. Ο Ιάσονας που επιμένει να συμμετέχει σε αποστολές διάσωσης προσφύγων στη Μεσόγειο, μου έγραψε χθες πως στην πρόσφατη διάσωση που έκανε το Μάρε Ιόνιο, υπήρχαν 28 παιδιά! Και όπως πάντα ανάμεσά τους έγγυες γυναίκες. Οι διασώστες με υπουργική απόφαση Σαλβίνι θεωρούνται για το Ιταλικό κράτος «Επικίνδυνοι για την ασφάλεια του κράτους».