Πώς είναι δυνατόν οι εθνικοσοσιαλιστές της Γερμανίας (Ναζί) και οι σοσιαλιστές της Ευρώπης να έχουν την ίδια άποψη για τη Συνθήκη των Σεβρών; Και την ίδια περιφρόνηση επί της ουσίας να εκφράζει η μοναρχική Δεξιά, ήτοι η βασιλική παράταξη στην Ελλάδα και να την ακολουθεί το ελλαδικό ΚΚ; Για μια Συνθήκη σωτηρίας και απελευθέρωσης των Αρμενίων, Κούρδων και Ελλήνων (Ιωνίας+Αν. Θράκης πλην Πόντου) μετά από μια περίοδο άγριων εθνικών εκκαθαρίσεων (1914-1918) που πραγματοποίησαν οι Νεότουρκοι εθνικιστές κατά των μη μουσουλμανικών κοινοτήτων.

Η φιλοκεμαλική στάση του Λένιν (ως συνέχεια του φιλογερμανικού-φιλονεοτουρκικού προσανατολισμού που επέβαλε από το 1917 με τη Συνθήκη του ΜπρεστΛιτόφσκ και την εξόντωση της Αριστεράς της Επανάστασης) επηρέασε την ευρωπαϊκή Αριστερά.

Η οποία άρχισε να αντιμετωπίζει το κεμαλικό κίνημα θετικά, με τον ίδιο τρόπο που το αντιμετώπιζαν οι Γερμανοί εθνικοσοσιαλιστές. Οι οποίοι εθνικοσοσιαλιστές ευελπιστούσαν σε μια ρεβάνς κατά της Αντάντγια την ήττα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου.
 
Avanti και Völkischer Beobachter στο πλευρό του τουρκικού εθνικισμού

Χαρακτηριστικό παράδειγμα το δημοσίευμα της ιταλικής εφημερίδας «Avanti»,που είναι παρόμοιο με τα αντίστοιχα της ίδιας περιόδου που διαβάζουμε στην «Völkischer Beobachter», δηλαδή στην επίσημη ναζιστική εφημερίδα.Στο δημοσίευμα αυτό κυνικά υποστηρίζεται το κεμαλικό κίνημα, το οποίο από άποψη τυπολογίας και τοποθέτησης στο πολιτικό φάσμα είναι το ακριβώς αντίστοιχο με το κίνημα του Μουσολίνι.Και αυτό, ενώ οι μελανοχίτωνες σαρώνουν ήδη την Ιταλία και 13 μέρες μετά ο Μουσολίνι σχηματίζει την πρώτη φασιστική κυβέρνηση.

Η ιταλική αριστερά καταλήγει ελέω Λένιν, να είναι απολογητής της πολιτικής του ιταλικού ιμπεριαλισμού και αποικιοκρατίας. Υπερθεματίζει υπέρ του τουρκικού εθνικιστικού κινήματος, αποσιωπώντας εντελώς τη σφαγή των Ελλήνων και Αρμενίων, προλετάριων και αγροτών, της Μικράς Ασία,  σε ένα δημοσίευμα μεγάλης υποκρισίας, ψεύδους και κυνισμού.

Γιατί η νίκη της Τουρκίας έγινε κατά των μειονοτήτων, μιας και με τους ιμπεριαλιστές τα είχε ήδη βρει και είχε βοηθηθεί από αυτούς να νικήσει τους Έλληνες και τους Αρμένιους και να πνίξει στο αίμα όλη την Μικρά Ασία, όπως έκανε, ως τελική πράξη του δράματος, στην προκυμαία της Σμύρνης τον Σεπτέμβρη του 1922 υπό το όμματα των πανίσχυρων στόλων των δυτικών δυνάμεων της εποχής.

Στις 17 Οκτώβρη 1922, η ιταλική εφημερίδα AVANTI (του σοσιαλ.κόμματος-PSI) σε πρωτοσέλιδο άρθρο με τίτλο ΝΙΚΗ ΤΩΝ ΤΟΥΡΚΩΝ –ΗΤΤΑ ΤΟΥ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΥ, γράφει: «Η κυβέρνηση του Λλόυδ Τζωρτζ υποκινητής του πολέμου…Καθήκον του παγκόσμιου, και ειδικά  γαλλικού προλεταριάτου να αντιταχθεί στη Συνθήκη των Σεβρών η εφαρμογή της οποίας θα οδηγούσε στη διάλυση της οθωμανικής Αυτοκρατορίας και τον πολιτικό θάνατο του τουρκικού κράτους καθώς και στην απάνθρωπη εκμετάλλευση  των εργαζομένων μαζών της Ανατολίας από τον βρεταννικό καπιταλισμό…Μια ελληνοβρεταννική νίκη δεν θα απειλούσε μόνο την Τουρκία αλλά θα αύξανε ανησυχητικά τον κίνδυνο ενός νέου παγκόσμιου πολέμου…Και θα έκανε πιο βαριές τις αλυσσίδες που δεσμεύουν την Ινδία, την Αίγυπτο και όλους τους καταπιεζόμενους λαούς της Ασίας και της Αφρικής…Οι γάλλοι και άγγλοι εργαζόμενοι έχουν καθήκον να στηρίξουν τους τούρκους που αγωνίζονται για λευτεριά και ανεξαρτησία».

Στη θέση αυτή απαντά ο Τούρκος κοινωνικός επιστήμων και προοδευτικός διανοούμενος AttilaTuygan, ο οποίος γράφει στο κείμενό του «Γενοκτονία για τη «μητέρα-πατρίδα»»,(περιλαμβάνεται στο βιβλίο «Η Γενοκτονία στην Ανατολή. Από την Οθωμανική Αυτοκρατορία στο έθνος-κράτος», που κυκλοφόρησε από την «Ελευθεροτυπία»):

«…Ο ισχυρισμός ότι ο τουρκικός εθνικοαπελευθερωτικός πόλεμος δόθηκε κατά του ιμπεριαλισμού δεν θεμελιώνεται από πουθενά. Αντίθετα, όπως διαπιστώνει ο καθηγητής TanerAkcam, ο απελευθερωτικός πόλεμος «δεν δόθηκε κατά των εισβολέων αλλά κατά των μειονοτήτων». Τα Σωματεία Αμυνας-Δικαίου (MudafaiHukut), που υπήρξαν η ατμομηχανή του «εθνικού αγώνα», ιδρύθηκαν καθαρά κατά της απειλής των Ρωμιών και των Αρμενίων. Στα πρώτα αυτά σωματεία που ιδρύθηκαν μετά από την ανακωχή του Μούδρου, τα τρία ήταν κατά των Αρμενίων και τα δύο κατά των Ρωμιών. Εξάλλου ο Μουσταφά Κεμάλ, τον Ιούλιο του 1919, όταν έστειλε την παραίτησή του από τη θέση του αξιωματικού στο σουλτάνο τόνιζε ανοιχτά τα εξής: «Η στρατιωτική μου ιδιότητα άρχισε να γίνεται εμπόδιο στον εθνικό αγώνα που ξεκινήσαμε για να σώσουμε την ιερή πατρίδα και το έθνος απ’ τη διάσπαση και να μη θυσιάσουμε την πατρίδα στις επιδιώξεις των Ελλήνων και των Αρμενίων»».