…είναι αυτό που διεκδικεί επί δεκαετίες τώρα η Άντζελα Ντέιβις. Και όχι μόνο. Φυλετική ισότητα, δικαιώματα των ομοφυλόφιλων και κατάργηση του σωφρονιστικού συστήματος των ΗΠΑ. Τα τραγούδια Angela και Sweet Black Angel του Τζον Λένον και των Rolling Stones αντίστοιχα, ήταν φόρος τιμής στη γυναίκα που, με την δράση της, επηρέασε μια ολόκληρη γενιά.Ακτιβίστρια, ήδη από την δεκαετία του ’60, ως ενεργό μέλος του κινήματος των Μαύρων Πανθήρων και του Κομουνιστικού Κόμματος των ΗΠΑ, αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για πολλούς.

Γεννημένη το 1944 στο Μπέρμινγχαμ της Αλαμπάμα, στην ίδια γειτονιά με την Κοντολίζα Ράις, βιώνει τον ρατσισμό από τα παιδικά της χρόνια. Έχοντας αργότερα μετακομίσει σε μια μικτή γειτονιά που χαρακτηρίστηκε «Dynamite Hill», συνειδητοποίησε τη σημασία της φυλετικής διαμάχης. Με την βοήθεια υποτροφιών, καταφέρνει να ταξιδέψει στην Ευρώπη, όπου μαθητεύει υπό τον Μαρκούζε και συμμετέχει σε σειρά κομουνιστικών φοιτητικών κινημάτων.

Επιστρέφοντας στις ΗΠΑ, αποφασίζει να προσχωρήσει στους Μαύρους Πάνθηρες. Χάρη στη δυναμική της, καταλήγει να θεωρείται μία από τις ισχυρότερες προσωπικότητες του κόμματος. Το αποτέλεσμα ήταν να στιγματιστεί και να εμπλακεί από το FBI σε μια υπόθεση απαγωγής και δολοφονίας: Κατηγορήθηκε για συνέργεια στην υπόθεση των Τζόναθαν και Τζορτζ Τζάκσον, γνωστών και ως «αδερφών της Σολεδάδ», επίσης μελών των Μαύρων Πανθήρων.

Ο Τζορτζ συνελήφθη και φυλακίστηκε για τη δολοφονία ενός εθνοφρουρού. Αυτό οδήγησε τον Τζόναθαν να εισβάλει σε ένα δικαστήριο και να συλλάβει ομήρους. Σε αντάλλαγμα για την απελευθέρωση τους, απαίτησε να αφεθεί ο αδερφός του ελεύθερος. Η επιχείρηση, όμως, απέτυχε. Ο Τζόναθαν και δύο όμηροι κατέληξαν νεκροί. Η Ντέιβις κατηγορήθηκε για συνέργεια, καθώς το όπλο που χρησιμοποίησε ο Τζάκσον ήταν καταγεγραμμένο στο όνομά της. Χωρίς ουσιαστικά στοιχεία, κρίθηκε ένοχη και μόνον ύστερα από δύο χρόνια στη φυλακή, χάρη στις πιέσεις που άσκησε η οργάνωσή της, αφέθηκε ελεύθερη. Η ιστορία αυτή εκτόξευσε την φήμη της στο ευρύ κοινό.

Έκτοτε, η Άντζελα Ντέιβις μάχεται για την κατάργηση της θανατικής ποινής και των φυλακών ως θεσμού γενικότερα. Ήταν μία από τους συνιδρυτές της διεθνούς οργάνωσης Κριτική Αντίσταση, η οποία αντιτίθεται στη λειτουργία της λεγόμενης «οικονομίας των φυλακών».

Έχοντας ως αφετηρία την προσωπική της εμπειρία, θεωρεί ότι το σωφρονιστικό σύστημα φέρει το αποτύπωμα της δουλείας περισσότερο από κάθε άλλο θεσμό: δημιουργεί μια κατάσταση, όπως με τη στέρηση των πολιτικών δικαιωμάτων των φυλακισμένων, που θυμίζει τους καιρούς των σκλάβων. Την εποχή της δουλείας, οι μαύροι συνειδητοποιούσαν την έννοια της ελευθερίας μέσα από τα δικαιώματα που τους αρνούνταν. Αντίθετα, οι λευκοί ήξεραν ότι είναι ελεύθεροι, επειδή έβλεπαν την κατάσταση των σκλάβων. Στις μέρες μας, ξέρουμε ότι είμαστε ελεύθεροι, επειδή δεν είμαστε στη φυλακή.

Σήμερα, καθηγήτρια, πλέον, Ιστορίας της Συνείδησης στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια, συνεχίζει το πλούσιο συγγραφικό της έργο που αφορά στη φυλετική ισότητα, το φεμινισμό και το απαρχαιωμένο σωφρονιστικό σύστημα. Στο τελευταίο της βιβλίο, Για μια δημοκρατία χωρίς δεσμά, πρεσβεύει ότι κάτι τέτοιο είναι εφικτό. Με δύο εκατομμύρια φυλακισμένων σήμερα στις ΗΠΑ, το 70% των οποίων είναι Αφροαμερικανοί και Λατινοαμερικάνοι, θεωρεί ότι η πρόκληση δεν είναι η διεκδίκηση ίσων ευκαιριών συμμετοχής στο μηχανισμό της καταπίεσης: «Αντίθετα είναι ο εντοπισμός και η κατάργηση εκείνων των δομών που καθορίζουν ποιος θα πάει φυλακή και ποιος όχι, ποιος θα φοιτήσει στο πανεπιστήμιο και ποιος όχι, ποιος θα έχει υγειονομική κάλυψη και ποιος όχι…».