Με τη νίκη επί της Ατλέτικο Μαδρίτης, η Λειψία έγινε η νεότερη ομάδα που θα συμμετάσχει στα ημιτελικά του Champions League. Επίσης, ο Γιούλιαν Νάγκελσμαν στα 33 του, είναι ο νεότερος προπονητής που προκρίνεται στους «4».

Αν το περσινό Champions League έμεινε στην ιστορία για τις μεγάλες ανατροπές, το εφετινό σημαδεύτηκε από τον κορονοϊό, τα μονά παιχνίδια στα νοκ άουτ και τις Σταχτοπούτες.Η Αταλάντα έφτασε στην πηγή αλλά δεν ήπιε νερό (ηττήθηκε στις καθυστερήσεις από την Παρί) και η Λειψία προκρίθηκε για πρώτη φορά στα ημιτελικά της διοργάνωσης, αφήνοντας έξω την «μπαρουτοκαπνισμένη», Ατλέτικο Μαδρίτης.

Έντεκα χρόνια μετά την ίδρυση τους, οι «Κόκκινοι Ταύροι» έγιναν η νεότερη ομάδα που θα συμμετάσχει στην τετράδα του Champions League, ξεπερνώντας τον Ερυθρό Αστέρα. Μαζί με την ομάδα, ρεκόρ γράφει και ο προπονητής του κλαμπ, Γιούλεν Νάγκελσμαν. Ο 33χρονος τεχνικός (άλλοι σε αυτή την ηλικία παίζουν ακόμη ποδόσφαιρο) ζει το όνειρο του. Έγινε ο νεότερος κόουτς που προκρίθηκε στους «4» και καλείται να ξεπεράσει το εμπόδιο του πρώην προϊστάμενου του στον πάγκο της Άουγκσμπουργκ, Τόμας Τούχελ.

Τα έφερε έτσι η ζωή που ο μαθητής θα αντιμετωπίσει τον δάσκαλο. Η Λειψία θα βρει την Παρί Σεν Ζερμέν απέναντι της και μένει να δούμε αν το ονειρικό ταξίδι των Γερμανών θα έχει συνέχεια.

Ωστόσο πως τα κατάφερε αυτή η ομάδα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα να «απειλεί» τις παραδοσιακές δυνάμεις στην Μπουντεσλίγκα και να φτάνει στα ημιτελικά του Champions League; 
Μέχρι το 1989 η πόλη της Λειψίας βρωμούσε. Κυριολεκτικά! Το βιομηχανικό κέντρο της Ανατολικής Γερμανίας είχε τη χειρότερη ατμόσφαιρα στη χώρα. Τα εργοστάσια διοχέτευαν τόνους διοξειδίου του θείου στον αέρα και μόλυναν τον υδροφόρο ορίζοντα. Μετά από δυόμισι δεκαετίες, αυτή η πόλη κατάφερε να απαλλαγεί από τη φήμη της «πρωτεύουσας των φτωχών της Γερμανίας» και να μετατραπεί σε έναν μικρό «παράδεισο».

Αναγεννήθηκε ως μια Μέκκα του πολιτισμού και έχει κερδίσει τα τελευταία χρόνια τον τίτλο του «Νέου Βερολίνου». Η Λειψία άφησε πίσω της την εποχή της περιβαλλοντικής υποβάθμισης και της οικονομικής παρακμής, επένδυσε στον πολιτισμό (ο Μπαχ, ο Μέντελσον, ο Σούμαν και ο Βάγκνερ, όλοι τους θεωρούσαν τη Λειψία σπίτι τους, ενώ στην πόλη έχει ρίζες και η τέκνο σκηνή), αλλά και στον αθλητισμό. Συγκεκριμένα στο ποδόσφαιρο.

Το 2009 την αγόρασε ο δισεκατομμυριούχος ιδιοκτήτης της Red Bull, Ντίτριχ Μάτεσιτζ, ο οποίος είδε τους ταχύτατους ρυθμούς ανάπτυξης της πόλης, στην οποία έχουν επενδύσει εταιρείες κολοσσοί, όπως η BMW, η DHL, η Porsche, η Amazon. Για την ακρίβεια, βέβαια, ο Μάτεσιτζ, ο οποίος προηγουμένως είχε κάνει απόπειρες για να αγοράσει και άλλους συλλόγους στη Γερμανία, έδωσε 350.000 ευρώ πήρε την Μάρκρανστεντ και από αυτή προέκυψε η RB Λειψία. Και της έδωσε φτερά!

Σεζόν με τη σεζόν, η ομάδα ανέβαινε μια μια τις κατηγορίες, η ιδιοκτησία ξόδευε εκατομμύρια ευρώ για την απόκτηση ποδοσφαιριστών, απέκτησε γήπεδο (το πρώην «Zentralstadion» που σήμερα λέγεται «Red Bull Arena» και κατασκευάστηκε για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2006), ιδιόκτητο προπονητικό κέντρο και από τις ακαδημίες της «ξεπήδησαν» τα πρώτα ταλεντάκια, με πιο χαρακτηριστική περίπτωση αυτή του Τζόσουα Κίμιχ, ο οποίος έπαιξε δύο χρόνια εκεί πριν πάρει το 2015 μεταγραφή στη Μπάγερν. Κι όλα αυτά χάρη στο χρήμα. Το 2009 ο στόχος που τέθηκε ήταν η ομάδα να παίξει στη μεγάλη κατηγορία σε οκτώ χρόνια. Το πέτυχε πιο σύντομα.

Ωστόσο, οι εχθροί της «λυσούσαν» και για ακόμη ένα λόγο. Στη Γερμανία, οι αποφάσεις στους ποδοσφαιρικούς συλλόγους λαμβάνονται δημοκρατικά. Πρόκειται για εταιρείες λαϊκής βάσης. Για να ληφθεί μια απόφαση απαιτείται το 51%. Για παράδειγμα, η Μπάγερν έχει σχεδόν 230.000 μέλη, με δικαίωμα ψήφου. Στη Λειψία αποφασίζουν μόλις 17 άνθρωποι. Και σε όποιον αρέσει.

Η Βόλφσμπουργκ ανήκει στη Volkswagen, η Λεβερκούζεν στη Bayer. Μόνο που η Red Bull δεν είναι γερμανική εταιρεία. Οι Αυστριακοί, βέβαια, ήξεραν τι έκαναν. Δεν πήγαν να επενδύσουν σε μια ομάδα ιστορική, επειδή γνώριζαν ότι θα υπήρχαν αντιδράσεις. Δεν θέλησαν να αναγεννήσουν από τις στάχτες της την ιστορική Λοκομοτίβ Λειψίας, την ομάδα που το 1974 έφτασε στα ημιτελικά του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ και το 1987 στον τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων. Αποφάσισαν να δώσουν λίγα, να επενδύσουν πολλά και να κερδίσουν ακόμα περισσότερα. Ακόμα και αν άρχιζαν από το μηδέν.

«Είναι το τέλος του ποδοσφαίρου, όπως το ξέρουμε» έγραφαν το 2009 οι Γερμανοί. Σε έρευνα του Τεχνολογικού Πανεπιστημίου του Μπράουνσβαϊγκ, τον Αύγουστο του 2015, η Λειψία κέρδισε τον τίτλο της πιο μισητής ομάδας στη Γερμανία. Όλοι έχουν έναν (καλό) λόγο για να τη μισούν. «Δεν είναι αυτό ποδόσφαιρο, αυτό είναι μάρκετινγκ», «Είναι καταστροφή της ποδοσφαιρικής κουλτούρας» λένε. Οι Δυτικογερμανοί την απεχθάνονται διότι μπορεί να τους κοιτάξει στα μάτια και να τους απειλήσει, οι Ανατολικογερμανοί επειδή είναι η ομάδα τους εκπροσωπεί χωρίς ωστόσο να έχει καμία ιδεολογική σύνδεση με αυτούς και χωρίς να έχει καν ρίζες στην τοπική κοινωνία.

Από τη σεζόν 1997-98, όταν η Κάιζερσλαουτερν υπό τις οδηγίες του Ότο Ρεχάγκελ έχει να κατακτήσει τη Μπούντεσλιγκα ομάδα η οποία ανέβηκε από την δεύτερη κατηγορία. Με τη διαφορά, βέβαια, ότι οι «κόκκινοι διάβολοι» είχαν πανηγυρίσει το πρωτάθλημα και άλλη φορά στην ιστορία τους. Τη σεζόν 2016-17 που η Λειψία ανέβηκε στη μεγάλη κατηγορία έφτασε ως τη δεύτερη θέση έχοντας μπροστά της μόνο στη Μπάγερν. Και έτσι έπαιξε και στο Τσάμπιονς Λιγκ, ενώ θεωρείται πια τρίτη δύναμη στη Γερμανία μετά τους Βαυαρούς και τη Ντόρτμουντ.

Στον πάγκο της Λειψίας κάθεται από το περασμένο καλοκαίρι ο Γιούλιαν Νάγκελσμαν. Γεννημένος στις 23 Ιουλίου 1987. Δηλαδή ένας 32χρονος. Άλλοι στην ηλικία του παίζουν ακόμα μπάλα. Αυτός δεν έπαιξε ποτέ, αλλά τι σημασία έχει; Είναι νέος, μπορεί να μην έχει εμπειρία, τότε ακόμα δεν είχε πάρει το δίπλωμα του προπονητή, αλλά η διοίκηση της Χόφενχαϊμ αποφάσισε να εμπιστευτεί τον «μίνι φαν Χάαλ» ή τον «baby Μουρίνιο», όπως είναι τα παρατσούκλια του, όταν ο Χουπ Στέφενς αποχώρησε από τον πάγκο της ομάδας, την άνοιξη του 2016. Τότε, δηλαδή, που ήταν 29 ετών!

Πολλοί τραυματισμοί στο γόνατο έβαλαν πρόωρα τέλος στα όνειρά του για καριέρα ποδοσφαιριστή προλαβαίνοντας να παίξει μόνο στους νέους της Μόναχο 1860 και της Άουγκσμπουργκ. Στα 19 του ήταν πια… παλαίμαχος. Αλλαγή επαγγελματικής κατεύθυνσης, λοιπόν, σκέφτηκε ο Τζούλιαν Νάγκελσμαν και γράφτηκε στο πανεπιστήμιο για να σπουδάσει διοίκηση επιχειρήσεων. Μετά από τέσσερα εξάμηνα άρχισε να καταλαβαίνει ότι δεν ήταν αυτό με το οποίο ήθελε να ασχοληθεί στη ζωή του.

Τα παρατάει και αλλάζει τμήμα: επιστήμη του αθλητισμού αυτή τη φορά. Σε θεωρητικό και σε πρακτικο επίπεδο. Ξεμπερδεύει με το πτυχίο και πιάνει δουλειά σητν Άουγκσμπουργκ, όπου συνεργάστηκε λίγο καιρό με τον πρώην προπονητή της Ντόρτμουντ, Τόμας Τούχελ. θα συνεχίσει τη Χόφενχαϊμ αναλαμβάνοντας την ομάδα των νέων και χωρίς να περιμένει ότι τόσο σύντομα και πριν καλά καλά ξεμπερδέψει με τα διαδικαστικά της απόκτησης του απαραίτητου διπλώματος, θα γίνει ο προπονητής της πρώτης ομάδας. Τον προσέγγισαν άνθρωποι της Μπάγερν προτείνοντάς του να αναλάβει την ομάδα νέων. Απάντησε αρνητικά.

Όλο αυτό το διάστημα το όνομα του Νάγκελσμαν έχει «παίξει» για μεγάλους ευρωπαϊκούς συλλόγους. Ακούστηκε για τη Μπάγερν και στην Αγγλία γράφτηκε ότι απέρριψε πρόταση της Άρσεναλ για να είναι αυτός που θα διαδεχόταν τον Αρσέν Βενγκέρ, υπήρξε σενάριο και για τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ! Το που θα φτάσει άγνωστο, αλλά η μέχρι τώρα πορεία του με την ομάδα της Λειψίας, προϊδεάζει για μεγάλη καριέρα.

Πολλοί μιλούν για τη Λέστερ της Γερμανίας. Αγωνιστικά οι ομοιότητες είναι προφανώς πολλές. Μόνο που η ομάδα του Κλαούντιο Ρανιέρι είχε καταφέρει όχι μόνο να γίνει συμπαθής, αλλά και να λατρευτεί από εκατομμύρια ποδοσφαιρόφιλους σε όλο τον κόσμο. Κάτι που είναι δύσκολο, αν όχι ακατόρθωτο να πετύχει η Λειψία. Προς το παρόν, η ομάδα – φαινόμενο του γερμανικού ποδοσφαίρου έχει καταφέρει να συσπειρώσει τους κατοίκους της πόλης και όχι μόνο αυτής καθώς σε ακτίνα 200 χιλιομέτρων (όση η απόστασή της από το Βερολίνο) δεν υπάρχει άλλη ποδοσφαιρική ομάδα που να παίζει στη Μπούντεσλιγκα, έχει το γήπεδο γεμάτο σε κάθε εντός έδρας παιχνίδι της, αποτελεί φόβητρο για κάθε αντίπαλο και μπορεί να κάνει όνειρα για τον τίτλο.

Στα περισσότερα εκτός έδρας παιχνίδια της όλα τα προηγούμενα χρόνια, η Λειψία γινόταν δεκτή με μίσος. Μια ομάδα χωρίς υπόβαθρο, χωρίς οπαδούς, μια ομάδα – εταιρεία. Φτιάχνει τώρα την ιστορία της. Ναι κόντρα σε ρομαντισμούς, αλλά πόση αγνότητα έχει απομείνει τελικά στο σύγχρονο ποδόσφαιρο για να είναι η Λειψία αυτή που θα έρθει και θα την διαλύσει;