Τα βιβλία είναι αδιαμφισβήτητα από τους καλύτερους φίλους του ανθρώπου. Έχουν την δύναμη να σε ταξιδέψουν νοερά και να σε κάνουν να «χαθείς» μέσα στις σελίδες τους. Για να ξεκινήσει ευχάριστα η εβδομάδα, σας παρουσιάζουμε τα ευπώλητα λογοτεχνικά βιβλία του ΙΑΝΟΥ.

ΖΟΥΡΓΟΣ ΙΣΙΔΩΡΟΣ

ΟΙ ΡΕΤΣΙΝΕΣ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΙΑ, Εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗΣ

Κάποιο απόγευµα του φθινοπώρου, ένας ηλικιωµένος άντρας κάνει την εµφάνισή του στο χωριό. Μερικοί τον αναγνωρίζουν και ισχυρίζονται πως τον είχαν δει τον προηγούµενο χειµώνα να επιθεωρεί τις εργασίες στον πύργο, αυτόν που στέκεται στο τέρµα της µεγάλης ανηφόρας. Οι Ρετσίνες του βασιλιά είναι ένα µυθιστόρηµα νόµισµα. Στη µια του όψη ένας αναµαλλιασµένος γέροντας που κάποτε ήταν βασιλιάς. Στην άλλη ένας κοιλαράς που µοιάζει να είναι ο Γαργαντούας ή ένας γεωργός που χαµογελάει βαστώντας στο χέρι ένα κρασοπότηρο. Ο αφηγητής στρίβει το νόµισµα στον αέρα, κι αυτό, καθώς περιστρέφεται, φανερώνει µέσα από γράµµατα και µυστικά οικογενειακές ιστορίες και εικόνες µιας χώρας αµήχανης, βουτηγµένης στην ανεργία και στη νέα µετανάστευση. Στη διάρκεια ενός χρόνου όσο κρατάει το µυθιστόρηµα, πίσω απ’ τις κουρτίνες της κάθε µέρας ελλοχεύει ο σαιξπηρικός κόσµος ως αδιάγνωστη ασθένεια: πύργοι, βασιλιάδες, κόρες, γελωτοποιοί, εξουσία, προδοσία, αίµα… Όλα αυτά ώσπου το νόµισµα να πέσει στη γη, εκεί στη χθόνια σαγήνη της γονιµότητας και του τάφου. Εκεί στο χώµα χωριό ο γερο Έξαρχος, ο επισκέπτης του φθινοπώρου, καθώς τον αποδοµεί ο χρόνος, παίζει το τελευταίο του χαρτί. Στο καφενείο, µπρος στα µεθυσµένα γέλια, εκλιπαρεί για την τελευταία ευκαιρία που θα του χαρίσει την ανακαίνιση του κόσµου µέσα από τη θαλπωρή του κρασιού, της σάρκας και της αγάπης.

Δείτε το εδώ

ΧΙΣΛΟΠ ΒΙΚΤΟΡΙΑ

ΟΣΟΙ ΑΓΑΠΙΟΥΝΤΑΙ, Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ

ΑΘΗΝΑ, 1941. Στην κατοχική Ελλάδα, η δεκαπεντάχρονη Θέμις βλέπει την οικογένειά της να ταλανίζεται από βαθιές πολιτικές διαφορές. Και το χάσμα ανάμεσα σ’ αυτούς που αγαπά βαθαίνει, όσο η χώρα βυθίζεται στην ανέχεια. Καθώς η δυστυχία μεγαλώνει γύρω της, και φίλοι της χάνονται από τον μεγάλο λιμό, η Θέμις μπαίνει στην Αντίσταση. Στον Εμφύλιο που ακολουθεί μετά την Απελευθέρωση, η Θέμις θα ενταχθεί στον Δημοκρατικό Στρατό, όπου θα βιώσει τον έρωτα, το μίσος και τον παραλογισμό του αδελφοκτόνου πολέμου. Ύστερα, θα έρθει η εξορία, στη Μακρόνησο και στο Τρίκερι. Μια άλλη κρατούμενη θα σταθεί στο πλευρό της στις κακουχίες, και οι ζωές τους θα δεθούν με τρόπο απρόβλεπτο. Ώσπου, κάποια στιγμή, η Θέμις θα πρέπει να διαλέξει ανάμεσα στα πιστεύω της και στη λαχτάρα της να ζήσει… Χρόνια μετά, καθώς αναστοχάζεται το παρελθόν της, η Θέμις συνειδητοποιεί ότι το προσωπικό και το πολιτικό, η δική της περιπέτεια και η περιπέτεια της πατρίδας της είναι άρρηκτα δεμένα. Κι ότι μπορεί κάποιες πληγές να επουλώνονται, αλλά κάποιες άλλες γίνονται πιο βαθιές στο πέρασμα του χρόνου. Η Βικτόρια Χίσλοπ υπογράφει ένα νέο συγκλονιστικό μυθιστόρημα, το οποίο διατρέχει τη νεότερη ιστορία της Ελλάδας μέσα από την επική ιστορία μιας συνηθισμένης γυναίκας, που αναγκάστηκε να ζήσει μια ασυνήθιστη ζωή.

Δείτε το εδώ

ΑΓΓΕΛΑΚΑΣ ΓΙΑΝΝΗΣ

Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΜΑΘΗΤΗΣ ΚΑΙ Ο ΜΙΚΡΟΣ ΔΑΣΚΑΛΟΣ, Εκδόσεις ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗΣ

ΜΜ Δάσκαλε, μου ζήτησε ο δημιουργός μας να γράψουμε κάτι για το οπισθόφυλλο του βιβλίου. Έτσι γίνεται, λέει, με όλα τα βιβλία, το απαιτούν οι εκδότες. ΜΔ Ωραία, εσύ, που έχεις το ψώνιο του συγγραφέα, σκάρωσε κάτι, και το συζητάμε. ΜΜ Εγώ, δάσκαλε, θα έλεγα τα εξής: Κυρίες και κύριοι, ο Μαθητής και ο Δάσκαλος κου– ΜΔ Ο δάσκαλος και ο μαθητής. ΜΜ Οκέι… Ο Δάσκαλος και ο Μαθητής κουβεντιάζουν. Κι όσο κουβεντιάζουν, λύνονται ένας ένας οι γρίφοι, και αποκαλύπτονται τα μυστήρια του άπειρου σύμπαντος, της αιώνιας δημιουργικής ψυχής και της ανθρώπινης βλακείας. Πρόκειται για ένα φωτεινό ανάγνωσμα. Για ένα βιβλίο που δεν χρειάζεται να ανάβετε λαμπατέρ τα βράδια, όταν το διαβάζετε. Είναι εύχρηστο, οικονομικό, εύληπτο, και έχει και ζωγραφιές για να ξεκουράζεται το μυαλό. Σας αξίζει! Αυτά. ΜΔ Καλή κοτσάνα μού ακούγεται, πρότεινέ την κι ό,τι γίνει. Α! Δεν μου ’πες πώς θα λέγεται το βιβλίο. ΜΜ Εεε… Ο Μεγάλος Δάσκαλος και ο Μικρός Μαθητής. ΜΔ Σίγουρα; ΜΜ Αλίμονο, δάσκαλε, σου ’χω πει ποτέ ψέματα;

Δείτε το εδώ

ΠΙΣΠΙΡΙΓΚΟΥ ΦΟΥΛΑ

ΤΟ ΑΛΛΟ ΠΑΡΙΣΙ, Εκδόσεις ΠΑΠΑΖΗΣΗΣ

Τα όνειρα ξέβαψαν μες στη συνεχή βροχή της πόλης των οραμάτων και των υποσχέσεων. Τα βήματα χάθηκαν στα μεγάλα μπουλβάρ και στα σοκάκια των υποβαθμισμένων καρτιέ, εκεί όπου έσερναν τις υπάρξεις τους οι “αγωνιστές”.

Δείτε το εδώ

ΚΟΥΡΑΚΗΣ ΤΑΣΟΣ

ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΕΘΑΝΩ ΓΙΑΤΙ ΠΩΣ ΘΑ ΖΩ ΜΕΤΑ ΧΩΡΙΣ ΕΚΕΙΝΗ, Εκδόσεις IANOS

Το πρώτο ποίημα της συλλογής Ασήμωσα το βαρκάρη να με πάει στην απέναντι πλευρά. Όχι στις σκιές που διασταυρώνονται αενάως. Μα στα έγκατα της ψυχής μου όπου βασιλεύουν οι πληγές και τα τραύματα· με τις ξεδοντιασμένες γριές επιθυμίες και τις ξεμαλλιασμένες ενοχές. Όλα τα καταχθόνια που μας κρατούν δεμένους στο θάνατο πριν ακόμη πεθάνουμε. Όταν δεν υπάρχει άλλος τρόπος παρά η κατάδυση στο έρεβος του βυθού· στις μαύρες τρύπες στο ορυχείο της ψυχής. Με το κάρβουνο και τα διαμάντια σε ίση αναλογία. Αβέβαιη η μάχη με τους δαίμονες. Μπορεί να παραμείνεις στη λάσπη. Μπορεί και να θρυμματίσεις τους φόβους. Να αξιωθείς ζωή. Έβαλα τη ζωή μου ενέχυρο και κέρδισα ζωή.

Δείτε το εδώ

ΔΟΥΚΑ ΜΑΡΩ

ΠΥΛΗ ΕΙΣΟΔΟΥ,  Εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ

Μονόλογος παιχνίδι, στασίδι, αποκούμπι μιας γυναίκας στον προθάλαμο του γήρατος. Ξυπνάει και είναι γριά. Ανάλογα με την διάθεσή της. Με τον ύπνο που έχει κάνει. Στην Αθήνα του σήμερα, όπως τη ζει, όπως την έζησε, όσο την έζησε. Με τα δικά της πρόσωπα. Τη δική της φωνή. Τη δική της ορθοστασία. Πύλη ειδόδου: Στο αχανές του κυβερνοχώρου. Το πέρασμα από τη μια στην άλλη όψη. Από το εδώ στο εκεί. Ανέμελα, αθόρυβα, φασματικά, εις το διηνεκές. Αλόγιστα προς τα ρηχά, τα λασπέρα, τα άπατα της μέρας που έφυγε. Από το εδώ στο εκεί. Συρτά, αμίλητα, προς τη μοναδική βεβαιότητα.

Δείτε το εδώ

ΦΙΤΣΕΚ ΣΕΜΠΑΣΤΙΑΝ

ΤΟ ΠΕΙΡΑΜΑ,  Εκδόσεις ΔΙΟΠΤΡΑ

Δεν ήταν φόνος… Δεν ήταν βιασμός… Δεν ήταν βασανιστήριο… Τρεις γυναίκες εξαφανίζονται χωρίς κανένα ίχνος. Μία εβδομάδα είναι αρκετή για τον ψυχοπαθή, γνωστό και ως Ψυχοθραύστη, για να τις καταστρέψει. Κανένας δεν γνωρίζει τη μέθοδο που χρησιμοποιεί, όμως μέχρι την έβδομη ημέρα θα είναι πλέον ψυχολογικά νεκρές, θαμμένες ζωντανές στο ίδιο τους το σώμα. Ένα μόνο πράγμα είναι γνωστό: οι αλλόκοτοι γρίφοι που αφήνει σε κάθε θύμα του. Λίγο πριν από τη βραδιά των Χριστουγέννων, ο Ψυχοθραύστης θα ξαναχτυπήσει. Σε μια πολυτελή ψυχιατρική κλινική έξω από το Βερολίνο, το χιόνι πέφτει πυκνό, καθιστώντας τον χώρο ακόμα πιο δυσπρόσιτο και απομονωμένο. Γιατροί και ασθενείς συνειδητοποιούν με φρίκη ότι ο μανιακός που τρομοκρατεί εδώ και καιρό την πόλη βρίσκεται ανάμεσά τους. Παγιδευμένοι στο εσωτερικό της κλινικής, η μόνη τους διέξοδος είναι να ενωθούν για να προστατέψουν ο ένας τον άλλον. Όμως, σε μία νύχτα ανείπωτου τρόμου όπως αυτή, εκείνος θα τους αποδείξει πως δεν υπάρχει διαφυγή… Ήταν κάτι πολύ χειρότερο.

Δείτε το εδώ

ΟΟΥΕΝΣ ΝΤΕΛΙΑ

ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΑΝΕ ΟΙ ΚΑΡΑΒΙΔΕΣ,  Εκδόσεις ΔΩΜΑ

*Για περισσότερες εβδομάδες από κάθε άλλο βιβλίο τα τελευταία 10 χρόνια Για χρόνια, οι φήμες για την Πιτσιρίκα του Βάλτου έδιναν κι έπαιρναν στο Μπάρκλι Κόουβ, ένα ήσυχο ψαροχώρι της Βόρειας Καρολίνας. Ο θάνατος του νεαρού Τσέις Άντριους τις έκανε να φουντώσουν ακόμη περισσότερο. Ποιος θα μπορούσε να τον είχε σκοτώσει, αν όχι εκείνο το αγριοκόριτσο που ζούσε μονάχο του στα βάθη του βάλτου; Αλλά την Κάια δεν την είχαν καταλάβει. Ευαίσθητη και έξυπνη, είχε καταφέρει να επιβιώσει ολομόναχη, εγκαταλελειμμένη απ’ τους ανθρώπους, παρέα με τους γλάρους και μ’ όσα της δίδαξε η άμμος κι η αρμύρα. Όταν δύο νεαροί απ’ το χωριό γοητεύονται απ’ την άγρια ομορφιά της, η Κάια ανοίγεται σε μια καινούργια ζωή. Αλλά τότε συμβαίνει το αδιανόητο. Μια ωδή στον φυσικό κόσμο και μια σπαρακτική ιστορία ενηλικίωσης, που μας υπενθυμίζει πώς τα παιδικά μας χρόνια μάς καθορίζουν για πάντα και ότι η ανθρώπινη φύση κουβαλά αρχέγονα, βίαια μυστικά, απ’ τα οποία κανένας δεν μπορεί να ξεφύγει. «Η Κάια άφησε το περιοδικό στα πόδια της με το μυαλό της να ταξιδεύει σαν τα σύννεφα. Κάποια θηλυκά έντομα τρώνε το ταίρι τους, μητέρες από την οικογένεια των θηλαστικών εγκαταλείπουν τα μικρά τους λόγω του μεγάλου στρες, πολλά αρσενικά βρίσκουν ριψοκίνδυνους ή πανούργους τρόπους ώστε το σπέρμα τους να επικρατήσει των ανταγωνιστών τους. Τίποτα δεν είναι υπερβολικά απρεπές εφόσον βοηθάει να συνεχιστεί ο κύκλος της ζωής. Η Κάια ήξερε πως αυτό δεν αποτελούσε κάποια σκοτεινή πλευρά της Φύσης· ήταν απλώς επινοητικοί τρόποι να τα βγάζεις πέρα όταν όλα είναι εναντίον σου. Και με τους ανθρώπους, το πράγμα σίγουρα πήγαινε ακόμα πιο μακριά.»

Δείτε το εδώ

ΜΕΡΜΗΓΚΑ ΚΑΡΟΛΙΝΑ

ΚΑΤΙ ΚΡΥΦΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ,  Εκδόσεις ΜΕΛΑΝΙ

«Μα πόσο χρόνο θέλετε πια, Κυβερνήτη;» «Θέλω τον χρόνο που χρειάζονται πάντα οι Έλληνες για να διαφωνήσουν και να απορρίψουν και να μην εφαρμόσουν τίποτα απ’ όσα τους ζητούνται. Και μετά να το ξανασκεφτούν και να το δουν διαφορετικά και σιγά σιγά να το αποδεχθούν. Και στο τέλος να το επαινέσουν. Χρειάζεται πολύς χρόνος γι αυτό». «Έτσι που το λέτε, ναι, υποθέτω…» «Και χρειάζεται και κάποιος να πεθάνει. Για να μπορούν να λένε, μετά, ότι αυτός ο κάποιος ήταν ο πιο καλός». Για πρώτη φορά το βλέμμα του Γερμανού είναι λιγότερο επιφυλακτικό: «Τι εννοείτε;» «Χρειάζεται κάποιος να πεθάνει». 3 χρόνια, 8 μήνες και 21 μέρες. Στη γραμμική αφήγηση της ιστορίας μας, ανάμεσα στην Τουρκοκρατία και την Βαυαροκρατία, υπήρξε μια σύντομη στιγμή που δεν ονοματίστηκε ποτέ. Μια σχισμή χρόνου, μια φωτεινή εισπνοή ελπίδας όπου όλα μπορούσαν να γίνουν και ένας άνθρωπος προσπάθησε να τα κάνει. Ένας “ξένος” που βρίσκεται σήμερα ολόγυρά μας, παντού και πουθενά: το αποτύπωμα του έργου του ακόμα ορατό, ο ίδιος ακόμα άγνωστος. Το όνομά του, Ιωάννης Καποδίστριας.

Δείτε το εδώ

ΣΤΕΦΑΝΑΚΙΣ ΓΙΑΝΝΗΣ Δ.

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ,  Εκδόσεις ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ

«Τα πράγματα προϋπήρχαν πριν οι λέξεις έρθουν να τα ονοματίσουν, να δώσουν υπόσταση σε μια κρυμμένη δύναμη. Στον Κόσμο των πραγμάτων μνήμες από το παρελθόν έρχονται να συγκρουστούν με πράγματα του σήμερα και μέσα από αυτή τη σύγκρουση γίνεται προσπάθεια να έρθει μια κάθαρση, μια συμφιλίωση. Οι λέξεις δεν μπορούν, είναι φτωχές για να βάλουν στο χαρτί την αγωνία του ανθρώπου.»“Ποτέ των πραγμάτων η φύση στο χαρτί δεν θα μπει”, γι’ αυτό και ο ζωγράφος που αντιγράφει τη φύση συχνά αποτυγχάνει. Όμως επειδή “Μόνο οι νεκροί είναι φρόνιμοι”, δεν θέλω να το αποδεχτώ. Έτσι σμιλεύω τις λέξεις μέχρι να ματώσουν και σαν λιθοξόος και κτίστης μαζί χτίζω, σβήνω και γράφω κυνηγώντας το όνειρο, την ουτοπία, και πάνω από όλα προσπαθώ να μάθω τον εαυτό μου».

Δείτε το εδώ