Ο Αντώνης Σκιαθάς είναι ένας καλλιεργητής των γραμμάτων, ένας αγρότης που κόντρα στις επιταγές της κουλτούρας της βιομηχανίας, παλεύει με τις λέξεις για την προβολή της ποίησης. Με σχεδόν σαράντα χρόνια στο ποιητικό αναλόγιο και με μία καλλιτεχνική δράση εξωστρεφή σε κοινωνικό επίπεδο -αναπόσπαστο τμήμα της οποίας αποτελούσε και το λογοτεχνικό περιοδικό «Ελί-τροχος» της δεκαετίας του ’90 με αφιερώματα σε πολλούς ποιητές-  από το 2017 διευθύνει μια στήλη με ποιητικά πορτρέτα στην αχαϊκή εφημερίδα Πελοπόννησος. Καρπός αυτής της δουλειάς ήταν και το ομότιτλο βιβλίο «ποιητικά πορτραίτα» (Πικραμένος, 2018), στο οποίο συμπράττουν η εφημερίδα Πελοπόννησος και ο Ελληνικός Κύκλος Βιβλιοφίλων Λονδίνου με την Greek Library of London.

Το βιβλίο μέσα από μία σειρά πενήντα συνεντεύξεων φέρνει στο προσκήνιο ισάριθμους ποιητές. Και ενώ δεν πρόκειται για ανθολογία, αφού συμμετέχουν δημιουργοί κάθε βιολογικής γενιάς και τεχνοτροπίας, σπάνια σε ένα βιβλίο καταγράφονται τόσοι πολλοί ποιητές. Εργάτες των λέξεων, γνωστότεροι και μη στο ευρύ κοινό, αποκαλύπτουν τη φιλοσοφία τους για την τέχνη και τη σχέση τους με την ποίηση. Σημαντικοί ποιητές, από Ελλάδα και Κύπρο, καταθέτουν τις αγωνίες και τις σκέψεις τους γιατί την τέχνη τους, για εκείνους που τους επηρέασαν στιχουργικά.

Μολονότι η καταγραφή είναι περιπτωσιολογική, χωρίς γενεαλογική διάκριση αλλά κατά  αλφαβητική σειρά πορτρέτων που δημοσιεύτηκαν στην εφημερίδα το 2017, αποτελεί έναν σημαντικό καθρέφτη της σκέψης των καταγεγραμμένων δημιουργών∙ σημαντικό τόσο για το κοινό της ποίησης όσο και για την κριτική. Η πέρα γενεαλογικών διακρίσεων προβολή των ποιητών μέσα από συνεντεύξεις και ατομικές τοποθετήσεις αποκαλύπτει το ψηφιδωτό της μεταπολεμικής Ελληνικής ποίησης μέχρι τις μέρες μας.

Η συλλογή των συνεντεύξεων αποτελεί μία εξωστρεφή δράση που φιλοδοξεί να στρέψει το φως στους ποιητές. Αν και ο γράφων θεωρεί ότι αυτό που μετρά τελικά είναι το ποίημα και οι συλλογές, ως οργανικό μέρος του σώματος του δημιουργού, δεν μπορούμε να προσπεράσουμε αδιάφορα το βιβλίο. Η φιλοσοφία ενός ποιητή για την ποίηση αναδύεται μέσα από τους στίχους του. Ωστόσο, το ευρύ κοινό σπάνια ενσκήπτει στην ποίηση, πόσο μάλλον στη φιλοσοφία ενός δημιουργού. Το βιβλίο και οι εβδομαδιαίες συνεντεύξεις ως κορμός του, με την εύληπτη μορφή των ερωτοαπαντήσεων, αφήνει την οσμή των αντιλήψεων των ποιητών για την τέχνη τους.

Ας μην ξεχνάμε πως διάγουμε μία εποχή αντιποιητική, όσο κι αν ακούγεται κάτι τέτοιο τετριμμένο και μοιάζει με μία επανάληψη των αγωνιών της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς. Η συλλογή αυτών των πορτρέτων μοιάζει σαν μία αμυντική προσπάθεια του Σκιαθά σε μία εποχή αντιλυρική και άδεια από συναισθήματα, ως ένα αμυντικό τείχος απέναντι στην επιβολή του ρασοναλισμού και τις επιθέσεις του κυνισμού στο όνομα του ρεαλισμού. Και είναι σημαντικό επιλογικά να σημειώσουμε ότι η δράση «ποιητικά πορτρέτα» στην Πελοπόννησο συνεχίστηκε απρόσκοπτα το 2018 (αναμένουμε το νέο βιβλίο) και ήδη άρχισε η δημοσίευση συνεντεύξεων για το 2019.