Η δεύτερη συλλογή διηγημάτων του Βαγγέλη Γονιδάκη έχει μια τόσο πλούσια θεματική γκάμα που δεν μπορεί να συνοψιστεί σε έναν πρόλογο. Όλα όμως τα θέματα που αγγίζει έχουν, μαζί με την πρωτοτυπία τους και την συναρπαστική γραφή τους,  κάτι κοινό που τα διαπερνάει: την ανθρωπιά. Ίδια για τους ανθρώπους και για τα ζώα.  Ίδια και τους άντρες και τις γυναίκες. Ίδια σε κάθε διαφορετική εποχή που αναφέρονται. 

Ο αναγνώστης με το που τελειώνει ένα διήγημα στο επόμενο που ακολουθεί θα βρεθεί μπροστά σε ένα άλλο σκηνικό, σε μιαν άλλη πυρίκαυστο ζώνη, κι όσο προχωρεί τόσο  θα φορτίζονται οι μπαταρίες του  και το βιβλίο στο σύνολο του, ενώ δεν είναι μυθιστόρημα, θα τον κάνει να θέλει να φτάσει στο τέλος του που δεν είναι άλλο από  τη μοίρα του ανθρώπου και των ζωντανών.   

Το χωριό κι η πόλη, ο πόλεμος και η ειρήνη, το βουνό κι ο κάμπος, το ποτάμι και η θάλασσα, ο χρόνος – το μεγάλο πρόβλημα της μυθοπλασίας – του τότε και του τώρα,  η παιδική ηλικία, η ωριμότητα και το γήρας, ο θάνατος και η «ανάταση» -όλα αυτά δίνουν την εικόνα, ας μου επιτραπεί η παρομοίωση, με ένα μεγάλο ανθοπωλείο που περιέχει κάθε λογής λουλούδια, ακόμα κι αν το κοτσάνι τους έχει πολλές ακίδες.

Ο ταλαντούχος διηγηματογράφος και εξαιρετικός αφηγητής, όχι μόνο της γραπτής  αλλά και της προφορικής αφήγησης ,  έχει ακόμα πολλά βέλη στη φαρέτρα του. Περιμένουμε λοιπόν ανυπόμονα και το  τρίτο βιβλίο.