Πάνω από 120 Έλληνες μουσικοί, τραγουδιστές, ηθοποιοί, ηχολήπτες και εικονολήπτες ερμήνευσαν και απαθανάτισαν το «Tencere Τava Ηavası» των Kardeş Türküler στη μνήμη των απεργών πείνας Helin Bölek, Mustafa Koçak και İbrahim Gökçek.

Πρόκειται για μια μοναδική πράξη αγάπης και αλληλεγγύης προς τους άγρια διωκόμενους Τούρκους μουσικούς και ηθοποιούς του “Grup Yorum”, υπό την αιγίδα της πρωτοβουλίας καλλιτεχνών #SupportArtWorkers.

Υπενθυμίζεται ότι οι απεργοί πείνας Helin Bölek, Mustafa Koçak και İbrahim Gökçek, πέθαναν μαχόμενοι για την ελευθερία της έκφρασής τους απέναντι στο απάνθρωπο καθεστώς του Ερντογάν.

TENCERE TAVA HAVASI

Φτάνει πια, αρκετά
η προσταγή, το μη και μη
Μυαλά κλειστά,
δεν θ’ ανεχθούμε άλλη εντολή

Φτάνει πια, αρκετά
η προσταγή, το μη και μη
Μυαλά κλειστά,
δεν θ’ ανεχθούμε άλλη εντολή

Ώπα, φτάνει, μας σκοτίσανε
Ώπα, φτάνει μας μπουχτίσανε
Κι η ψυχή μας μαύρος ίσκιος
Με τόση έπαρση, με τόσο μίσος

Βάδιζ’ αργά, προσεκτικά,
η γη βουλιάζει

Ώπα, φτάνει, μας σκοτίσανε
Ώπα, φτάνει μας μπουχτίσανε
Κι η ψυχή μας μαύρος ίσκιος
Με τόση έπαρση, με τόσο μίσος

Βάδιζ’ αργά, προσεκτικά,
η γη βουλιάζει
Κράτα γερά, τι κι αν γλιστρά,
εγώ είμ’ εδώ και μη σε νοιάζει

Μόνο το αίμα τους δεν δημοπράτησαν.
Όλα προς πώληση:
Δέντρα, ποτάμια, δάση, βουνά
Σκέφτηκαν λίγο κι έτσι αποφάσισαν:
Εχθροί οι πλατείες
Κι οι ιστορίες στα σινεμά

Γλυκιά Κωνσταντινούπολη,
Μαύρη χολή
Παρασιτεί μες στην κοιλιά σου
Κόσμος πολύς.
Μπαίνει και βγαίνει στα μαγαζιά σου

Τον Βόσπορο δεν θα διαβώ
Να μην σε δω
Μες στην πολύβουη ερημιά σου

Κωνσταντινούπολη μου, αγαπημένη
Στα τσιμέντα σου πνιγμένη

Πού πήγε η τόση σου ομορφιά;
Πώς ξέπεσες;
Πώς σε κατάντησαν, αγαπημένη πόλη;
Θρήνοι, μαρτύρια,
βασανιστήρια,
φαρμάκι ο αέρας
Πικρή είν’ η ρίζα σου και πού να χτίσω;
Πες, τι σού κάνανε; Ποιόν να ρωτήσω;
Αχ, μίλα μου εσύ, μίλα μου εσύ, μίλα μου, πες μου…

Ώπα, φτάνει, μας σκοτίσανε
Ώπα, φτάνει μας μπουχτίσανε
Κι η ψυχή μας μαύρος ίσκιος
Με τόση έπαρση, με τόσο μίσος

Βάδιζ’ αργά, προσεκτικά,
η γη βουλιάζει

Ώπα, φτάνει, μας σκοτίσανε
Ώπα, φτάνει μας μπουχτίσανε
Κι η ψυχή μας μαύρος ίσκιος
Με τόση έπαρση, με τόσο μίσος

Βάδιζ’ αργά, προσεκτικά,
η γη βουλιάζει
Κράτα γερά, τι κι αν γλιστρά,
εγώ είμ’ εδώ και μη σε νοιάζει

Κράτα γερά, τι κι αν γλιστρά,
εγώ είμ’ εδώ και μη σε νοιάζει