Η Μαρία Στρίγκου εξηγώντας τον τίτλο του βιβλίου της στο διαδίκτυο, ως απάντηση έδωσε μια ακροστιχίδα.

Ο άλλος Εγώ, εγώ ο Άλλος
Ανθρωπος μοιρασμένος στα δυο
Λ αμπερός σα νεογέννητη μέρα
Λαβωμένος απ των γονιών του τις προσδοκίες
Ο άλλος μου εαυτός
Σκοτεινός μέσα στην αγωνία του
Ε νοχος χωρίς αίτία
Γήινος με αφορμή
Ωραίος σα λάθος που επαναρθώνεται ,όταν η σάρκα με την ψυχή θ΄αγαπηθεί.

Τι είναι όμως το νέο αυτό βιβλίο της Μαρίας Στρίγκου

Είναι δύσκολο να το κατατάξεις σε ένα λογοτεχνικό είδος και να το περιορίσεις μέσα σε μια ταμπέλα. Θεωρώ ότι είναι κάτι πέρα από τα λογοτεχνικά στεγανά όρια.

Η συγγραφέας με εμπειρία στην γραφή και στα είδη( έχει εκδώσει ποίηση- παραμύθια για ενήλικες- στίχους για τραγούδια- πεζοποιήματα) εμφανίζεται εδώ στα μικρά σε έκταση πεζά της με μια πρωτότυπη γραφή- αφήγηση που επικοινωνεί με όλα αυτά τα είδη που σας ανέφερα.
Διεισδύει θα έλεγα και σε άλλα λεκτικά σύμπαντα και όλα τα κείμενα είναι σαν ένας λαβύρινθος .

Κυρίως είναι ένας ψυχογραφικός χάρτης, όπου η εσωτερική διάβρωση, το ακατέργαστο βίωμα που δεν μπορεί με λέξεις να αποτυπωθεί, το σεντούκι- κιβώτιο της προσωπικής μνήμης και των τραυμάτων, συνθέτουν ένα περιβάλλον «ζόρικο» προς διερεύνηση.
Ο Αχιλλέας Κυριακίδης λέει στο βιβλίο του «Σημειώσεις για μια ιδιωτική θεωρία της λογοτεχνίας –εκδόσεις Κίχλη 2015
«Η καλή λογοτεχνία θέτει τα ερωτήματα. Η κακή λογοτεχνία τα απαντά»
Και
«Κάθε σπουδαίο λογοτεχνικό έργο είναι σαν τη μουσική-δεν μπορείς να το αφηγηθείς’
Έτσι και το βιβλίο αυτό πέρα από την υπόθεση , η μουσική της γλώσσας είναι που το ξεχωρίζει περισσότερο.
Η μια ανάγνωση του βιβλίου , δεν αρκεί. Ο αναγνώστης θα σημειώσετε φράσεις , θα βρει αποσπάσματα που τον αγγίζουν.
Εξ άλλου ο κάθε αναγνώστης διαβάζει το βιβλίο με τον δικό του τρόπο . Όμως αυτό το βιβλίο μπορεί να το «μεταπλάσει».
Είναι δηλ από μόνο του και ένα «άλλο βιβλίο» . Τι εννοώ;
Ας επιλέξουμε κάποιες μικρές φράσεις από το βιβλίο για να κατανοήσουμε περισσότερα.
Μετά την ανάγνωση αυτών των αποσπασμάτων αναρωτηθείτε ποια σημεία για σας μπορούν να φτιάξουν αυτό το δεύτερο «βιβλίο- παιχνίδι».
Ξεκινάω με τις δικές μου επιλογές και σας προτείνω να το κάνετε και εσεις.

-«Θυσίασα πολλά ποτάμια μέχρι να σταθώ στη θάλασσα» σελ 11
-«Και μέσα σε μένα δεν υπήρχε ψυχή. Ερημία τάφου» σελ. 13
-«.Θέλει κι η πληγή τη φροντίδα της για να γιάνει» σελ.16
-«Τι θαρρείς; Πως μια φορά μαστορεύτηκε ο Δούρειος Ιππος κι ύστερα πάπαλα; Λάθος κάνεις» σελ. 18
-«Αμα δε βρίσκω εχτρό πρόθυμο να με λυτρώσει, καρφώνομαι μονάχος μου. Κι ύστερα ξεδιψώ πίνοντας το αίμα το δικό μου» σελ 19
-«Γι αυτό δεν κοιμάμαι τη Νύχτα» σελ 20
-«Η πείνα μαθεύεται μαθές και πολεμιέται.
Η Δίψα όμως;
Σε πεθαίνει» σελ 20
-«Οι Άλλοι΄
Πάντα οι Αλλοι τελειώνουν τις δικές σου μάχες» σελ. 21
-«Δεν ήθελα να γίνω άστρο κανενός,….Δεν ήθελα να γίνω άγκυρα»σελ. 26
-«Εκείνος ο Άλλος , μέσα μου με χλευάζει» σελ 30
-«Αν σωπάσουν τα λόγια, μια στιγμή έχουμε ελπίδα πως θα βρούμε μιαν αλήθεια.Και μια ζωή. Που λείπει» σελ.31
-«Στ΄αλήθεια μπορεί να έχω πεθάνει από τα χτες.
Μπορεί να ΄χεις πεθάνει
Μα είναι αργά για να το πληροφορηθώ στο ενθάδε
Ποτέ δεν είναι, Ξύπνα» σε΄37
-«Κατρακυλούσαν οι εποχές και χαμπάρι δεν έπαιρνα» σελ 42
-«Που ζούνε οι σεισμοί πριν έρθουν να μας ανταμώσουν αλήθεια;» σελ. 43
-«Αγία μου Μαρίνα βόηθα με» σελ. 44
«Θέλω τη ζωή μου πίσω , μ άκους;» σελ. 46
-«Εγώ τον σκότωσα!» σελ. 48
-«Δεν ήθελα να του κάνω κακό. Στ΄αλήθεια δεν ήθελα.Μα δεν είχα άλλη επιλογή. Επρεπε να ζήσω εγώ. Με τη σειρά μου . Στη θέση μου» σελ 49
-«Φοβάμαι!
Δεν φοβάμαι» σελ . 51
-«Το γελεκάκι που φορείς εγώ στο ΄χω ραμμένο».σελ. 52
-«Πως αλλάζουν οι ανθρώποι» λέω .σελ. 53
-«Εγω αγρυπνώ. Περιμένοντας να καταλάβω τα΄αφανέρωτα»σελ. 54
-«Τους αγαπώ τους αγέρηδες» σελ. 55
-«Πότε θα λυτρωθώ μάνα»; Σελ. 56
-«Γυρίζω στις προτινές ζωές που έζησα. Με βρίσκω γυναίκα στην εποχή του Χαλκού……..Τότε σκέφτομαι τους φίλους που ΄χω απωλέσει. Ενας για κάθε εποχή» σελ 57
-«Μου ταίριαζε τόσο ν΄αγαπηθώ , σαν παιδί.Να με πάρει κάποιος απ΄το χέρι και να με περπατήσει σύριζα στα αιχμηρά και τους πόνους .Μου ταίριαζε!» σελ.62
-«Μη μένεις στα ποτάμια . Τη θάλασσα ζήτα» σελ. 65
Και η δυνατότητα αυτή και μόνο το κάνει να είναι ένα πολύ καλό λογοτεχνικό βιβλίο! Κάποιες φράσεις στο βιβλίο –όπως αυτές που σας αναφέρω είναι αυτούσιοι πολύ καλοί στίχοι ή και τίτλοι τραγουδιών.
Η έμπειρη στην γραφή Μαρία Στρίγκου με αυτό το νέο βιβλίο της μας κάνει ένα «δώρο» .
Ο αναγνώστης σίγουρα θα βρει την λογοτεχνική απόλαυση γιατί οι λέξεις είναι με τέχνη λαξευμένες και με χάρη. Τίποτα περιττό. Λιτό κείμενο με βαθειά νοήματα αλλά όχι δυσνόητα.
Σε μια εποχή με τόσες δυσκολίες προσωπικές και εθνικές η συγγραφέας έρχεται και με επαγγελματική φροντίδα ( εξ άλλου είναι Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας δραστήρια και συντονίζει Ομάδες) και παίρνει θέση στα πράγματα και από τον χώρο της γραφής.
Με αφορμή την ανάγνωση αυτού του βιβλίου μας βάζει να δούμε ποιος είναι «Ο Άλλος εγώ». Και δεν είναι ο τίτλος ένα παίγνιο και μόνο.
Σε ένα άρθρο της στο blog- σελιδοδείκτες στο διαδίκτυο η Φραγκίσκη Αμπατζόγλου με τίτλο
«Ο Άλλος στη λογοτεχνία: τα στερεότυπα και οι αναγνώσεις τους»
γράφει
«Πώς μπορούμε να ορίσουμε τον Άλλο; Είναι αυτός που δεν ανήκει στην ομάδα μας, ο άγνωστος, ο ξένος, ο άνθρωπος που «δεν είναι σαν κι εμάς». Οι Άλλοι είναι όλα εκείνα τα άτομα ή οι κοινωνικές ομάδες που εγγράφονται στη συνείδηση της κυρίαρχης ομάδας ως ριζικά διαφορετικοί, λόγω φυλής, θρησκείας, πολιτισμού, ή ακόμη λόγω παραβίασης των βασικών κανόνων που θέτουν οι κοινωνίες ως κριτήριο της άμεμπτης λειτουργίας τους.
…………………….
Και οι λογοτέχνες; Στη μακρά διάρκεια οι λογοτέχνες στα έργα μυθοπλασίας αντλούν το υλικό τους από τη δεξαμενή του κοινωνικού φαντασιακού, όμως το υλικό αυτό το χειρίζονται διαφορετικά: άλλοτε προβάλλουν τα αρνητικά στερεότυπα του Άλλου για να γίνουν τα έργα τους πιο αρεστά στο ευρύτερο αναγνωστικό κοινό, και άλλοτε τα αντιμετωπίζουν με ανατρεπτική ματιά και με στόχο να ασκήσουν κοινωνική κριτική. Μια ακόμη περίπτωση είναι εκείνη των συγγραφέων, οι οποίοι, χάρη στη βαθιά ειρωνική και αναστοχαστική διάθεσή τους, διακωμωδούν «εαυτούς και αλλήλους», και έτσι καταργούν το «εμείς» και οι «άλλοι».

Αλλά και ένα ποίημα του Μπόρχες με τίτλο «εγώ» στο τέλος του καταλήγει .

«……Είμαι κείνος που κοιτάει απ΄το λιμάνι τις
Πλώρες,
Είμαι τα σπάνια βιβλία, οι σπάνιες
Γκραβούρες με τη φθορά του χρόνου,
Είμαι εκείνος που φθονεί αυτούς που΄χουν
Πεθάνει.
Το πιο παράξενο είναι να είμαι κάποιος που
Συνταιριάζει
Λέξεις σένα δωμάτιο κάποιου σπιτιού».

Η Μαρία Στρίγκου συνταιριάζει λέξεις στο δωμάτιο της καρδιάς και της ψυχής. Και δεν κατέχει μόνο την εκφραστική χάρη αλλά μεταπλάθει και μεταβάλει με την γραφή της τα του εντός του κόσμου της-του κόσμου μας.
Με την δύναμη της Λογοτεχνίας μας δίδει υλικά και μας παροτρύνει να στοχαστούμε για πολλά «εσωτερικά μας ζητήματα» που μας πονάνε , που μας απομυζούν την χαρά και την αρμονία.

Και αυτός «ο εσωτερικός εχθρός μας» είναι παρόν στο βιβλίο της Μαρία Στρίγκου. Τον βλέπουμε κατάματα να μας τυφλώνει.
Μας κάνει να αναρωτηθούμε -για τον Άλλον – για το Εγώ και την ισορροπία τους μέσα μας.

Για το «αίνιγμα του άλλου»
Για το Ποιος είναι «ο άλλος εν διωγμό»
«Ο εγώ και ο άλλος- ένα πρόβλημα ταυτότητας»
« ο εγώ και ο άλλος εαυτός».

Αλλά ας μην χαθούμε στα ερωτήματα.
Ο καθένας από εμάς σκέφτομαι ότι έχει ένα δεύτερο εαυτό «στα δύσκολα του» και σε κάποια φάση της ζωής του θέλει λίγη περισσότερη φροντίδα. «Βοήθα με να αντέξω» λέμε. Και όσο στέρεα και να είναι τα δομικά μας υλικά η ψυχική δύναμη του ανθρώπου είναι πάντα το ζητούμενο. Η αρμονία της ζωής εν ολίγοις…

Ναι άξιζε να εκδοθεί και είμαι σίγουρη ότι από στόμα σε στόμα θα βρει πολλούς αναγνώστες και δεν θα χαθεί μέσα στην εκδοτική πληθώρα του καιρού μας.