Χορευτές και ομάδες χορευτών από όλο τον κόσμο, συνομιλούν με ένα διεθνές κοινό, σε μία καλλιτεχνική γιορτή που επαναλαμβάνεται τον Ιούλιο κάθε έτους από το 1994, στην πρωτεύουσα της Μεσσηνίας και λιμάνι του νότου, την Καλαμάτα. Προκαθορισμένες ή αυθόρμητες κινήσεις των χορευτών, συνήθως με συνοδεία μουσικής, δοξάζουν τον θεμελιώδη κανόνα της ζωής: τα Πάντα Ρει.

Ads

Καλώς ήρθατε στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.

Η Λίντα Καπετανέα, καλλιτεχνική διευθύντρια του Φεστιβάλ, έβαλε από νωρίς το στίγμα της χρονιάς, λέγοντας πως «το φετινό Φεστιβάλ με τίτλο ‘Ωδή στην Ομορφιά’ έχει στόχο την ανάδειξη του μεγάλου και ανεξάντλητου από φιλοσοφική, ηθική, κοινωνική και καλλιτεχνική σκοπιά, ζητήματος της Ομορφιάς. Στο εύφορο πεδίο της τέχνης η Ομορφιά αποτελεί κεντρικό αντικείμενο μελέτης.

Για την τέχνη του χορού, πρωταγωνιστές είναι τα σώματα που ονειρεύονται και κινούνται. Έμπνευση, η ίδια η κίνηση, η ίδια η ζωή. Από τον μικρότερο οργανισμό μέχρι τη μεγαλύτερη οροσειρά, από το πιο απλό παιχνίδι των παιδιών μέχρι την κίνηση των γαλαξιών, ό,τι κινείται συμμετέχει στη ζωή. Η εργασία του καλλιτέχνη, ωστόσο, αναδεικνύει την αναζήτηση της σχέσης μας με τη ζωή. Γιατί η ομορφιά υπάρχει επειδή υπάρχουν η καλοσύνη, η αλληλεγγύη και η αγάπη. Και η ουσία τους δεν είναι θεωρητική αλλά αναβλύζει από τα σώματα, τις χειρονομίες, τα λόγια, τις πράξεις, τις σχέσεις μεταξύ των σωμάτων. Με τον τρόπο αυτό το Φεστιβάλ υμνεί την ενσάρκωση της ομορφιάς.»

Ads

Δεν ήταν τυχαίο το γεγονός πως η ίδια ως ψυχή του φεστιβάλ, το κράτησε ζωντανό ακόμα και τα δύο χρόνια της πανδημίας, σαν φάρο που φώτισε έστω για λίγο, την ανθρώπινη ανάγκη, να είμαστε μαζί. Κι έτσι φωτεινά, ανέβηκε φέτος αυθόρμητα στην σκηνή της Πλατείας στις 20 Ιουλίου, με τον Edivaldo Ernesto, σε ένα χορευτικό ντουέτο που κέρδισε τις εντυπώσεις, αποτελώντας την έκπληξη της διοργάνωσης.

image 
image 
image

Το tvxs βρέθηκε στην πρεμιέρα του φεστιβάλ, στην παράσταση TRIPTYCH της ομάδας Peeping Tom (Ηδονοβλεψίας). Το TRIPTYCH: The missing door, The lost room and The hidden floor είναι μια δίωρη πολυβραβευμένη δημιουργία των Gabriela Carrizo και Franck Chartier σε νέα σύνθεση (του 2020) βασισμένη στο έργο Adrift, που δημιουργήθηκε για το Nederlands Dans Theater. Η Gabriela Carrizo σκηνοθέτησε την πρώτη ενότητα με τίτλο The missing door, ενώ ο Franck Chartier τις δύο επόμενες, The lost room και The hidden floor. Έχει χαρακτηριστεί ως κατάκτηση του αδύνατου, φόρος τιμής στον David Lynch, ένας συνδυασμός χορού, θεάτρου, κινηματογράφου, μαγείας, εφέ, slapstick κωμωδίας και ακροβατικών, με σασπένς χωρίς τέλος και μνημειώδη εναλλαγή σκηνικών. Μία ωδή στην ανθρώπινη ύπαρξη, τους περιορισμούς της και την κατάργηση συνόρων, μεταξύ χορού και θεάτρου, πραγματικότητας και φαντασίας. Στόχος, το συναίσθημα με σημείο καμπής, όσα αισθανόμαστε μέσα από το σώμα, την εικόνα και το περιεχόμενο, πηγαίνοντας πέρα από την γλώσσα.

Στην τριλογία του TRIPTYCH, ο χρόνος, η μνήμη και η προαίσθηση συνδέονται με τις ψευδαισθήσεις, τις ουτοπίες και τις χαμένες αγάπες των χαρακτήρων. Με τα σώματα να φτάνουν πέρα από την αντοχή τους, σε ένα σκηνικό που οι ακρότητες φαίνεται να είναι επιλογή της ομάδας, με το βλέμμα στο άγνωστο. Όπως λέει ο Chartier “You take a boat, knowing there is a continent out there but not knowing exactly where you’ll land. That feeling of not knowing is interesting”.

Σε όλη την διάρκεια της παράστασης οι οκτώ χορευτές έσπαγαν τους νόμους της φυσικής, με την παραμικρή τους κίνηση, σε ένα συναρπαστικό σφυροκόπημα, με διαρκές το δίλημμα, ανάμεσα στην ανάγκη μας να τραβήξουμε την προσοχή και την επιθυμία να μείνουμε κρυμμένοι.

image 
image 
image

“Ο άνθρωπος στο σύνολό του γυρίζει στον τροχό της αλλαγής” έγραψε ο Ηρόδοτος, ¨έρμαιο του θεικού φθόνου, που δεν του επιτρέπει να συμμεριστεί τον θεικό ζωτικό χώρο, καταδικάζοντάς τον σε συνεχή και κάποτε ανατρεπτική αλλαγή. Στον άνθρωπο και στον χώρο που κατοικεί, ανήκει μόνο το μέρος, όχι το όλον”. Πως θα μπορούσαν οκτώ χορευτές να το κατακτήσουν, χωρίς να πέφτουν σε διαρκείς ανατροπές, στην κατάκτηση της ευτυχίας που επιδιώκουν και την εναλλαγή της με την δυστυχία, όταν αυτές είναι μόνο μεριδιακές;

Η δασκάλα χορού μας, η Νάντια Παλαιολόγου, που μας πρότεινε από νωρίς την παράσταση, μετά την λήξη της έγραψε: “Στην αρχαία τραγωδία οι θεατές στο τέλος της παράστασης βίωναν την κάθαρση. Στους Peeping Tom αυτό το νιώθεις ήδη στη μέση της παράστασης. Στο τέλος αυτό που συμβαίνει ξεπερνά τις λέξεις, γιατί σε έχουν μεταφέρει σε μια άλλη κατάσταση, που μέχρι χθες δεν ήξερα ότι μπορείς να νιώσεις ως θεατής! Και επειδή το μεγαλείο της τέχνης φαίνεται και στο χειροκρότημα, δεν μας άφησαν ήσυχους, ούτε εκεί, με το πανό: Οι βιαστές στη φυλακή!».

image

Και η υπεύθυνη επικοινωνίας του φεστιβάλ, Λήδα Καρανικολού, εκτός από το εξαιρετικό υλικό για την κάλυψη της εκδήλωσης, φρόντισε με τον άριστο τρόπο της, να δούμε δύο φορές την «ωδή στην ομορφιά» που μας πρόσφεραν οι Peeping Τom, σε μία προσπάθεια να συνειδητοποιήσουμε το θαύμα και να προσγειωθούμε πάλι στα γήινα.

«Σε δύο χρόνια από τώρα θα γιορτάσουμε, την τριακοστή επέτειο θέσπισης αυτού του μεγάλου θεσμού, του σύγχρονου χορού για τη χώρα μας”, ανέφερε η καλλιτεχνική διευθύντρια του φεστιβάλ, Λίντα Καπετανέα. “Εργαζόμαστε αδιάκοπα για να έχουμε ένα συνεχώς εξελισσόμενο και δυναμικό Φεστιβάλ Χορού, που να εμπνέει και να στηρίζει την ελληνική κοινωνία και να αποτελεί φορέα αξιών, στην εποχή που διανύουμε. Σας περιμένουμε στην Καλαμάτα, τον τόπο του χορού, για να μοιραστείτε μαζί μας την ομορφιά της κίνησης του ανθρώπινου σώματος, την ομορφιά της ζωής».

Θα είμαστε για πάντα εκεί!