Το νέο βιβλίο του Στέλιου Κούλογλου «Μαρτυρίες από τη δικτατορία και την αντίσταση» περιλαμβάνει μοναδικές μαρτυρίες για την επτάχρονη δικτατορία: διηγήσεις στενών συνεργατών του δικτάτορα Παπαδόπουλου για τον τρόπο που οργανώθηκε το πραξικόπημα αλλά και των ανθρώπων που ξεκίνησαν την αντίσταση, βασανίστηκαν και φυλακίστηκαν ή είδαν συναγωνιστές και συγγενείς τους να δολοφονούνται από την χούντα. Πρόκειται για 70 περίπου συγκλονιστικά «διηγήματα» σε πρώτο πρόσωπο, που φωτίζουν άγνωστες πλευρές της εφταετίας που σφράγισε την νεότερη πολιτική ιστορία της χώρας.

Στο βιβλίο, που κυκλοφόρησε από τις  Εκδόσεις Εστία, καταθέτει επίσης τις απόψεις του όλο σχεδόν το διπλωματικό προσωπικό που υπηρετούσε την 21η Απριλίου στην αμερικανική πρεσβεία στην Αθήνα, από τον πρέσβη Φίλιπς Τάλμποτ μέχρι τον πολιτικό σύμβουλο Ρόμπερτ Κήλυ. Εξαιρετικό ενδιαφέρον παρουσιάζει επίσης η μαρτυρία του πράκτορα της CIA Τζον Φατσέα, που ήταν ο σύνδεσμος της αμερικανικής μυστικής υπηρεσίας με τον Γ. Παπαδόπουλο. Οι μαρτυρίες αυτές ρίχνουν νέο φως στον ρόλο του αμερικανικού παράγοντα στην προετοιμασία του πραξικοπήματος, ανατρέποντας πολλές τις αντιλήψεις που επικράτησαν μετά την δικτατορία για τον ρόλο της CIA.

Ακολουθούν ορισμένα χαρακτηριστικά αποσπάσματα:

Την Πέμπτη 20 Απριλίου μου τηλεφώνησε ο (αρχηγός του Γενικού  Επιτελείου-ΣΣ) Σπαντιδάκης. Ανέβηκα στο Γενικό Επιτελείο  όπου συνεδρίαζε η στρατιωτική ηγεσία της χώρας και πήγα στο γραφείο του. Στο πίσω μέρος του υπήρχε ένα μικρότερο δωμάτιο, όπου ξεκουραζότανε. Και μου λέει στο διάλειμμα της συνεδριάσεως, θα καλέσω πέντε αντιστρατήγους από τους εννέα για να τους ρωτήσω τι πρέπει να κάνουμε. Θα καθίσεις εσύ μέσα εκεί, θα προσφωνώ τον καθένα με το όνομά του, και εσύ θα σημειώσεις την απάντηση που θα μου δώσει.
.. Πράγματι κατά τις 12:30 άρχισαν να έρχονται λοιπόν ένας ένας οι αντιστράτηγοι. Εγώ ήμουν κρυμένος και κρυφάκουγα. Και λέει ο Σπαντιδάκης: Κύριε Αγγελή,που ήταν υπαρχηγός του ΑΓΕΘ, το ερώτημα είναι διπλό. Η κατάσταση απαιτεί παρέμβαση του στρατού; Και αν ναι, η παρέμβαση πρέπει να γίνει εν γνώσει κατόπιν αδείας ή εν αγνοία του βασιλέως, για να τον προφυλάξουμε;

Aπό την μαρτυρία του Νίκου Φαρμάκη

Πριν από το Φεβρουάριο του 1967, συναντήθηκα δυο φορές με τον Γεώργιο Ιωαννίδη για να συζητήσουμε την πιθανότητα οικονομικής αρωγής προς κάποιους υποψηφίους στις εκλογές, που θα πραγματοποιούνταν το Μάιο. Ο Ιωαννίδης, ήταν συνεργάτης της CIA. ..Μιλούσαμε για υποψηφίους όχι μόνο της ΕΡΕ ή του ΦΙΔΗΚ, αλλά και για περιπτώσεις υποψηφίων της ΕΚ. Για μετριοπαθείς και από τα τρία κόμματα. … Σκεφτόμασταν ότι, αν στην Ουάσιγκτον ενέκριναν ένα τέτοιο πρόγραμμα χρηματοδότησης υποψηφίων, θα εμποδίζαμε την Ένωση Κέντρου απ’ το να πάρει κραταιά πλειοψηφία.
Aπό την μαρτυρία του Τζων Ντέι, πολιτικού συμβούλου στην αμερικανική πρεσβεία.

Υπήρξα ο πρώτος αξιωματούχος της πρεσβείας των ΗΠΑ που ενημερώθηκε μετά τα μεσάνυχτα για το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου. Με ενημέρωσαν ότι ήθελε να με δει ένας νεαρός, ανηψιός του πρωθυπουργού Παναγιώτη Κανελλόπουλου. .Είπε ότι στρατιωτικοί εισέβαλαν στο σπίτι τού θείου του με το πρόσχημα ότι ήθελε να τον δει ο Βασιλιάς. ..Ντύθηκα και του ζήτησα να με οδηγήσει στην οικία Κανελλόπουλου, θα ακολουθούσα με το αμάξι μου. . Φτάνοντας στην οικία μίλησα με την κ. Κανελλοπούλου η οποία περιέγραψε τα όσα είχε δει. ‘Ηταν τρομακρατημένη, δεν ήξερε πού είναι ο σύζυγός της. Φοβόταν ότι αυτοί που εισέβαλαν ήταν κομμουνιστές.

Aπό την μαρτυρία του Φίλιπς Τάλμποτ, πρέσβη των ΗΠΑ στην Αθήνα

..Οι μέρες μάλιστα εκείνες ήταν βροχερές και το τερέν του Ιπποδρόμου ήταν γεμάτο λάσπη. Ακριβώς σε μια τέτοια σκηνή σκοτώσανε τον Παναγιώτη Ελή. Είχαν βγάλει μια ομάδα έξω και κυνηγώντας τους έφερναν στον μεγάλο θάλαμο για να τους βάλουν μέσα. Επικεφαλής ήταν ένας ανθυπολοχαγός, με ένα περίστροφο στο χέρι και την ώρα που τους έβαζαν μέσα, μόλις είχαν μπει στον θάλαμο, τον πυροβόλησε και τον σκότωσε.
Aπό την μαρτυρία του Αντώνη Καρκαγιάννη για την πρώτη μέρα του πραξικοπήματος

..Είδαμε τα στρατεύματα που ήρθαν και οπισθοχωρήσαμε. Έξωθεν της Χανιόπορτας είχαμε ανάψει στο σταυροδρόμι εκεί φωτιές, όχι που λέγανε ότι εμείς καταστρέφαμε περιουσίες. ..Εκεί πράγματι ήρθαμε σε απόσταση αναπνοής με τον στρατό. Εκσφενδονίζαμε διάφορα αντικείμενα  αλλά  ήμασταν άοπλοι. Τότε, λοιπόν, με βρήκε ένα βλήμα εδώ στο δεξί πόδι. . Συντριπτικό κάταγμα, το πόδι μου πετάχτηκε λες και έκοψες έναν λαιμό μιας κότας. Ξέρετε η κότα άμα της κόψεις το κεφάλι τσιλιμπουρδάει κάτω στο έδαφος. Έτσι ακριβώς βρέθηκα, να τσιλιμπουρδάω κάτω στο έδαφος χωρίς βοήθεια.

Aπό την μαρτυρία του Άγγελου Τσαγκαράκη για την εξέγερση στο Ηράκλειο την πρώτη μέρα του πραξικοπήματος

Πάμε στο Χρόνη το Μίσιο όπου βρίσκω μία κατάσταση σκέτη θλίψη σε ένα υπόγειο. ..Μόλις καθόμαστε, είχε μία φλοκάτη κάτω, μου λέει ο Αριστείδης Γιώργο με συγχωρείς σε εξαπάτησα υπάρχει ένα πρόβλημα σοβαρό με σένα. Ο Κώστας ο Φιλίνης από την Ασφάλεια μεταφέρει ότι εσύ τον έδωσες και ότι είσαι χαφιές.

Aπό την μαρτυρία του Γιώργου Βότση, από τους ιδρυτές του Πατριωτικού Μετώπου

“Μέσα στην αποστολή που θα έχεις, είναι να παρακολουθείς και να βγάλεις συμπέρασμα πού το πάει μια ομάδα αξιωματικών, οι οποίοι συνωμοτούν και συσκέπτονται.”
Μας είχε διαθέσει και ο Ο.Τ.Ε. προσωπικό, και όταν έπαιρνε κανείς απ’ αυτούς τηλέφωνο, ξεκινούσαν κάτι μηχανήματα, τα μαγνητοφωνούσαν και μας τα δίνανε. Είχαμε ανθρώπους και ανεβαίνανε και στις κολόνες και τραβούσαν φωτογραφίες. Ένας από αυτούς που παρακολουθούσαμε είχε στο υπόγειο του Επιτελείου ένα δωμάτιο με ένα κρεβάτι. Και το παραχωρούσε στον Παπαδόπουλο για να “βγάζει τα μάτια του” με τη Δέσποινα που ήταν ακόμη υπάλληλος στο 2ο Γραφείο, δεν την είχε παντρευτεί.

Aπό την μαρτυρία του Παναγιώτη Ζαχαρόπουλου για την παρακολούθηση του Παπαδόπουλου

Φτάσαμε στο Γουδί και με βάλανε στο πρώτο θάλαμο όπου εκπαιδεύονταν στα άρματα μάχης οι υπαξιωματικοί. Εκεί είδα και τον Λεωνίδα Κύρκο και πιάσαμε κουβέντα. …Έπειτα από λίγο φέρνουνε τον Κώστα Μητσοτάκη με τις πιτζάμες και αυτόν, φέρνουν τον Κόκκα της ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φέρνουν τον Ψαθά, φέρνουνε τον Πουρνάρα, που έβγαζε τον ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ. Όλοι εμείς ήμασταν οι πρώτοι συλληφθέντες…
..Το απογευματάκι, μπαίνει μέσα ένας αξιωματικός με μπότες και στολή. Μας λέει, «σχηματίστηκε κυβέρνηση κι εγώ είμαι ο υπουργός Εσωτερικών». .. Ρωτάω τον Κώστα Μητσοτάκη: «Ποιος είναι αυτός; Τον ξέρεις;» Μου λέει: «Ναι, ο Παττακός. Είναι επικεφαλής των τεθωρακισμένων». Του λέω: «Και ποιος τον έβαλε σε αυτή την θέση;». Μου λέει: «Εμείς τον βάλαμε»., δηλαδή οι κυβερνήσεις των αποστατών. Και του απαντώ, «Και ρωτάς τώρα, γιατί έγινε το πραξικόπημα.»!

Aπό την μαρτυρία του Μανώλη Γλέζου

Τους μήνες πριν από την δικτατορία, ο Χαρίλαος Φλωράκης μου είχε αναθέσει να συλλέξω πληροφορίες για το αν και πότε θα γινόταν πραξικόπημα. Χρησιμοποίησα γι’ αυτό ένα κόλπο που είχαμε μάθει στην Kατοχή και μετέπειτα στον εμφύλιο. Τις υπηρέτριες. Κυρίως από το ’45 και μετά,  ήταν η βασική πηγή πληροφοριών μας, γιατί είχαμε πολύ μεγάλη οργάνωση υπηρετριών. ;Oλες οι κυνηγημένες από τα χωριά ερχόντουσαν και γινόντουσαν υπηρέτριες, και όλο το Κολωνάκι είχε υπηρέτριες Aριστερές. .. παίρναμε και τρομερές πληροφορίες από τα καλάθια των αχρήστων. Μαζεύανε τα χαρτιά από τα καλάθια και μου τα δίνανε. Είχαμε και μερικούς θυρωρούς, κλέβαμε κανένα γράμμα.

Από ένα άλλο δίκτυο έπαιρνα περισσότερες πληροφορίες εκείνη την εποχή.  ..Κάποια στιγμή λοιπόν, μου είπε ένας από αυτούς ότι είχε μια σημαντική πληροφορία, ήθελε 50.000 δραχμές για να μας την δώσει. Και το μετάφερα στον Φλωράκη.

..μου λέει, δεν έχω λεφτά. Είχαν αγοράσει πολυθρόνες για το γραφείο του Πασαλίδη, του πρόεδρου της ΕΔΑ και τους είχαν τελειώσει τα χρήματα. Και αυτόν που θα μου την έδινε τον συνάντησα μια μέρα στην Πλάκα ύστερα από την δικτατορία και μου λέει, τώρα θα σου πω ποια ήταν η πληροφορία. Είχε γίνει μια σύσκεψη στο γραφείο του Κωνσταντόπουλου και είχαν αποφασίσει οι Συνταγματάρχες να κάνουν πραξικόπημα. Αυτή ήταν η πληροφορία. Και μάλιστα είχαν ορίσει και την 21η Απριλίου.

Aπό την μαρτυρία του Νίκου Οικονομάκου

To σχέδιο ήταν να με απαγάγουν από την Ουάσιγκτον και με ένα υποβρύχιο να με μεταφέρουν στην Ελλάδα και να με παραδώσουν στη χούντα.

Υπάρχει φάκελος που λέει: «Ο κ. Δημητρακόπουλος απεβίωσε σε αθηναϊκή φυλακή».
Είχαν δηλαδή, με την συνεργασία του Κίσσινγκερ, ,σχεδιάσει να με συλλάβουν όταν έφτανα στην Ελλάδα  και να με δολοφονήσουν.

Aπό την μαρτυρία του Ηλία Δημητρακόπουλου

Βγαίνει στο μπαλκόνι ο Χαλκίδης και πηδάει κάτω στην πρασιά από τον πρώτον όροφο. Ακολουθώ εγώ και τρίτος ο Παντής που είχε ξυπνήσει από τον χαμό. Εκανε όμως  το λάθος και πήγε στην πρασιά της δικιάς μας πολυκατοικίας. Μόλις τον είδαν οι αστυνομικοί, τον πυροβολούν εν ψυχρώ…
..Με τον Γιάννη το Χαλκίδη, πηδούσαμε κάγκελα και τρέχαμε. Αφού πέρασε ο Χαλκίδης, έδωσα κι εγώ ένα σάλτο, πιάστηκα από τα κάγκελα και ήμουνα έτοιμος να περάσω κι εγώ από την άλλη πλευρά. Εκείνη τη στιγμή, είδα τον Ασφαλίτη, τον Αντώνη τον Λεπενιώτη, να ξεπετιέται δύο μέτρα αριστερά μας  και να κυνηγάει τον Χαλκίδη, ο οποίος αγωνιούσε να σταθεί επειδή είχε χτυπηθεί και αιμορραγούσε. Ο Γιάννης έπεσε κάτω και όταν ήρθε ο Λεπενιώτης, του άδειασε την τελευταία σφαίρα πισώπλατα. Απο απόσταση ενός μέτρου.

Από την μαρτυρία του Νάντη Χατζηγιάννη

Ξαφνικά βλέπουμε να φεύγει από άλλη πόρτα αυτοκίνητο τύπου «καραβάν» με  το φέρετρο μέσα. Το νεκροτομείο είναι λίγα μέτρα κάτω από τον κεντρικό δρόμο που πάει προς τα κοιμητήρια της Ευαγγελίστριας. Τρέχουμε προς τα εκεί. Τα κοιμητήρια ήταν στην κυριολεξία ζωσμένα γύρω-γύρω και μέσα από αστυνομικούς και το φέρετρο είχε τοποθετηθεί στο νεκροστάσιο. Φωνάζουμε να μας αφήσουν να μπούμε μέσα. Κάποια στιγμή ένας φρουρός μας λέει: «άντε, περάστε να τον δείτε». Προλάβαμε και μπήκαμε η μητέρα μου και εγώ.

Στα λίγα δευτερόλεπτα που μας άφησαν, είδαμε μόνο το πρόσωπό του, που είχε βαθιά ουλή στο αριστερό μάγουλο και αλλοιωμένο το αριστερό μάτι. Στη συνέχεια και ενώ ο ήλιος είχε βασιλέψει, φέρνουν έναν κατατρομαγμένο παπά και τον πάνε για ταφή. Το μόνο που πρόλαβε η μητέρα μου να πει ήταν «λύστε τα χέρια του».

Από την μαρτυρία της Καίτης Τσαρουχά για την δολοφονία του πατέρα της

Μετά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, εγώ είχα συλληφθεί βέβαια, είχε συλληφθεί και ο γιος μου .. ήταν φοιτητής της Νομικής και στην ηγεσία του φοιτητικού κινήματος..
Πέρασαν πάρα πολλοί και μια μέρα βλέπω και τον γιο μου, τον οποίο κτυπάγανε και βρίζανε, μπροστά στα μάτια μου.
.Αυτή ήταν η επαφή με τον γιο μου στην Ασφάλεια. Να τον βλέπω να τον βασανίζουν. ..Τον βασανίσανε δε τόσο πολύ, που τον είχαν υποχρεώσει να υπογράψει δήλωση ότι με απαρνείται εμένα και τις ιδέες μου.

Από την μαρτυρία του Γιάννη Χαραλαμπόπουλου

Ο Αλέξανδρος Παναγούλης είχε φοβερή θέληση, πολύ δύναμη, φοβερή αγωνιστικότα, εγώ τον παρομοιάζω με τον Τσε Γκεβάρα.
Ζούσε σε ένα σκοτεινό κελί, υγρό χωρίς παράθυρα, χωρίς κρεβάτι, σε ένα στρώμα κοιμόταν και καμιά φορά όταν τον τιμωρούσαν του παίρνανε και το στρώμα. Δεν είχε τουαλέτα, είχε μια τρύπα και εκεί πήγαινε και έκανε όλη την σωματική ανάγκη. Η οποία βέβαια είχε μια φοβερή αποφορά που δεν μπορούσε να πλησιάσει άνθρωπος
Δεκαεννιά χρονών τότε, εμένα με συγκίνησε, ήμουνα και από μία δημοκρατική οικογένεια. Τον βοηθούσα αλλά ήθελα να τον βοηθήσω ακόμα περισσότερο. Και κάποτε κατάλαβε ότι μπορεί να μου έχει εμπιστοσύνη, να ανοίξουμε το κελί και να τον βγάλω στην ελευθερία.
Αυτά τα πράγματα γίνονται και ξαφνικά, δεν το συζητάς πολύ, είναι της στιγμής. Δεν έγινε λοιπόν πολύ συζήτηση. Μου λέει, «ρε δεκανέα δεν ανοίγεις το κελί που έχεις τα κλειδιά να φύγουμε;»

Από την μαρτυρία του Γιώργου Μωράκη

«Το πιο ενδιαφέρον ίσως πράγμα που θα μείνει στη μνήμη μου για τη δικτατορία ήταν η μεταστροφή του πατέρα μου. Ήταν στον στρατό μέχρι το ’70, στρατηγός πιστός στα ιδεώδη του στρατού και της εθνικοφροσύνης, γιατί τότε το να είσαι εθνικόφρων ήτανε μια ολόκληρη ιδεολογία, συνολική. Εγώ ζούσα μέσα σε ένα περιβάλλον όπου δεν είχα ακούσει ούτε Θεοδωράκη. […] Νομίζω πως το σοκ της ζωής του ο πατέρας μου το έπαθε […] το βράδυ του Πολυτεχνείου, όταν ένα φορτηγό με ΕΣΑτζήδες περικύκλωσε το σπίτι με αυτόματα. Μπαίνει ένας υπολοχαγός μέσα, ανοίγει ο πατέρας μου με τις πιτζάμες και λέει: «Στρατηγός Λιοναράκης». Του λέει αυτός: «Παράτα μας από δω», του χώνει και το πιστόλι στο κεφάλι, ψάχνει όλο το σπίτι και βρίσκει τον αδελφό μου, ήταν στο γυμνάσιο, τρίτη γυμνασίου τότε. Τον παίρνει σέρνοντάς τον από τα μαλλιά, κτυπώντας τον μπροστά στον πατέρα μου. Και τον πήγαν στην ΕΣΑ. Έναν μήνα έμεινε μέσα. Έχω την εντύπωση πως εκεί ο πατέρας μου κατέρρευσε. Δηλαδή κατάλαβε πως όλα όσα πίστευε μία ολόκληρη ζωή ήταν λάθος».

Από την μαρτυρία του Νικήτα Λιοναράκη

..Με βάλανε σε ένα κελί, άρχισαν να χτυπάνε τενεκέδες απ’ έξω, να ερεθίζουν χτυπώντας κάτι άγρια σκυλιά που είχανε, να ουρλιάζουν τα σκυλιά, να ανοίγουν κάποια στιγμή την πόρτα, να έρχονται τα σκυλιά μέσα, να κλείνουν ξαφνικά την πόρτα αφήνοντας τα σκυλιά να δράσουν υπό την επήρεια του ξύλου που είχανε φάει.
Το έχω πει και στο δικαστήριο όταν δικαζόντουσαν οι βασανιστές μου, τα σκυλιά έδειξαν περισσότερο ανθρωπισμό από τους ανθρώπους. Τα σκυλιά καταϊδρωμένα από το ξύλο, μόλις μπαίνανε μέσα, απλώνανε τα πόδια τους, ένα από δω, ένα από κει και άρχιζαν να με γλύφουν

Από την μαρτυρία του  Άγγελου Πνευματικού

Το 1973 είχαμε προχωρήσει σε πλήρη μύηση όλων των μαχίμων Μονάδων του στόλου. Οι μυημένοι αξιωματικοί υπερέβαιναν τουλάχιστον τους 120 και μάλιστα όχι αξιωματικοί της σειράς, αλλά κυβερνήτες, ύπαρχοι, Α΄ μηχανικοί και αξιωματικοί Πυροβολικού οι οποίοι είχαν τα πλοία στα χέρια τους. Το επιτελικό σχέδιο ήτανε να φύγουν από το ναύσταθμο και να βγουν έξω, στο ανοιχτό πέλαγος, να κατευθυνθούμε προς τη Σύρο, και τα άλλα καράβια, τα οποία ήσαν σε διασπορά ή οπουδήποτε σε ασκήσεις, θα ερχόντουσαν να μας βρουν στη Σύρο. Εκεί θα ορκίζαμε μία κυβέρνηση, υποθέταμε ότι θα ερχότανε και ο Καραμανλής, και από εκεί θα πιέζαμε την κυβέρνηση της Αθήνας.

Από την μαρτυρία του Νίκου Παππά

Φτάσαμε με τον υφυπουργό Εξωτερικών Τ. Σίσκο στην Αθήνα τον Ιούλιο του 1974, αμέσως μετά το πραξικόπημα στην Κύπρο και πριν την τουρκική εισβολή. ‘Ημασταν οι πρώτοι που είδαμε τον Ιωαννίδη. .. Ο Ιωαννίδης λες και ήταν σε άλλο κόσμο. Μιλούσαμε σε διαφορετικά επίπεδα. Δεν υπήρχε σημείο επαφής. .. Μιλούσαμε για κάποιο συμβιβασμό και αυτός έλεγε για την επιστροφή τής Κωνσταντινούπολης. ‘Ηταν χάσιμο χρόνου. Ήταν τρομακτικό
Από τη μαρτυρία του Αμερικανού διπλωμάτη Τόμ Μπόγιατ

Στο βιβλίο καταθέτουν τη μαρτυρία τους οι: Νίκος Αθανασιάδης, Μανόλης Αλεξάκης, Μίμης Ανδρουλάκης, Κίττυ Αρσένη, Σήφης Βαλυράκης, Μιχάλης Βαρδάνης, Κώστας Βασιλάκης, Γιώργος Βελδεμίρης, Γιώργος Βερνίκος, Λευτέρης Βερυβάκης, Γιώργος Βότσης, Γιώργος Γαβριήλ, Κώστας Γεωργουσόπουλος, Μανώλης Γλέζος, Μιχαήλ Γουνελάς, Ηλίας Δημητρακόπουλος, Κώστας Δημητριάδης, Παναγιώτης Ζαχαρόπουλος, Σπύρος Ζουρνατζής, Φοίβος Ιωαννίδης, Μανώλης Καραπιπέρης, Αντώνης Καρκαγιάννης, Ρόμπερτ Κήλυ, Γιάννης Κλωνιζάκης, Περικλής Κοροβέσης, Γιώργος Κοτανίδης, Άλμπερτ Κουραντ, Κώστας Κωτσάκης, Χρήστος Λαζος, Νιήτας Λιοναράκης, Γεώργιος-Αλέξανδρος Μαγκάκης, Νίκος Μανιός, Διονύσης Μαυρογένης, Θανάσης Μπαϊκούσης, Μάκης Μπαλαούρας, Νίκος Μπίστης, Τομ Μπογιάτ, Άρις Μπουλούκος, Γιώργος Μωράκης, Τζον Ντέι, Νίκος Οικονομάκος, Στάθης Παναγούλης, Γιώργος Πανουσόπουλος, Αλέξανδρος Παπαδόγγονας, Μηνάς Παπάζογλου, Ιωάννα Παπαθανασίου, Γιώργος Παυλάκης, Νικόλαος Παππάς, Άγγελος Πνευματικός, Φώτης Προβατάς, Γεώργιος Ράλλης, Γιάννης Γ. Ρέγκας, Αντώνιος Σκαρμαλιωράκης, Γιάγκος Σκουλάς, Θεόδωρος Σκουλικίδης, Άννα Σολωμού, Γιάννης Στεφανίδης, Γιώργος Στράτος, Αντώνης Ταβάνης, Ουίλιαμ Φίλιπς Τάλμποτ, Θεοδόσης Τάσιος, Στέφανος Τζουμάκας, Άγγελος Τσαγκαράκης, Καίτη Τσαρουχά, Νίκος Φαρμάκης, Τζον Φατσέας, Γιάννης Χαραλαμπόπουλος, Νάντης Χατζηγιάννης και Δημήτρης Χατζησωκράτης.