Η πανδημία που δοκιμάζει τις ζωές μας δεν συνιστά παρά το είδος της πιο τέλειας καταιγίδας. Μια απρόσμενη συγκυρία διακόπτει τις ξέφρενες τροχιές αυτού του κόσμου. Ο καινούριος αιώνας δείχνει τα δόντια του στην ανθρωπότητα. Η καταστροφή της φαντάζει πια η πιο εύκολη λύση. Το αναπάντεχο γεγονός επιφέρει πρωτόγνωρους τριγμούς στο στέρεο οικοδόμημα της καινούριας χιλιετίας και διακόπτει για πάντα τον ρυθμό της ακαταμάχητης κατά τα άλλα, ανθρώπινης ζωής.

Ads

Όλες οι μητροπόλεις του κόσμου φανερώνουν το πιο έρημο πρόσωπό τους. Οι πιετά της ιταλικής αναγέννησης χύνουν τα δάκρυά τους, μια αψίδα φωτίζεται με το σύμβολο του σταυρού, στρατιές επιστημόνων εισβάλλουν από τον τηλεοπτικό μας δέκτη, δέκα χιλιάδες φίλοι μας φαντάζουν ήδη άγγελοι, η Μπρέσια που άλλοτε έστεκε σπουδαία μοιάζει με ακυβέρνητη πολιτεία. Τούτος ο κόσμος μετατρέπεται σε μια απέραντη σπουδή του φόβου. Τα παλιά μας ήθη παραμένουν κρυμμένα μες στα βεστιάρια και τώρα πια κανείς δεν μπορεί να ανταλλάξει το πρόσωπό του. Μια αλφαριθμητική ονομασία, πάλλευκες στολές και μερικές χιλιάδες ονόματα σφραγίζουν για πάντα πίσω τους μια εποχή.  Ένα καινούριο είδος βιομηχανοποιημένου, νευρωτικού ρομαντισμού σημαδεύει την βιογραφία της εποχής μας. Μια σκοτεινή ατμόσφαιρα κάνει κομμάτια τον παλιό μας ουρανό. Γύρω μας κυλούν ανώφελα οι ροές και με κάθε τιμή απολαμβάνουμε δίχως περιστροφές, τον τίτλο του δεσμώτη που ο καιρός μας επιφύλασσε.

Η καινούρια μας ζωή χρειάζεται έναν τίτλο, μια ακριβή περιγραφή. Ο καθένας μας συναντιέται με τον διπλανό του σε μια απόσταση ασφαλείας, ανάμεσά μας κερδίζει έδαφος μια δύσκολη θάλασσα. Καθένας διαθέτει μια άλλη εκδοχή του φόβου και κάποιος απόψε ονειρεύεται πεισματικά πως μετά από αυτήν την εποχή μας προσμένει κάπου η ομορφιά. Κοινωνική απομόνωση, ατομικά, υγειονομικά μέτρα μες σε ένα δίχως διέξοδο εφιάλτη. Και η πίστη του καθενός, αφοσιωμένη στην θηριωδία της ελπίδας, ένα κερί που τρέμει, η τιτάνια αγωνία στην τελευταία στροφή ενός σπουδαίου αγώνα δίχως κερδισμένους.

Αυτήν την πίστη, την φαντασία που δικαιώνει την θέση της ως αντίδοτο στο δικαίωμα του φόβου, κουβαλούν οι ιστορίες του Ιού, της συλλογικής έκδοσης αφηγημάτων των εκδόσεων Βακχικόν, με την φροντισμένη επιμέλεια του διαδικτυακού περιοδικού Cartel.  Πότε παρόρμηση και άλλοτε σκληρός εφιάλτης, όνειρο και ταξίδι, σύμβολα και απροσποίητες παρορμήσεις συνθέτουν τους κεντρικούς άξονες των εξαιρετικών αφηγημάτων που φιλοξενούνται από τους εμπνευστές της ιδέας. Το ατημέλητο και το παραστατικό, το φευγαλέο, το τραγικό, το ονειρικό διαπερνούν σαν φλέβες τις σελίδες της έκδοσης. Κυμαίνονται σε αυτόν τον χρόνο, ωστόσο το ήθος τους λέει πολλά περισσότερα. Για την ακρίβεια καταγράφουν τον παλμό ενός αβοήθητου κόσμου, μιας κοινωνίας που χάνει τον βηματισμό της, που περιφέρεται νωχελικά από δωμάτιο σε δωμάτιο, ελπίζοντας στο βιρτουόζικο, ασημένιο κεφάλι της επιστήμης. Ιστορίες με θέμα τους την πανδημία, την ώρα που η μοναξιά, έτσι όπως την διδαχτήκαμε κερδίζει διαρκώς έδαφος στο πεδίο της μάχης. Όψεις  ενός μύθου παράταιρου και παρασιτικού κόντρα σε κάθε κατάκτηση, λαμπερή και πανανθρώπινη. Το σημάδι του σταυρού, οι άγριες προσευχές, το κρύο που φθάνει και απειλεί την καρδιά μας.

Ads

Και πίσω από κάθε τι, σαν ήχοι τρυφερών εγχόρδων, μια τρυφερή νοσταλγία για τον καιρό που περνά, για το μέτρο εκείνο της σύγκρισης που βρίσκει χαμένο τον καιρό μας, ακρωτηριασμένη την δράση μας. Γυμνοί, με τις ζωές μας συγκλονισμένες, δειπνούμε ανάμεσα σε Κύκλωπες και τείχη καμωμένα από το ανθεκτικότερο υλικό.  Ωστόσο υπάρχουν τα τραγούδια, τα βιβλία, δυο λόγια με έναν τυχαίο διαβάτη, μια γνώριμη φωνή από την άλλη πλευρά του κόσμου που κάνει κάπως υποφερτή την ανάπηρη βιογραφία μας.

Ένα τέτοιο λειτούργημα εξυπηρετεί ο Ιός, μια εξαιρετική έκδοση από το Βακχικόν με την εφιαλτική της σημασία ανάγλυφη στο εξώφυλλο. Ωστόσο, υπάρχει ακόμη κάτι σπουδαιότερο, μια υπηρεσία που η φύση αδυνατεί να κατορθώσει και όμως η τέχνη επεξεργάζεται με θαυμαστή μαεστρία. Βλέπεις η ζωή που ποτέ δεν φτιάχτηκε για τα θαύματα που ζητούμε, τώρα φαντάζει η μόνη σταθερά. Το χνούδι της εποχής μας προτού σκορπίσει σε καιρούς μελλοντικούς καταγράφεται στις σελίδες κάποιου βιβλίου. Έπειτα από χρόνια, όταν όλοι θα πασχίζουν να ανακαλύψουν την πιο σκοτεινή πλευρά μας, θα νιώσουν λίγη παρηγοριά για εκείνες και εκείνους που ονειρεύονται σε έναν έρημο κάμπο, ακριβώς όπως το΄πε πριν από χρόνια ο Οδυσσέας Ελύτης. Και ίσως αναγνωρίσουν στην προσπάθειά τους εκείνες τις απώλειες που μας σήμερα μας πλουτίζουν. Τότε θα παραδεχτούν πως υπάρχουν εποχές και θεοί με άσχημη μοίρα, φτιαγμένοι για τραγωδίες που παλεύουν με το ανέφικτο. Και ίσως βιβλία σαν τον Ιό σταθούν μια παιδική κρυψώνα για όσα θα έχουν σωθεί. Λόγια, συνήθειες, φαντασίες, μονοσύλλαβους έρωτες, απόφωνα από το πέρασμά μας, αποτυπώματα που έσβησαν απάνω στην κόψη της ιστορίας.

Είναι γεγονός πως οι συγγραφείς του Ιού καταθέτουν τον καλύτερο και πιο αιρετικό τους εαυτό. Και κατορθώνουν να αποδώσουν με γλαφυρότητα και δίχως φλυαρία κάτι από τον καιρό μας που περνά πάνω στον σταυρό. Πυκνώνουν το ποίημα που διαθέτουν στην καρδιά τους. Και είναι διδαγμένο στο παράδειγμα της ιστορίας πως οι αθάνατοι παίδες Ελλήνων που καταθέτουν την ψυχή τους στην συλλογική έκδοση του Βακχικόν και του δυναμικού Cartel πάντα θα πλάθονται μες στο καινούριο ήθος, αναζητώντας λίγο φως ακόμη, λίγο από το άφθαρτο. Η εικόνα τους θα απομείνει για πάντα προσευχή, μια εντύπωση, ίσως τίποτε. Μα ποτέ, λίγο.

Το βέβαιο είναι πως όταν πια η Αριάδνη έχει χαθεί, αυτό που μας συνδέει μες στον λαβύρινθο είναι το κοινό σώμα του καιρού, φτιαγμένο με την φροντίδα ενός παραμυθιού, της ιδέας που δεν γυρεύει δόξες μα μονάχα την πιο άδολη παρηγοριά. Ένα είδος δεύτερου δέρματος βρίσκει στα χέρια των ποιητών την άκρη της ενστικτώδους ζωής του, εκείνης της δειλής και κατά βάθος ακαταμάχητης κατάφασης που χάθηκε μες στο κουρνιαχτό. Οι συγγραφείς του Ιού δίνουν τον τόνο, δείχνουν δεκάδες δρόμους, ενώ παλεύουν με το κατακόρυφο βάρος μιας βουβής προσευχής. Το θάρρος θα προικίζει για πάντα τις ιστορίες τους.