Τα ντέρμπι Παναθηναϊκού – Ολυμπιακού και αντίστροφα, πέρα από τον γενικό χαρακτήρα της κόντρας των «αιωνίων», πολύ συχνά έχουν και κάποιες πολύ σημαντικές ιδιαιτερότητες. Για παράδειγμα: Όταν έχει γίνει μεταγραφή παίκτη από τη μια ομάδα στην άλλη.

Ads

Το φετινό ντέρμπι, ωστόσο, έχει μια ιδιαιτερότητα που σπάνια τη συναντά κανείς στο πέρασμα των χρόνων. Είναι το πρώτο ντέρμπι από την καθιέρωση του επαγγελματικού πρωταθλήματος στο οποίο από τη μια πλευρά η παρουσία του Σωκράτη Κόκκαλη είναι τυπική (η ΠΑΕ ανήκει, πλέον, στον Βαγγέλη Μαρινάκη) και από την άλλη –ουσιαστικά- δεν υπάρχει Βαρδινογιάννης! Γιατί μπορεί η οικογένεια να διατηρεί την πλειοψηφία των μετοχών, ωστόσο αφενός έχει συμφωνηθεί η μεταβίβασή τους σε Βγενόπουλο-Πατέρα και, αφετέρου, στην προεδρία της «πράσινης» ΠΑΕ δεν υπάρχει Βαρδινογιάννης…

Πρόκειται, λοιπόν, για το πρώτο ντέρμπι της νέας εποχής στα διοικητικά των δυο κορυφαίων ελληνικών ομάδων. Τι μπορεί να σημαίνει αυτό; Πολλά… και τίποτε! Τα επόμενα 4-5 παιχνίδια θα δείξουν αν πρέπει το ελληνικό ποδόσφαιρο να προσδοκά κάτι από αυτή τη νέα εποχή, ή αν απλά Πατέρας και Μαρινάκης θα βαδίσουν στα χνάρια των προκατόχων τους.

Μέχρι, όμως, να το διαπιστώσουμε αυτό, καλό θα είναι να θυμηθούμε γεγονότα και καταστάσεις που «σημάδεψαν» την πορεία των δυο «αιωνίων» με το δίδυμο Βαρδινογιάννης και Κόκκαλης στην ηγεσία τους.

Επενδύσεις δισεκατομμυρίων

Στον εξωαγωνιστικό τομέα, οι οικογένειες δημιούργησαν δυο σύγχρονα αθλητικά κέντρα, τα οποία χρησιμοποιούν οι ομάδες για την προετοιμασία τους. Πρώτα η οικογένεια Βαρδινογιάννη, επί προεδρίας «καπετάνιου», επένδυσε έξι δισεκατομμύρια δραχμές για να φτιαχτούν οι εγκαταστάσεις της Παιανίας. Το έργο ολοκληρώθηκε το 1992 και ήταν πρωτοποριακό για τα δεδομένα της εποχής.

Κάτι ανάλογο έκανε και ο Σωκράτης Κόκκαλης, στου Ρέντη. Με τη διαφορά ότι εκεί δεν χρειάστηκε να γίνει από την αρχή το προπονητικό κέντρο, καθώς υπήρχαν από την εποχή Γουλανδρή κάποιες εγκαταστάσεις. Φτιάχτηκαν νέα γήπεδα, ξενώνες, υπερσύγχρονο γυμναστήριο και κέντρο αποκατάστασης τραυματιών, εστιατόρια κλπ, κι έτσι το προπονητήριο της δεκαετίας του ΄80 μετατράπηκε σε ένα υπερσύγχρονο κέντρο.

Το μεγάλο επίτευγμα, ωστόσο, του Σωκράτη Κόκκαλη ήταν η κατασκευή του νέου γηπέδου της ομάδας. Το «Γ. Καραϊσκάκης» φτιάχτηκε από την αρχή, με φόντο τους Ολυμπιακούς του 2004, και σε χρόνο – ρεκόρ. Έξι χρόνια μετά την επίσημη λειτουργία του εξακολουθεί να είναι το πιο «ποδοσφαιρικό» ελληνικό γήπεδο –ένα πραγματικό κόσμημα.

Ελλάδα και Ευρώπη

Στον αγωνιστικό τομέα, οι δυο οικογένειες «σφράγισαν» με τις κινήσεις τους την κόντρα ανάμεσα στις δυο ομάδες, καταγράφοντας σημαντικές επιτυχίες, αλλά κι έχοντας χρεωθεί μεγάλες απογοητεύσεις.

Η οικογένεια Βαρδινογιάννη:

-Ευτύχησε να δει τον Παναθηναϊκό να πρωταγωνιστεί στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, φθάνοντας πολύ υψηλά στο Κύπελλο Πρωταθλητριών και το Τσάμπιονς Λιγκ (μέχρι ημιτελικά, δυο φορές, και μια μέχρι προημιτελικά).
-Είδε να λειτουργούν οι ακαδημίες του συλλόγου και να «βγαίνουν» παίκτες από αυτές που στελέχωσαν την πρώτη ομάδα κι έγραψαν τη δική τους ιστορία στο ελληνικό ποδόσφαιρο.
-Πανηγύρισε κατακτήσεις τίτλων –αν και την τελευταία 15ετία οι «ερυθρόλευκοι» ήταν εκείνοι που σάρωσαν πρωταθλήματα και Κύπελλα.
-Επένδυσε σε έμψυχο υλικό, φέρνοντας παίκτες όπως ο Ζάετς, ο Σαραβάκος, ο Δεληκάρης, ο Γαλάκος, ο Σαργκάνης, ο Ρότσα, ο Κριστόφ Βαζέχα, ο Λυμπερόπουλος, ο Πάουλο Σόουζα, ο Ζιλμπέρτο Σίλβα, ο Σισέ, αλλά και ο Αποστολάκης, ο Λα Λινγκ και ο Ντουρονικολάε. Επίσης προπονητές όπως ο Γκόρσκι, ο Γκμοχ, ο Τόμισλαβ Ίβιτς, ο Ίβιτσα Όσιμ, αλλά κι ο Μπρούνο Πεζάολα με τον Μπένγκτσον.

Από την άλλη πλευρά, η οικογένεια Κόκκαλη:

-«Βαρέθηκε» να σηκώνει… κούπες, πανηγυρίζοντας κατακτήσεις πρωταθλημάτων και κυπέλλων. Δώδεκα πρωταθλήματα σε
13 χρόνια αποτελεί ρεκόρ μοναδικό, που είναι μάλλον απίθανο να καταρριφθεί στο μέλλον.
-Καθιέρωσε τις μεταγραφές… αεροδρομίου, εξασφαλίζοντας τη συνεργασία της ομάδας του με παίκτες σταρ του παγκοσμίου ποδοσφαίρου: Ριβάλντο, Τζιοβάνι, Ίβιτς, Καρεμπέ, Ζάχοβιτς, Γκαλέτι. Αλλά επένδυσε και στους κορυφαίους των ελληνικών γηπέδων, δαπανώντας εκατομμύρια για τους Τζόρτζεβιτς (που έγινε ο ηγέτης της ομάδας), Γιαννακόπουλο, Γεωργάτο, Αλεξανδρή, Νικοπολίδη κλπ.
Μεγάλος του καημός ήταν το γεγονός ότι η ομάδα δεν κατάφερε να διακριθεί στα ευρωπαϊκά κύπελλα, ενώ ποτέ δεν λειτούργησαν ούτε οι ακαδημίες του συλλόγου, παρότι επενδύθηκαν σε αυτές πολλά εκατομμύρια.

Σκιές και ψίθυροι

Στην πορεία των δυο οικογενειών, στο χώρο του ελληνικού ποδοσφαίρου, υπήρξαν και κάποιες σκιές, όπως και διάφοροι ψίθυροι.

Την εποχή της παντοκρατορίας του Γιώργου Βαρδινογιάννη –πριν εμφανιστεί στο «ερυθρόλευκο» προσκήνιο ο Σωκράτης Κόκκαλης- οι ηγεσίες της ΕΠΑΕ και της ΕΠΟ ήταν βασικά… πράσινης απόχρωσης και οι αποφάσεις τους, συνήθως, προκαλούσαν την αντίδραση του Ολυμπιακού. Το σύνθημα «έξω οι τσάτσοι του Βαρδινογιάννη» αφορούσε ομάδες που υποτίθεται πως ήταν φιλικές προς τον Παναθηναϊκό, ενώ η σχέση των «πράσινων» με τον ΟΦΗ αποτέλεσε αντικείμενο συζητήσεων και σχολίων για πολλά – πολλά χρόνια.

Κάποια (λίγα) χρόνια μετά την εμφάνιση του Σωκράτη Κόκκαλη, οι «τσάτσοι του Βαρδινογιάννη» έδωσαν τη θέση τους στην «παράγκα» και στο γνωστό «ο Ολυμπιακός και το Αιγάλεω να κερδίζουν και όλοι οι άλλοι να πάνε να γ…», που χρεώθηκε ως ατάκα στο στόμα παράγοντα που «έλυνε κι έδενε» στο παρασκήνιο. Οι σχέσεις Κόκκαλη με Θωμά Μητρόπουλο και αργότερα Βασίλη Γκαγκάτση δημιούργησαν τη βεβαιότητα ότι ο Ολυμπιακός ελέγχει όλα τα κέντρα εξουσίας κι έτσι φθάσαμε σε καταστάσεις με τα κρασιά ονομασίας «παράγκα» και τα DVD διαιτητικής εύνοιας των «κόκκινων», που βεβαίως προκαλούσαν ανάλογες απαντήσεις από την αντίθετη πλευρά.

Στη νέα εποχή που ξεκίνησε από το φετινό καλοκαίρι στα διοικητικά των δυο ΠΑΕ, ακόμη δεν υπάρχουν ούτε «παράγκες», ούτε «τσάτσοι». Και το καλύτερο θα ήταν να μην υπάρξουν ποτέ. Το ποδόσφαιρο, εξάλλου, είναι πάνω από όλα παιχνίδι. Και στο παιχνίδι δεν μπορείς να κερδίζεις πάντα. Κάποια στιγμή θα χάσεις κιόλας…

Πηγή: sportdog.gr