Το Κέντρο Εκπαίδευσης Αποκατάστασης Τυφλών οι σκληροί αγώνες για την δημοσιοποίηση του οποίου πριν 38 χρόνια σφράγισαν τη σύγχρονη ιστορία του ελληνικού αναπηρικού κινήματος μόνο “στα χαρτιά” εξακολουθεί να είναι ζωντανό. Οι δράσεις και υπηρεσίες που επί χρόνια ανάσαναν ζωή σε κάμποσες γενιές ανθρώπων με απώλεια όρασης, σβήνουν πλέον και εγκαταλείπονται η μια μετά την άλλη.

Τελευταίο στιγμιότυπο της “πορείας προς το τέλος” είναι η διακοπή των σχολικών μαθημάτων δεκαπέντε μόλις μέρες πριν τις γενικές, απολυτήριες και πανελλήνιες εξετάσεις, επειδή το Κέντρο έμεινε χωρίς εκπαιδευτικό προσωπικό. Για τον ίδιο λόγο λίγο καιρό πριν – έλλειψη επιμελητών και λοιπού υποστηρικτικού προσωπικού – τα οκτώ παιδιά που διέμεναν στο οικοτροφείο του ΚΕΑΤ στάλθηκαν σπίτια τους…

Κρίνοντας από τα τεράστια χρέη του ΚΕΑΤ προς τη ΔΕΗ και άλλους οργανισμούς και από την αδυναμία κάλυψης στοιχειωδών λειτουργικών εξόδων – οι εργαζόμενοι στις κοινωνικό/συνεταιριστικές επιχειρήσεις (ΚΟΙΝΣΕΠ) που τα τελευταία χρόνια έχουν την ευθύνη των υπηρεσιών του ΚΕΑΤ παραμένουν επί επτά μήνες απλήρωτοι – η προοπτική ανάνηψης φαντάζει αδύνατη.

Η αίσθηση του “αναπόφευκτου” που συνοδεύει το “τέλος εποχής” του ΚΕΑΤ, πόσο μάλλον ο μαρτυρικός τρόπος που χρόνο με τον χρόνο εξελίχτηκε και παγιώθηκε, αν μη τι άλλο “πληγώνει” βαθιά: καταρχάς όσους έζησαν τον μεγάλο αγώνα των τυφλών το 1976 ώστε ο τότε άθλιος φιλανθρωπικός “οίκος” τους να αποτελέσει δημόσια περιουσία, αλλά πέραν αυτών και όσους έχουν γνώση των τεράστιων έκτοτε λαθών διαχείρισης που οδήγησαν στο “τέλος εποχής”…

Πηγή: presspublica.gr