Το κρίκετ στην Ινδία αποτελεί εθνική έμμονη ιδέα. Αστέρια του κυριαρχούν στα πρωτοσέλιδα και «καταβροχθίζουν» όλες σχεδόν τις χορηγίες. Οι επίδοξοι Ολυμπιονίκες είναι όλο και πιο δύσκολο να βρουν χρηματική στήριξη.

Ιστορικά, η κυβέρνηση προσφέρει λίγη βοήθεια και οι εταιρείες είναι απρόθυμες να υποστηρίξουν όσους διαγωνίζονται σε λιγότερο δημοφιλή αθλήματα. Αυτή η πραγματικότητα οδήγησε πολλούς αθλητές σε έναν ιδιαίτερα περίεργο προορισμό… σε θέσεις εργασίας στον ινδικό σιδηρόδρομο.

«Ο σιδηρόδρομος, η αστυνομία και ο στρατός είναι οι τρεις κατηγορίες που παρέχουν κάποια στήριξη και ασφάλεια σε έναν αθλητή» δήλωσε ο Hakimuddin Habibulla, συνιδρυτής της GoSports, μια εταιρεία συμβούλων και manager αθλητών που έχει τη βάση της Bangalore. «Αν εργάζεται σε μία από αυτές τις κρατικές εταιρείες, υπάρχουν ευκαιρίες για προαγωγές και μπόνους. Αν δεν εργάζεται σε κάποια από αυτές, τότε είναι πολύ δύσκολο».

Η ζωή είναι ευκολότερη στο εσωτερικό, διότι ο σιδηρόδρομος και άλλες υπηρεσίες της έντονα γραφειοκρατικής Ινδίας ανταγωνίζονται για τα εθνικά πρωταθλήματα σε δεκάδες αθλήματα. Συγκεκριμένα «στρατολογούν» προκειμένου να βρουν τους καλύτερους αθλητές για την πλήρωση των θέσεων εργασίας που προορίζονται για αυτούς.

O Shiva Keshavan, τρεις φορές Ολυμπιονίκης που θα διαγωνιστεί στο λουτζ («luge»: γαλλική λέξη για το έλκηθρο) στους Αγώνες του Βανκούβερ που ξεκινούν την Παρασκευή δεν ήταν σε θέση να συνεχίσει τον αθλητισμό σε καθεστώς πλήρους απασχόλησης. Μετά τους αγώνες του Τορίνο το 2006, όπου τερμάτισε 25ος, η οικονομική του κατάσταση ήταν δύσκολη και δεν του επέτρεψε να αγωνιστεί για δύο σχεδόν χρόνια.

«Απευθύνθηκα σε δημόσιες εταιρείες προκειμένου να έχω το ειδικό καθεστώς εργασίας αλλά τα χειμερινά σπορ βρίσκονται ακόμη πολύ πίσω» δηλώνει ο Keshavan. «Μερικές φορές οι εταιρείες υποστηρίζουν ότι δεν αναγνωρίζουν καν τα χειμερινά σπορ».

Στον Ινδικό σιδηρόδρομο οι αθλητές συχνά γίνονται ελεγκτές εισιτηρίων επειδή μπορούν να εργάζονται μέρα ή νύχτα και να έχουν τον απαιτούμενο για την προπόνησή τους χρόνο. Επιπλέον τους επιτρέπεται να ταξιδεύουν δωρεάν σε όλη τη χώρα, ενώ έχουν ωράριο και προνόμια όπως η καθοδήγηση και η κατάρτιση. Ωστόσο, η αθλητική τους απόδοση παρακολουθείται στενά. Αν κάποιος δεν ανταποκρίνεται η μερική απασχόληση μπορεί εύκολα να μετατραπεί σε πλήρη απασχόληση.

«Οι περισσότεροι αθλητές προέρχονται από οικογένειες των χαμηλότερων κοινωνικών στρωμάτων και της μεσαίας τάξης» τονίζει ο G.S. Mander, Αντιπρόεδρος της Ινδικής Ολυμπιακής Επιτροπής. «Μια δουλειά είναι πολύ σημαντική, και ο Ινδικός σιδηρόδρομος είναι ο μεγαλύτερος εργοδότης αθλητών» προσθέτει.

Ένας σταθερός μισθός δεν είναι το μόνο κίνητρο των αθλητών για προσπαθήσουν να βρουν μία θέση στον ινδικό σιδηρόδρομο. Οι επιτυχημένοι Ινδοί αθλητές σπανίως επιστρέφουν στην πατρίδα τους για διαπραγματευτούν συμφωνίες. Αντί γι’ αυτό, για τα μετάλλια που κερδίζουν και τα ρεκόρ που επιτυγχάνουν σε διεθνείς διαγωνισμούς, αμείβονται με μπόνους και προσφορές.

Παρά την πρόσφατη βελτίωση της Ινδίας σε επίπεδο ολυμπιακών αγώνων, οι εταιρείες ακόμη «βλέπουν» στο κρίκετ τους αθλητές για να δώσουν τις χορηγίες τους.

«Η Ινδία από πολλές απόψεις, μόλις τώρα, βγαίνει από τα «μαύρα χρόνια» όσον αφορά τον αθλητισμό» τονίζει ο Habibulla της GoSports. «Μόλις τώρα η οικονομία της Ινδίας έχει αρχίσει εξετάζει τον αθλητισμό ως επένδυση».

Αυτό σημαίνει ότι οργανισμοί, όπως ο Ινδικός σιδηρόδρομος, θα συνεχίσουν να συμβάλλουν σημαντικά στην ανάπτυξη του αθλητισμού» διευκρίνισε από την πλευρά του ο G.S. Mander. «Αν παίρνεις μετάλλια, η κυβέρνηση σου απονέμει ένα βραβείο αλλά το πιο σημαντικό πράγμα παραμένει η δουλειά. Δίνει ασφάλεια, δίνει ευελιξία. Έτσι ο αθλητής βρίσκεται κάτω από την κυβέρνηση και τον οργανισμό στον οποίο εργάζεται» σημείωσε.

https://global.nytimes.com/