Η κολύμβηση φαίνεται να συγκεντρώνει την προσοχή του κοινού στους φετινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου. Αποτελεί άλλωστε ένα άθλημα, όπου οι αθλητές δεν συναγωνίζονται μόνο τους συναθλητές του, αλλά και την ίδια την ανθρώπινη ικανότητα, καθώς οι χρόνοι διεξαγωγής μιας δοκιμασίας περιορίζονται διαρκώς. Στον στίβο, αντιθέτως, όπως προκύπτει από τα στατιστικά στοιχεία, τα ρεκόρ καταρρίπτονται πολύ πιο δύσκολα. Σε τι οφείλεται όμως αυτή η διαφορά; Η επίδραση της τεχνολογίας στο άθλημα, αλλά και η χώρα προέλευσης των αθλητών και κατ’ επέκταση οι υποδομές που αυτή έχει να προσφέρει, φαίνεται πως συμβάλλουν σε μεγάλο βαθμό στην κατάρριψη των ρεκόρ.
 

Ads

Στις ΗΠΑ, γράφουν οι New York Times, η κολύμβηση αποτελεί το ολυμπιακό άθλημα που συγκεντρώνει το μεγαλύτερο ενδιαφέρον του κοινού. Όπως εξηγεί το δημοσίευμα όλοι θα απογοητεύονταν αν ο Μάικλ Φελπς και ο Ράιαν Λοχτ δεν επιστρέψουν από το Λονδίνο με περισσότερα χρυσά μετάλλια και παγκόσμια ρεκόρ.
 
Στο Ολυμπιακό Στάδιο του Λονδίνου βλέπουμε αθλητές αντιμέτωπους όχι μόνο τους υπόλοιπους συναθλητές τους, αλλά και την ίδια την ανθρώπινη ικανότητα. Οι δρομείς, οι άλτες και οι αθλητές του ακόντιου θα καταγράψουν σίγουρα λιγότερα παγκόσμια ρεκόρ, ωστόσο αυτοί που το κατορθώνουν είναι πιο πιθανό να επιβιώσουν στο χρόνο.
 
Αν σκεφτούμε για παράδειγμα το άλμα εις μήκος ανδρών θα δούμε ότι το Ολυμπιακό ρεκόρ αυτού του αθλήματος πραγματοποιήθηκε στο Μεξικό από τον Αμερικανό Μπομπ Μπίμον πριν 40 χρόνια στα 8,90 μέτρα. (Το ρεκόρ αυτό κατέρριψε ο Μάικλ Πάουελ σε μη-Ολυμπιακή διοργάνωση στο Τόκυο το 1991, με το δικό του ρεκόρ να κρατάει ως σήμερα).
 
Εδώ αξίζει να σημειωθεί πως στους Ολυμπιακούς αγώνες του Πεκίνου το 2008 μόνο 5 ρεκόρ καταρρίφθηκαν στο στίβο σε συνολικά 47 δοκιμασίες.
 
Στην κολύμβηση, η πρόοδος των αθλητών ακολουθεί μια προβλέψιμη και σχεδόν περίεργη κανονικότητα με τους χρόνους της νίκης στις περισσότερες δοκιμασίες να βελτιώνονται στους θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες.
 
Μια στατιστική μέθοδος που έχει αναπτυχθεί μας δείχνει πως στις συνολικά 28 δοκιμασίες της κολύμβησης που έχουν πραγματοποιηθεί συνεχώς από το 1968 σε όλες τις ολυμπιακές διοργανώσεις μέχρι και το 2008, ο ρυθμός της προόδου ήταν, σχεδόν, ακριβώς ο ίδιος. Σε κάθε δοκιμασία οι χρόνοι έχουν μειωθεί από 8,2% (στο ελεύθερο γυναικών στα 200μ) και 12,5% (στο πρόσθιο γυναικών στα 200μ), σε μια περίοδο 40 ετών.
 
Οι αθλητές του στίβου σε καμία περίπτωση δεν έχουν πλησιάσει αυτή την πρόοδο, καθώς στις μικρού μήκους δοκιμασίες, για παράδειγμα, οι χρόνοι που κέρδισαν τα μετάλλια έχουν πέσει κατά μόλις 2% σε 40 χρόνια. Οι δρομείς μεγάλων αποστάσεων έχουν κάνει μία ελαφρώς μεγαλύτερη πρόοδο, περίπου 6%, από το 1968 αλλά και πάλι αρκετά μικρότερη αυτής των κολυμβητών.
 
Σε τί οφείλονται όμως αυτές οι διαφορές της κολύμβησης με τα αθλήματα στίβου;
 
Αφενός, η τεχνολογία έχει ωφελήσει πολύ περισσότερο τους κολυμβητές, από τα ηλεκτρονικά σχεδιασμένα Speedo μαγιό, μέχρι τις πιο βαθιές και λιγότερο περιδινίζουσες πισίνες. Ελάχιστα είναι εκείνα από την άλλη που μπορούν να βοηθήσουν έναν αθλητή μικρού μήκους να βελτιώσει την απόδοσή του όσο και αν οι διαφημίσεις της Nike και της Reebok δείχνουν το αντίθετο.
 
Αφετέρου, ένας αθλητής με τέλειο κολυμβητικό σώμα και παγκόσμιας κλάσης πειθαρχία θα είχε ελάχιστες πιθανότητες να αγωνιστεί στο Λονδίνο εάν έτυχε να γεννηθεί στο Καμερούν ή στον Παναμά, όπου μπορεί να μην είχε ποτέ πισίνα, πόσο μάλλον μία ολυμπιακών διαστάσεων. Το τρέξιμο βέβαια, ειδικά στις μικρές αποστάσεις, μπορεί να εξασκείται σχεδόν οπουδήποτε.
 
Αυτό δεν μειώνει φυσικά σε καμία περίπτωση τις όποιες επιτυχίες του Φελπς ή του Λοχτ, αλλά τα όποια ρεκόρ τους μάλλον θα έχουν ήδη καταρριφθεί πριν του Ολυμπιακούς του Ρίο το 2016, αν όχι νωρίτερα. 

Επιμέλεια: Γρηγόρης Καυκιάς