Τι κι αν πέρασαν 15 χρόνια από εκείνη την μαγική εμφάνιση και πρόκριση της Εθνικής μπάσκετ στον τελικό του Eurobasket του 2005 στο Βελιγράδι; Είναι πλέον καταγεγραμμένο στην συνολική μνήμη όλων των Ελλήνων, το απίθανο τρίποντο του Δημήτρη Διαμαντίδη και η κραυγή-προτροπή του Βασίλη Σκουντή που μετέδιδε τον αγώνα.

Είναι από τις στιγμές που θα τροφοδοτούν για πολλά χρόνια τα αφιερώματα, θα συγκινούν όχι μόνον τους φίλους του μπάσκετ, αλλά και όσους «αποθηκεύουν» στον «σκληρό δίσκο» της μνήμης τους ξεχωριστά γεγονότα, που όσα χρόνια κι αν περάσουν θα παραμένουν νωπά και πάντα ικανά για «δραπετεύσεις» από τα καθημερινά πεζά και τρέχοντα.

Ήταν σαν σήμερα, 24 Σεπτεμβρίου του 2005 και η Ελλάδα αντιμετώπιζε στον ημιτελικό του Eurobasket την Γαλλία των μεγάλων αστέρων (Πάρκερ, Ριγκοντό, Ντιαό κλπ).

Σε αυτόν τον αγώνα το θρυλικό “βάλτο αγόρι μου” που ακούστηκε αυθόρμητα σαν προσευχή όπως ο ίδιος ο Βασίλης Σκουντής έχει εξηγήσει την ώρα που η μπάλα έφευγε από τα χέρια του Δημήτρη Διαμαντίδη, έχει μείνει στην ιστορία. Έχει γράψει ιστορία!

Η ανατροπή – έπος της “επίσημης αγαπημένης” που κάλυψε διαφορά επτά πόντων στα τελευταία 42 δευτερόλεπτα εκείνου του σημαδιακού ημιτελικού, ήταν γεγονός με το τρίποντο καλάθι του εμβληματικού αρχηγού του Παναθηναϊκού.

Πρώτα ο Θοδωρής Παπαλουκάς έβαλε εννιά πόντους για να κρατήσει την ομάδα μας στο παιχνίδι. Μετά ήρθαν δύο άστοχες βολές του σπουδαίου Αντουάν Ριγκοντό (2/4) στα φάουλ που αναγκαστικά κάναμε για να σταματήσουμε το χρονόμετρο.

Με το ματς στο -2, ο Νίκος Ζήσης ανέλαβε να κατεβάσει την μπάλα προς το καλάθι των Γάλλων. Αυτή κατέληξε στα χέρια του Δημήτρη Διαμαντίδη που δεν είχε χρόνο να σκεφτεί με το χρονόμετρο να τρέχει βασανιστικά γρήγορα προς το τελικό του “buzzer”.

Την ώρα που η μπάλα βρισκόταν στον αέρα, ο Δήμος Ντικούδης έχει υψώσει και τα δύο του χέρια σφιγμένα σε γροθιές και είναι έτοιμος να πανηγυρίσει. Προφήτης! Όπως έκανε ο Νίκος Γκάλης στο τρίποντο του Φάνη Χριστοδούλου κατά της Σοβιετικής Ένωσης το 1989, σε έναν άλλον ιστορικό ημιτελικό για τα εθνικά μπασκετικά χρώματα, στο κοντινό του Βελιγραδίου, Ζάγκρεμπ τότε. Μάλλον μας πήγαινε η πρώην Γιουγκοσλαβία και τα εδάφη της.

Πολλοί θυμούνται εκείνη τη νίκη περισσότερο από τον τελικό. Βλέπετε, στον τελευταίο μας αγώνα κατά της Γερμανίας του Ντιρκ Νοβίτσκι, ο Παπαλουκάς έκανε σπουδαίο παιχνίδι κι οδήγησε την ομάδα μας με άνεση στο τελικό 78-62 και την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου. Όπως “ξεχασμένος” για τους περισσότερους ήταν κι ο τελικός του Παγκοσμίου ένα χρόνο αργότερα, αλλά τότε δυστυχώς είχαμε συντριβεί από την Ισπανία. Θα θυμόμαστε όμως πάντα το 101-95 επί της Team Usa των NBAers.

Ήταν τότε το 2005 η αρχή μίας νέας χρυσής γενιάς για το ελληνικό μπάσκετ και την εθνική ομάδα. Χρυσό στο Ευρωμπάσκετ του 2005, ασημένιο στο Παγκόσμιο του 2006, χάλκινο το 2009. Εκεί σταμάτησαν οι επιτυχίες. Ακόμα και σήμερα τις αναζητάμε. Ελπίζουμε να κλείσει σύντομα ο κύκλος της “ανομβρίας” και να ανοίξει ένας τρίτος γεμάτος επιτυχίες.

Για την ιστορία οι συνθέσεις των δύο ομάδων

Ελλάδα (Γιαννάκης): Σπανούλης, Διαμαντίδης 7(1), Παπαλουκάς 10, Χατζηβρέττας 3, Ζήσης 11, Κακιούζης 3(1), Βασιλόπουλος, Τσαρτσαρής, Φώτσης 4, Ντικούδης 14, Παπαδόπουλος 15, Μπουρούσης.

Γαλλία (Μπερζό): Πάρκερ 20(2), Φοτού, Ριγκοντό 6, Ντιαό 14(2), Φ. Πιετρούς 8, Ντιαρά, Τζιφά, Μ. Πιετρούς 6(2), Ζελαμπάλ 7(1), Ζιλιάν 2, Σμιτ 2, Βάις 1.

Θυμηθείτε τα συγκλονιστικά τελευταία 30 δευτερόλεπτα εκείνου του αλησμόνητου ημιτελικού, στο βίντεο που ακολουθεί