«Οι στενοχώριες είναι σύννεφα. Έρχονται και κατακλύζουν τον ουρανό της ζωής σου απροειδοποίητα. Απρόσκλητοι επισκέπτες, μπαίνουν από παντού στο σπίτι σου και δεν ξέρεις, σχεδόν ποτέ, πότε θα φύγουν. Φέρνουν βροχές, καταιγίδες, σκεπάζουν τον ήλιο και μερικές φορές ζωγραφίζουν στη στέγη της μέρας ή της νύχτας σου το πρόσωπο της θλίψης. Διαφορετικό κάθε φορά…»
Παρασκευάς Καρασούλος: Ιστορίες για να μη λείπεις όσο θα λείπεις ΙΙ – Τα σύννεφα της θλίψης (Μικρή Άρκτος)

Έχω στα χέρια μου τον δεύτερο τόμο της σειράς «Ιστορίες για να μη λείπεις όσο θα λείπεις» του γνωστού στιχουργού και εκδότη Π. Καρασούλου. Μετά το «Όλα ο άνεμος τα μπορεί» ήρθαν «Τα σύννεφα της θλίψης». Δύο ερωτικά παραμύθια για μεγάλους, σε μια εποχή που η πάχνη του παραμυθιού εξασθενεί ακόμα και στα μάτια των παιδιών.

Ο Αγαπημένος ψάχνει τρόπους να διώξει τα σύννεφα της θλίψης από την καρδιά του Αγαπημένου του. Θα ζητήσει τη βοήθεια του Κυπαρισσιού, του Μεγάλου Δέντρου της Γνώσης, που ζει αιώνες τώρα στον Κήπο των Ευχών. Θα κληθεί να φυτέψει επτά τριανταφυλλιές στον Κήπο, καθεμιά αφιερωμένη και σε μια ευχή προς τον Αγαπημένο του, που να μπορεί να την υπερασπιστεί μονάχα η δύναμη της αγάπης του. Θα κινήσει ουρανό και γη, θα προσπεράσει εμπόδια, θα υπερνικήσει εχθρούς εσωτερικούς κι εξωτερικούς, θα βρει τη δύναμη γιατί… αγαπά.

Αν δεν αγαπούσε, ίσως να μην είχε προσέξει καν τη θλίψη στο βλέμμα του αγαπημένου. Αν δεν αγαπούσε, δεν θα θεωρούσε προσωπικό του στοίχημα την ευτυχία του. Αν δεν αγαπούσε… θα προσπερνούσε. Δεν είναι ένα παραμύθι γενικά για την αγάπη, την ελευθερία, την αλληλεγγύη, την ανθρωπιά. Δεν είναι ένα παραμύθι με ανώδυνα διδάγματα υπέρβασης. Ο γενναίος του παραμυθιού δεν εκπορεύεται από τη φιλοδοξία του να κατακτήσει τη γη, τον κόσμο, το φεγγάρι. Δεν φιλοδοξεί καν να σώσει την ανθρωπότητα από τις μεγάλες πληγές της. Δεν υπάρχει μια μεγάλη ιδέα, ένα ευρύχωρο παλάτι, ένας δαιμόνιος εχθρός ως η ενσάρκωση του κακού. Δεν υπάρχει τίποτα από αυτά που το σύγχρονο σύστημα αξιών θεωρεί ηρωϊκά. Δεν υπάρχει καν θησαυρός άλλος, από την καρδιά του αγαπημένου που την βαραίνουν τα μαύρα σύννεφα της θλίψης.

Ο Αγαπημένος γίνεται υπερήρωας για να φέρει τη χαρά στον Αγαπημένο του. Για να καταδεχτεί ο ήλιος να τον ζεστάνει.

Γι’ αυτό τα παραμύθια του Παρασκευά Καρασούλου έχουν κάτι αντισυμβατικό. Προσγειώνονται σε μια εποχή που η θλίψη του Αγαπημένου «είναι θέμα ψυχιάτρου». Οι στενοχώριες  «έρχονται και κατακλύζουν τον ουρανό της ζωής σου απροειδοποίητα» γιατί «δεν έχεις βρει τρόπο να διαχειριστείς(!) το συναίσθημα σου». Όταν θλίβεται ο διπλανός «σε ρίχνει». Όταν τα σύννεφα τα βλέπεις στο πρόσωπο του συναδέλφου σου σκέφτεσαι ότι γίνεται «αντιπαραγωγικός» και θα το χρεωθεί με απόλυση. Όταν θλίβεται το παιδί σου το ξεγελάς σπρώχνοντάς το βιαστικά στην απώθυση αυτού του άβολου και σκοτεινού αισθήματος. Ο θλιμμένος δεν είναι ο winner που θα σαρώσει στο σχολείο, στις σχέσεις στην αγορά. Ο θλιμμένος είναι ο loser της εποχής. Γιατί ποιος έχει χρόνο και σθένος ν’ ανακατευτεί με τα σύννεφα του άλλου χωρίς να φοβηθεί ότι θα τον πνίξουν τα δικά του; Χωρίς να φοβηθεί ότι θα εξαναγκαστεί να αντιμετωπίσει και τις δικές του υπαρξιακές αγωνίες; Μόνο αυτός που αγαπά τον Αγαπημένο και τιμά τη ζωή. Αυτός που δεν φοβήθηκε να παλέψει σε το δικό του γκρίζο.

Αυτός είναι ο ήρωας του Παρασκευά Καρασούλου. Δεν συχνάζει στο ψύχος μιας εφαρμογής γνωριμιών της οθόνης σας. Δεν μετρά like στο timeline του. Δεν καταναλώνει έρωτες αντί για ηρεμιστικά. Έχει τον φακό του σταθερά στραμμένο στην καρδιά του Αγαπημένου κόντρα στη λήθη, τη φυγοπονία, τη φυγή, τις απάνθρωπες ταχύτητες και τον ναρκισσισμό. Δεν υποκύπτει στον κατακερματισμό του αισθήματος για να στοιχηθεί με τα ρομπότ. Πάει ολόκληρος στη θλίψη του, στη χαρά του, στους αγώνες του, στην αγάπη. Ξέρει πως «Ο άνθρωπος είναι η απάντηση, όποια κι αν είναι η ερώτηση» όπως έγραφε ο Μπρετόν. Σαν το παλιό τραγούδι του Τσιτσάνη «… η αγάπη μου θα σε γιατρέψει/ και τ’ όνειρο σου το παλιό θα ζωντανέψει».