Και να σκεφθεί κανείς πως η κυβέρνηση της Νότιας Αφρικής έχει ήδη ζητήσει τη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων του 2020. Μπορεί οι διοργανώσεις αυτές να χρησιμοποιούνται ως ασφαλές όχημα για να πιστοποιηθεί ότι η χώρα έχει βγει μια και καλή από τον κύκλο των διακρίσεων και του απαρτχάιντ. Μπορεί η κυβέρνηση των μαύρων που βρίσκεται χρόνια τώρα στην εξουσία να επιζητεί διαπιστευτήρια από τη διεθνή κοινότητα. Τα χρειάζεται αυτά ένας πρόεδρος Γιάκομπ Ουζούμα, που κατηγορείται για σκάνδαλα οικονομικού και κοινωνικού χαρακτήρα.

Του Γιώργου Χελάκη, για την εφημερίδα Αυγή της 13ης Ιουνίου του 2010

Ο πρόεδρος, που διάγει βίο πολυτελή σκανδαλίζοντας τους φτωχούς ομόχρωμούς του, έχει παραδώσει, ουσιαστικά, την προεδρία της χώρας αυτόν τον καιρό. Ουσιαστικός πρόεδρος είναι ο κύριος Σεπ Μπλάτερ. Ο πρόεδρος της FIFA. Για τη νοτιοαφρικανική κυβέρνηση ο λόγος του είναι διαταγή. Διαμένει στα πολυτελέστερα ξενοδοχεία, γίνεται δεκτός με τιμές αρχηγού κράτους και υπογράφει χρυσοφόρα συμβόλαια. Όχι ο ίδιος. Τα παρένθετα πρόσωπα που βρίσκονται πίσω από τις προμήθειες, τις οποίες είναι αναγκασμένη να κάνει η οργανωτική επιτροπή του Μουντιάλ με βάση τη σύμβαση δεκαεννέα σημείων που υπέγραψε όταν η χώρα ανέλαβε τη διοργάνωση του Μουντιάλ. Προμήθειες που ξεκινούν από ασθενοφόρα και φθάνουν μέχρι ελικόπτερα. Αφήνουμε κατά μέρος την εταιρεία που έχει αναλάβει την τηλεοπτική κάλυψη των αγώνων και τις κατασκευαστικές που έφτιαξαν τα στάδια και τις υποδομές γύρω από αυτά.

Όλα τούτα δεν βρίσκονται στη φαντασία του συντάκτη αυτού του κειμένου. Σιγά-σιγά περνούν στις σελίδες του Τύπου της χώρας. Χαρακτηριστική η περίπτωση της εφημερίδας “City Press”, που κυκλοφόρησε πριν από λίγες ημέρες με φωτογραφία του Σεπ Μπλάτερ και τίτλο: Αυτός είναι ο νέος πρόεδρος της χώρας”.

Είναι δύσκολο να υποθέσω πόσοι από τους μαύρους κατοίκους της Νότιας Αφρικής διαβάζουν εφημερίδες και κατανοούν τέτοια δημοσιεύματα. Όταν δίνεις μάχη για την καθημερινή επιβίωσή σου, είναι πρακτικά αδύνατο να διαβάσεις και να κατανοήσεις. Στη Νότιο Αφρική το 2% του πληθυσμού ζει σε παλάτια, έχει αμύθητο πλούτο και το υπόλοιπο 98% παλεύει για την επιβίωση. Το μεροκάματο είναι γύρω στα 7 ευρώ και ο μισθός δεν ξεπερνά τα 250 ευρώ στην καλύτερη περίπτωση.

Οι φτωχοί των πόλεων μένουν σε άθλιες πολυκατοικίες, χαμόσπιτα και παράγκες. Οι πλούσιοι σε επαύλεις που προστατεύονται από ηλεκτροφόρα καλώδια. Κάθε έπαυλη έχει εικοσιτετράωρες βάρδιες φύλαξης από ιδιωτικές εταιρείες. Οι μαύροι που έπιασαν τα πόστα κι έκαναν λεφτά συμπεριφέρονται όπως οι λευκοί των παλιό καιρό. Τη διαφορά την κάνει το χρήμα κι όχι το χρώμα.

Τα παιδιά των πλούσιων μαύρων που πηγαίνουν μαζί με τα παιδιά των λευκών στα ιδιωτικά σχολεία αποφεύγουν πια να κάνουν παρέα με τα “μαυράκια” του δρόμου και αγαπούν το ράγκμπι περισσότερο από το ποδόσφαιρο. Για τους μαύρους κατοίκους της Νότιας Αφρικής το Μουντιάλ είναι ένα δυνατό “κοινωνικό αναλγητικό”.

Η αγαπημένη τους “μπαφάνα – μπαφάνα”, με προπονητή τον Βραζιλιάνο Περέιρα, έχει ιδιαίτερες φιλοδοξίες στη διοργάνωση. Χιλιάδες οπαδοί της ετοιμάζονται να δημιουργήσουν εκκωφαντικούς θορύβους με τη βουβουζέλα (ένα είδος κορνέτας), που ξεκουφαίνει όσους δεν έχουν συνηθίσει τον ήχο τους.

Σ’ αυτή τη χώρα των προκλητικών αντιθέσεων, που διοργανώνει το Μουντιάλ, βρίσκεται το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα της χώρας μας. Με μίνιμουμ στόχο να μη διασυρθεί, όπως έγινε πριν από δεκαέξι χρόνια στο Μουντιάλ των ΗΠΑ, και μάξιμουμ να περάσει στην επόμενη φάση…