Ο τραγουδοποιός Δημήτρης Ζερβουδάκης από τη Θεσσαλονίκη, ο συνθέτης των ξεχωριστών ζεϊμπέκικων – μπλουζ αφηγείται στο tvxs.gr και την Κρυσταλία Πατούλη, το πως εμπνεύστηκε το τραγούδι «Άραγε να ‘μαι κάποιος άλλος» αλλά και την ιστορία των σημαντικότερων κομματιών που έγραψε τους στίχους, συνέθεσε τη μουσική ή ερμήνευσε, βήμα-βήμα σε όλη την πορεία του από τις αρχές τις δεκαετίες του ’80 μέχρι και σήμερα. Συγχρόνως μιλά για το νέο του cd που βρίσκεται σε στάδιο ηχογράφησης αλλά και για τις επόμενες συναυλίες του σε συμπρωτεύουσα και Αθήνα.

Ads

 

Κάπου το 2004 πρέπει να έγραψα το «Άραγε νάμαι κάποιος άλλος». Μου βγήκε έτσι το στιχάκι, επειδή είχε αρχίσει όλη εκείνη η μπαλαφάρα, ότι η Ελλάδα ξαφνικά γίνεται κάτι «απίστευτο» στον πλανήτη… Και είπα τι γίνεται; Ή στραβός είναι ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε. Εκεί που έγραφα τo «απόψε πές μου την αλήθεια, το τι θα γίνω μη σκεφτείς» είχα την αίσθηση ότι με κοροϊδεύουν όλοι –κοινωνικά εννοώ και πολιτικά- και λέω, ε, αυτό το καραγκιοζιλίκι πρέπει να… τελειώνει. Πές μου μια φορά την αλήθεα… γιατί με παραμυθιάζεις έτσι;

«Απόψε πες μου την αλήθεια
το τι θα γίνω μη σκεφτείς
κι αν ήταν όλα παραμύθια
τότε να πα’ να γαμ… θείς
»

Ads

Το «τότε να πα’ να γαμ… θείς», το ‘γραψα με τη σκέψη ότι κάποια στιγμή θα επανέλθω και θα το αλλάξω. Στο λόγο μου, όμως, όσες φορές προσπαθούσα να το αλλάξω, δεν… άλλαζε. Δεν υπήρχε λέξη που θα μπορούσε να μπει εκεί και έτσι, είπα πρέπει να το υπερασπιστείς. Βγήκε τοσο πηγαία, τόσο αυθόρμητα, δεν θα το προδώσεις. Με ρώτησε και η κόρη μου «γιατί μπαμπά λες κακές κουβέντες;». Αλλά από την άλλη ένας φίλος μου θύμησε τη ρήση ότι «δεν υπάρχουν κακές λέξεις… » και έτσι το κράτησα και ξεκίνησα συγχρόνως μια συζήτηση με την κόρη μου όπου ακόμη είναι ανοιχτή και… πάει. 
 

Το πρώτο μέρος από τα «Ανείπωτα» το έγραψα σαν όνειρο. Δηλαδή, ξύπνησα μέσα στη νύχτα σε μία… τρέλα –όπως μου συμβαίνει αρκετές φορές- σηκώθηκα, είχα τα χαρτιά μου και τα μολύβια μου και ένα ψηφιακό «μηχανάκι» που δουλεύω, με την κιθάρα κουρδισμένη παραδίπλα  και έφτιαξα το πρώτο του μέρος «τα περασμένα καίγονται, στη λησμονιά πετάνε», δηλαδή, το κουπλέ. Αυτό έμεινε αναξιοποίητο τρία – τρισήμιση χρόνια να περιμένει, να με στοιχειώνει… Στα ενδιάμεσα παρεμβλήθηκαν άλλοι δίσκοι, συναυλίες, πολλά, και μετά από πολύ καιρό μόλις είχε τελειώσει ένα δικό μου σπίτι που έχτιζα και είχα κάνει απίστευτη προσπάθεια για να το ολοκληρώσω, και καθώς ήμουν πολύ χαρούμενος που είχε κλείσει όλη αυτή η περιπέτεια, μου βγήκε και το ρεφραίν. Είχα ανάγκη εκείνο τον καιρό να γράψω κι ένα ζεϊμπέκικο. Και το ‘κανα.
 

Γενικότερα νομίζω ότι ανήκω στο λεγόμενο «βιωματικό τραγούδι». Το πρώτο τραγούδι μου που νομίζω ότι έκανε αίσθηση στον κόσμο, ήταν η ιστορία μιας περιπέτειας μου με μια κοπελιά που τελείωσε και μέσα από αυτό το κομμάτι της.. το λέω. Είναι το «γεια», δηλαδή. Θυμάμαι ήταν ένα χασάπικο το οποίο το είχα γράψει στα πλαίσια του συγκροτήματος «Νέοι επιβάτες» που ήταν και το συγκρότημα που ξεκίνησα κάπου το ’83-84. Το τραγούδησε η Γιώτα Φωτίου, και είχε τίτλο «Πέρασε ο καιρός».
 

Στη συνέχεια το πιο δυνατό ήταν από τον ίδιο δίσκο ένα βαλσάκι, το «Θα ψάξω», το οποίο ήταν η συνέχεια του χωρισμού αυτού.
Το ’86-’87, ήρθε το «Γράμμα σε έναν ποιητή» σε ποίηση του Νίκου Καββαδία. Μια ιστορία οξύμωρη κατά μία έννοια, γιατί το σκάρωσα πάνω στη φάση που περνάγαμε κρίση με τους «Νέους επιβάτες», διαλυόταν το συγκρότημα και εμένα μου κόστιζε πάρα πολύ συναισθηματικά και ψυχολογικά και σε κάποια φάση ήμουν στο σπίτι, χαζολογούσα και ξαφνικά πέφτει ένα βιβλίο με ποιήματα του Καββαδία και έτσι όπως έπεσε, έσπασε στα δύο το βιβλίο, ανοίγοντας ακριβώς πάνω σε αυτό το ποίημα. «Ξέρω κάτι που μπορούσε Καίσαρ να σε σώσει», ήταν αυτή η ελπίδα που με κινητοποίησε και ξαφνικά λες και υπήρχε η μουσική μέσα στις λέξεις του.
Έτσι λειτουργώ πάντα, δηλαδή, αν δεν υπάρχει κάτι να με κινητοποιήσει δεν το προσεγγίζω. Γι’ αυτό και όλα αυτά τα χρόνια δεν έχω κάνει κάποιο άλλο τραγούδι σε ποίηση είτε του Καββαδία είτε άλλου ποιητή. Το συγκεκριμένο ήταν ένα εντελώς τυχαίο περιστατικό πραγματικά, το οποίο όμως αποδείχθηκε ότι έχει δύναμη μέσα στα χρόνια… Έχουν περάσει 24 σχεδόν χρόνια από τότε.
 

Μόλις γύρισα από το στρατό, έγραψα τραγούδια που με εισήγαγαν σε έναν άλλον δημιουργικό τρόπο, όπως ήταν το «Πρωϊνό όνειρο» και το «Πλατεία Ναυαρίνου» από έναν δίσκο που τον ονόμασα «Από Μάρτη καλοκαίρι». Το «Πλατεία Ναυαρίνου» αφορούσε τη ζωή μας σε ένα σημείο της πόλης της Θεσσαλονίκης, όπως είναι τα Εξάρχεια για την Αθήνα και το «πρωινό όνειρο» είναι ένα ατέρμονο τραγούδι… δηλαδή, δεν έχει τέλος, και καταφέρνει να προβάλλεται μέσα στα χρόνια κάθε μέρα χωρίς να χάνει το νόημά του… Είναι αυτό που λέει: Ένα πρωινό όνειρο.
 

Μετά, ήρθαν οι «Νεράιδες», μία συνομιλία δύο φίλων που τραγουδάνε για τους χαμένους τους έρωτες, το χαμένο τους όραμα… Πάντα μου αρέσει να κάνω μία άλλη αναγωγή, δηλαδή να ξεκινάω από κάτι, όπως τη συνομιλία δύο φίλων, και στην πορεία το τραγούδι να δίνει την αίσθηση ότι είναι ένα ερωτικό κομμάτι. Μ’ αρέσει πάντα να παίζω με αυτό το… κρυφτούλι. Να θολώνω τα νερά, που λέμε. Γιατί πιστεύω ότι σε τέτοιου είδους θολά νερά, ψαρεύεις… καλύτερα τα συναισθήματα, και ειδικά με τον κόσμο όταν τραγουδάς.
 

Υπάρχουν βέβαια και κάποια τραγούδια φίλων που έβαλα τη μουσική σε στίχους τους ή τα ερμήνευσα και τα ‘χω λατρέψει μές στα χρόνια, όπως είναι τα «Σεντόνια δίχτυα» (Στίχοι: Θοδωρής Μπεμπέκης Μουσική: Γιώργος Καζαντζής), και είναι δύο φορές σαν δικά μου, ή όπως είναι και ο δίσκος «Του μάγου τα παιχνίδια» του Μανώλη Γαλιάτσου. Πολύ ιδιαίτερες στιγμές, όπως με το τραγούδι «Όχι και να κλαίμε». Επίσης είχε μελοποιήσει Ρώμο Φιλύρα ο Μανώλης Γαλιάτσος. Ένα εκπληκτικό ποίημα, το «Οι Ερχόμενες». Συγκλονιστικό. Ήταν στα τελευταία του ο Φιλύρας, δεν ήταν… στα καλά του, και περιέγραφε μια παραίσθηση όπου από παντού μέσα στο σπίτι έμπαιναν γυναίκες και το αφηγείται στη μάνα του…
 

Στη συνέχεια το 1997 περίπου κυκλοφορήσαμε έναν δίσκο σε στίχους του Μάριου Μήτσιου, που είχε τραγούδια όπως το «Κλείσε τα μάτια σου και κοίτα» και μετά το 2001 σε στίχους μου το «Αυτό το αχ να μη το λες». Στα ενδιάμεσα έγινε και η συμμετοχή μου ερμηνευτικά το 1996 σε μία δουλειά με στίχους και μουσική του Γιώργου Ζήκα, το «Θεωρία και πράξη», μια ζωή στην ίδια τάξη, ένα τραγούδι που τραγουδάω σε κάθε συναυλία. Επίσης, έχω πάρει από τον Γιώργο Ανδρέου ένα καταπληκτικό τραγούδι το «Ότι με πληγώνει». Είναι βέβαια και η «Άνοιξη» με τον Θοδωρή Κοτονιά και μετά το 2004 ήρθε μια δουλειά με τίτλο «Το μέσα μου βουνό», του Σούλη Λιάκου από τη Βέροια, όπου οι στίχοι είναι εντελώς παραληρηματικοί…
 

Μετά, είχα την τύχη να πάρω ένα πολύ δυνατό τραγούδι από την νεοφώτιστη συνάδελφο που δουλεύουμε πια μαζί, τη Σοφία Γεωργαντζή, το οποίο το δούλεψα και εγώ, έβαλα τη δική μου χημεία μέσα του και έχει τίτλο «Μια απουσία».
 

Ακόμη είναι το τραγούδι «Παρ’ τα βήματά σου» που απευθύνομαι σε μένα τον ίδιο, σε στυλ «κουνήσου!», «σήκω!». Δεν θυμάμαι πώς το έγραψα ακριβώς. Καμιά φορά προκύπτουν τα πράγματα με έναν περίεργο τρόπο.  Γράφεις πράγματα που δεν παίρνεις «πρέφα» γιατί ακριβώς μιλάνε και κάποια στιγμή, έρχεται το μέλλον να τα επιβεβαιώσει ξαφνικά, ώστε όχι μόνο ανακαλύπτεις τι «έλεγαν» αλλά και ότι στα γραφόμενα υπήρχε μία προδιαγεγραμμένη πορεία…
 

Τέλος, είναι και το «Βαριά ποτά, βαριά τσιγάρα» του φίλου μου του Στέργου Παπαποστόλου που από την πρώτη στιγμή που το άκουσα το αγάπησα και το θεωρώ ένα εξαιρετικό δείγμα λαϊκής μουσικής. Αυτό το τραγούδι είχε μεγάλη περιπέτεια, γιατί αρχικά το χλευάζανε μέσα στη δισκογραφική εταιρεία, αλλά τελικά είχε μια διαδρομή απίστευτη μέσα στα χρόνια και χαίρομαι πάρα πολύ.
Τι άλλο να πω;… έχουν μαζευτεί περίπου 10 δίσκοι μαζί με τις συμμετοχές όλα αυτά τα χρόνια και οι απολύτως προσωπικοί δικοί είναι οι 7.
 
Στο στούντιο για ένα νέο Cd με αφορμή ένα… ημερολόγιο του 1985
Αυτό που είναι σημαντικό για μένα αυτό τον καιρό, είναι ότι έχω ξεκινήσει δειλά-δειλά κάποιες ηχογραφήσεις για μία καινούργια δουλειά την οποία αντιλαμβάνομαι σαν σημείο καμπής, με την καλή έννοια. Καταθέτω ένα ταξίδι ζωής, μέσα από στίχους που υπάρχουν από το 1985-6. Συγκεκριμένα ήταν ένα ημερολόγιο κατά μία έννοια, όπου υπήρχε ι μία εντελώς παραβολική προσέγγιση εκείνης της ηλικίας, των βιωμάτων, και της ζωής, και ξαφνικά αυτό το ανακάλυψα σε ένα συρτάρι μετά από 10 μετακομίσεις… όπου το άνοιξα μπροστά μου και βρήκα όλη μου τη νιότη και συνέβη το εξής μαγικό: μ έναν τρομερά συνεπή τρόπο, προβάλλεται στο σήμερα. Φοβερή συγκίνηση και απίστευτη συγχρονικότητα και περιπέτεια, σε ότι αφορά στη στιχουργική. Είναι ήδη σχεδόν έτοιμο και είναι και κοινωνικό και πολιτικό και προσωπικό… και θα τα παίξουμε στις νέες μας συναυλίες ανέκδοτα ακόμη.
 
Οι επόμενες συναυλίες
Θα εμφανιστούμε την επόμενη Παρασκευή 23 Σεπτέμβρη στο Principal στη Θεσσαλονίκη στις 10 το βράδυ, με μία συναυλία η οποία δύο φορές αναβλήθηκε λόγω βροχής και στη συνέχεια κατεβαίνουμε 1η Οκτώβρη, στο Ρυθμό που βρίσκεται στην Ηλιούπολη και θα παίζουμε κάθε Σάββατο μέχρι τέλος Νοέμβρη εκτός από το τελευταίο Παρασκευοσαββατοκύριακο.
 
Άραγε νά ‘ μαι κάποιος άλλος

(Στίχοι – μουσική: Δημήτρης Ζερβουδάκης
Πρώτη εκτέλεση: Δημήτρης Ζερβουδάκης & Αποστόλης Δημητρακόπουλος -Ντουέτο)

Άραγε να ‘μαι κάποιος άλλος
που προσπαθεί να ονειρευτεί
τα γυαλισμένα όνειρα μας
στο δρόμο ανάποδη στροφή

Μες το κενό και μες τη ζάλη
έστησε ο πόνος μαγαζί
και ποιος μπορεί να ανασάνει
όταν στο ψέμα του κρυφτεί

Να να να, να να να να να

Καίνε τα χρόνια, καίν οι μέρες
με μια πληγή που αιμορραγεί
κι αν περισσέψαν οι φοβέρες
είναι σκληρή ανταμοιβή

Να να να…

Δε σε φοβάμαι ότι κι αν γίνει
τι κι αν το σύμπαν γκρεμιστεί
μες τη ψυχή μου θα ‘χει μείνει
κάποια αυτόφωτη στιγμή

Μέσα μου υπάρχει το ταξίδι
βαθιά φωλιάζει στη καρδιά
έγινα στο καιρό παιχνίδι
να με χαλάνε τα παιδιά

Με τα λεφτά δε γίνονται όλα
κι αν βάλεις ψεύτικα φτερά
δε θα μπορείς να τα σηκώσεις
για να πετάξεις φουκαρά

Απόψε πες μου την αλήθεια
το τι θα γίνω μη σκεφτείς
κι αν ήταν όλα παραμύθια
τότε να πα’ να γαμ…θείς

Να να να…