του Βασίλη Κεχαγιά

Σε λίγο μπαίνουν στο γήπεδο Ουρουγουάη και Γκάνα, τα δυο μεγαλύτερα αουτσάιντερ και μάλλον οι δυο πιο «πεινασμένοι » της οκτάδας: όχι για τρόπαια, αλλά για κυριολεκτικό φαγητό. Ένας λαός στις εκβολές του Ριο ντελ Πλάτα – το «ποτάμι των χρημάτων » – που κάποτε πότισε με πλούτο την Αργεντινή και την Ουρουγουάη και τώρα την άφησε στο έλεος των χρηματοβόρων, αμερικανοκινούμενων εταιρειών που τις λήστεψαν. Κι ένας λαός στο έλεος της γαλλικής αποικιοκρατίας στη Δυτική Αφρική, που όταν αποφασίζει να κάνει έρωτα, απλά πολλαπλασιάζει τα ποσοστά του AIDS.

Στην επιθυμία τους να «φάνε» κύπελλο οι Ουρουγουανοί επιστρατεύουν το επιχείρημα της ποδοσφαιρικής τους ιστορίας, ενώ οι Γκανέζοι την ορμή του νεοφώτιστου. Αμάν πια με τις ιστορικές ομάδες, τις ιστορικές εθνικές , τις ιστορικές χώρες. Εάν η Ιστορία έπαιζε μπάλα , τότε θα κατακτούσαν επί μονίμου βάσεως το Παγκόσμιο Κύπελλο η Αγγλία (ή έστω με βάση τις πρώτες διοργανώσεις η Ουρουγουάη, η Ιταλία ή Βραζιλία), το πρωτάθλημα Ελλάδος ο Απόλλων Νέας Σμύρνης, ο Πανιώνιος ή ο πρώτος κατακτητής του ο Άρης και το Κύπελλο Ελλάδος η ΑΕΚ. Η αποθέωση του συντηρητισμού είναι η επίκληση της Ιστορίας. Διότι, πέρα από τις τόσο ηλίθιες πολιτικές απόψεις, οι οποίες συνδύασαν την πρόοδο και την αλλαγή με πολιτικές ετικέτες κομμάτων, ουσιαστικά η συντήρηση συνδυάζεται με την επιθυμία ατόμων ή ομάδων να παραμείνουν τα πράγματα όπως έχουν, να μην αλλάξει τίποτα (τώρα καταλαβαίνετε γιατί κάποιοι θεωρούμενοι προοδευτικοί πολιτικοί σχηματισμοί είναι βουτηγμένοι στη συντήρηση ). Συντήρηση, λοιπόν, ίσον ο θρίαμβος του ψυγείου, η νίκη της ακινησίας , άρα η ήττα της ζωής.

Σήμερα στο γήπεδο δεν θα μπουν ο Στάμπιλε και ο Πάμπλο Ντοράδο, ούτε οι αλωτές του Μαρακανά, ο Τζίγκια και ο μεγάλος Πέπε Σκιαφίνο, ούτε καν οι νεότεροι Κουμπίλας και ο τερματοφύλακας που δεν δέχθηκε γκολ για 971 λεπτά, ο Μαζουρκίεβιτς. Θα μπουν βέβαια οι διόλου ευκαταφρόνητοι Σοάρες και Φορλάν. Από αυτούς, όμως, ως τα βλακώδη επιχειρήματα που ακούγονται ανά την τηλεοπτική διαυλοκρατία ότι οι σελέστε είναι φαβορί λόγω ιστορίας, μεσολαβούν έντεκα δαιμόνια μαυράκια, οργανωμένα από έναν παμπόνηρο Σέρβο προπονητή, που θέλουν να ξεδιψάσουν μια ολόκληρη άνυδρη ήπειρο. Ναι, μη γελάτε! Παγκόσμιο κύπελλο θέλουν οι Γκανέζοι, όχι απλά τετράδα. Και αφού το θέλουν αυτοί, πρωτοπόροι στην ήπειρό τους, δεν μπορεί παρά να το θέλουν μαζί τους και όσοι είναι πραγματικοί οπαδοί της αλλαγής και της προόδου. Γιατί, όσοι επί χρόνια έπαιζαν και παίζουν στην Ελλάδα το παιχνίδι της Ιστορίας- ακόμη και στην απλή ποδοσφαιρική του εκδοχή, αγνοώντας νόμους, παραβιάζοντας κανόνες και σώζοντας «ιστορικές ομάδες»- για μια χούφτα ψήφους μετακόμισαν μια ολόκληρη χώρα στην ήπειρο που διακαώς σήμερα θέλει να κάνει έστω ένα βηματάκι μπροστά.