Σπρώχνεις με δύναμη μια βαριά εξωτερική ξύλινη πόρτα και μπαίνεις στο στρογγυλό αίθριο με καμπυλωτά παράθυρα, όπου βρίσκεται το κατάλυμά σου. Είναι στην συνοικία Sanita, η οποία δεν βρίσκεται πολύ μακριά από το ιστορικό κέντρο, αλλά πριν από μια δεκαετία και κάτι οι Ναπολιτάνοι δεν πατούσαν το πόδι τους εκεί. Η περιοχή ήταν στην απόλυτη εξουσία της μαφίας.
Ώσπου το συνδικάτο στράφηκε για τα καλά στην επιχειρηματικότητα, αποκτώντας δικά του μαγαζιά και συμμετέχοντας άμεσα στις επιχειρήσεις του τουρισμού. Συνειδητοποίησαν ότι το να υπάρχουν διάσπαρτα πτώματα κατά τη διάρκεια ξεκαθαρίσματος των λογαριασμών τους δεν είναι καλό για τις μπίζνες.
Η Sanita είναι μια αυθεντική γειτονιά με φτωχομάγαζα και εργατόκοσμο που ζει σε μικρά ανήλιαγα διαμερίσματα με τα γνωστά πλυμένα ρούχα απλωμένα στις δυο άκρες των στενών δρόμων, όπου παντρεύονται η γραφικότητα με την παρακμή.
Όποιος ενδιαφέρεται για το πιο σκληρό ροκ της μαφίας μπορεί να πάει με το λεωφορείο έξω στην Σκάμπια, με τα άθλια κτιριακά συγκροτήματα του 60, που έγινε γνωστή από το βιβλίο και την ταινία «Γόμορα» του Ρομπέρτο Σαβιάνο για την δράση της Καμόρας με την αναγκαστική συμμετοχή μικρών παιδιών ως εκτελεστών.
Μια άλλη περιοχή όπου κυριαρχεί το έγκλημα, επισκέφτηκε η μεταφασίστρια πρωθυπουργός Μελόνι για το απαραίτητο επικοινωνιακό σόου, ενώ είναι γνωστές οι διασυνδέσεις των φασιστών προγόνων της με την μαφία.
Πίσω λοιπόν στη Sanita όπου τα αρχαία χρόνια ήταν τόπος ταφής ανθρώπων. Παρεμπιπτόντως η ιδιαίτερη σχέση των Ναπολιτάνων με τα του θανάτου γίνεται αντιληπτή από τα αναμμένα καντήλια και τις φωτογραφίες στις προσόψεις παλαιών κτιρίων κάτι που σε μας τα συναντάς μόνο στα νεκροταφεία. Πάνω στην ανηφόρα στις παρυφές της Sanita, συναντάς τις κατακόμβες του San Jenaro στην περίφημη κοιλάδα των νεκρών.
Σε ένα γειτονικό παλιό νεκροταφείο που ωστόσο είναι προσωρινά κλειστό, βρίσκονται 8.500 χιλιάδες κρανία. Παλαιότερα οι κάτοικοι υιοθετούσαν ένα απ΄ αυτά και το περιποιούνταν με την προσδοκία προφανώς ότι θα είχαν και οι ίδιοι καλή μεταχείριση στον άλλο κόσμο.
Αφημένος στα στενά σοκάκια διαπιστώνεις ότι το καντήλι που δεν σβήνει ποτέ είναι του San Jenaro και του ισόθεου Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα. Τρίτος στην ιεραρχία της γειτονιάς, ο θρυλικός ηθοποιός, σεναριογράφος και ποιητής Τοτό που μεγάλωσε στην Sanita. Η Ναπολιτάνα Σοφία Λόρεν είναι απλώς guest star.
Κάθεσαι στην παλαιότερη πιτσαρία της γειτονιάς και το μαγαζί έχει γεμίσει. Εκείνη ακριβώς την στιγμή το αφεντικό θεώρησε κατάλληλη στιγμή να μαζέψει το προσωπικό μπροστά στην κουζίνα και να βγάλει ένα λογύδριο στο τέλος του οποίου οι εργαζόμενοι χειροκρότησαν. Από χαρά ή υποχρέωση δεν ήταν εύκολο να καταλάβεις.
Άβυσσος η Ναπολιτάνικη ψυχή!
Cut: Την παραμονή της πρωτοχρονιάς στη Sanita γίνεται ολημερίς η πιο ανελέητη μάχη που μπορείς να συναντήσεις. Με το σούρουπο οι δρόμοι ερημώνουν και υπό το φως των βεγγαλικών οι κροτίδες- οβίδες πέφτουν βροχή ακόμα και από τα παράθυρα των παλαιών κτηρίων.
Μια πόλη εκρηκτική η Νάπολη που η σκούφια της κρατάει απ΄τους αρχαίους Έλληνες οι οποίοι αποίκησαν για πρώτη φορά την περιοχή της Καμπανίας.
Όχι μακριά από την Sanita βρίσκεται το παγκοσμίου φήμης Αρχαιολογικό Μουσείο, όπου όχι μόνο ο δεύτερος όροφος που είναι αφιερωμένος στην Magna Grecia αλλά ολόκληρο φέρει ανεξίτηλη τη σφραγίδα των χαρισματικών προγόνων μας.
Ο Βεζούβιος διατήρησε με τις στάχτες του την απαράμιλλη Πομπηία, μια ολόκληρη πόλη όπου πρόσφατα βγήκαν στο φως και νέα ευρήματα.
Μέχρι και ενάλιος είναι ο αρχαιολογικός πλούτος, όπως ένα νησάκι που κάποτε αποκόπηκε από την πόλη της Νάπολης και τώρα ο ιδιοκτήτης του το βγάζει στο σφυρί.
Οι κάτοικοι έχουν κινητοποιηθεί για να μην χαθεί η κυριότητα και ο δήμαρχος δήλωσε ότι μπορεί να το αγοράσει, συγκεντρώνοντας πέντε εκατομμύρια ευρώ. Άγνωστο εάν αυτά τα χρήματα μπορούν να ικανοποιήσουν τον ιδιοκτήτη.
Οι Ναπολιτάνοι, άνθρωποι που πιστεύουν στην τύχη, καμμιά φορά στα όρια της δεισιδαιμονίας, αποδίδουν -δικαιολογημένα πολλές φορές- ότι όλα τα κακά της μοίρας τους στον καταπιεστικό Βορρά. Από την πλευρά τους οι Βόρειοι εύχονται με συνθήματα στα γήπεδα να κάψει την Νάπολι ακόμη μια φορά ο Βεζούβιος.
Μόλις πρόσφατα στο Guardian έγινε θέμα το γεγονός ότι ένας φοιτητής ζήτησε να τραγουδήσει σε μπαρ καραόκε της Φλωρεντίας ένα Ναπολιτάνικο τραγούδι. Οι υπεύθυνοι του μαγαζιού αρνήθηκαν με την δικαιολογία ότι δέχονται τραγούδια μόνο στα Ιταλικά τα Αγγλικά και τα Γαλλικά! Έχουν άδικο οι Ναπολιτάνοι να μιλάνε για ρατσισμό;
Μιλάμε για μια πόλη με τεράστια και ιδιαίτερη παράδοση στην μουσική και στο τραγούδι. Μια χαρισματική ευρύτερη περιοχή με απίστευτα μεγάλα λεμόνια και άλλα εσπεριδοειδή που τα μετατρέπουν από σουβενίρ μέχρι παγωτά γίγαντες.
Μια περιοχή με στυλάτες κωμοπόλεις και απόκρημνες ακτές που σαγηνεύουν τον ταξιδιώτη μέχρι το Αμάλφι και το Ραβέλο. Στο τελευταίο είχε το καταφύγιό του ο περίφημος Αμερικάνος διανοητής και συγγενής των Κένεντι, Γκορ Βιντάλ ο οποίος με τον αέρα και την έμπνευση του όμορφου Ιταλικού νότου τα είχε ψάλει για τα καλά στο αμερικάνικο κατεστημένο.
Οι καιροί όμως άλλαξαν και στα πράγματα ήρθαν μεταφασίστες μεγιστάνες, που υπόσχονται να σώσουν την φτωχολογιά.
