Αγαπημένε μου γονιέ, θυμάσαι;

Κάθε φορά που θύμωνα μου έλεγες να σωπαίνω.
Κάθε φορά που θύμωνα μου έλεγες ότι αυτό δεν είναι δείγμα σεβασμού στο πρόσωπό σου.
Κάθε φορά που θύμωνα μου έλεγες να δώσω τόπο στην οργή.

 
Κάθε φορά που θύμωνα εσύ θύμωνες περισσότερο για να καλύψεις το θυμό μου.
Κάθε φορά που θύμωνα με έβαζες τιμωρία που τόλμησα να υψώσω τη φωνή μου.
Κάθε φορά που θύμωνα «έκλεινες τα αυτιά σου» γιατί δεν άντεχες το θυμό μου.
Θυμάσαι;

Όλες τις φορές που το συναίσθημα αυτό δεν είχε κανένα μέλλον να εκφραστεί και κυρίως να ακουστεί γιατί ήταν τόσο ενοχοποιημένο.
Όλες τις φορές που εσύ απο τη θέση του γονιού είχες αυτό το δικαίωμα, αλλά εγώ από τη θέση του παιδιού όχι.
όλες τις φορές που με δίδασκες για το πόσο «κακό» συναίσθημα είναι ο θυμός.
Εγώ πάντως θυμάμαι…

Πώς μπορώ άλλωστε να ξεχάσω όταν πια ο θυμός μου έχει εσωτερικευθεί τόσο πολύ που, αν τολμήσει να ξεμυτίσει, ξυπνάνε όλες εκείνες οι προσπάθειες για καλή διαγωγή και καλή συμπεριφορά.

Γιατί, έστω και αργά, κατάλαβα ότι δεν υπάρχει πιο χρήσιμο συναίσθημα από το θυμό, αρκεί να του επιτρέπεται να εκφράζεται, να επικοινωνείται χωρίς φόβο και ενοχές, ώστε να μην γιγαντώνεται, να μην στρέφεται κατά του εαυτού και να μην εκφράζεται καταστροφικά ως μια απέλπιδα προσπάθεια να «ακουστεί».

Θυμάμαι και ξέρεις κάτι αγαπημένε μου γονιέ;
δε φοβάμαι πια να θυμώσω,
δε φοβάμαι να εκφράσω την ενόχλησή μου,
δε φοβάμαι να συγκρουστώ και να έρθω σε ρήξη, προκειμένου να υπερασπιστώ τον εαυτό μου, τα θέλω μου, να θέσω τα όρια μου ή και γιατί όχι προκειμένου να αλλάξω τα κακώς κείμενα της ζωής μου.

Πηγή: psychology.gr