Σαν ήμουν νέος διέσχισα

της Δαλματίας τις ακτές∙ νησάκια

ξεμυτίζαν στον αφρό, κει που σπάνια στεκόταν

πουλάκι ψάχνοντας για λεία με σπουδή∙

φύκια την σκεπάζαν γλιτσερά, στον ήλιο

όμορφα σαν τα σμαράγδια. Κι όταν η παλίρροια

τα ‘κρυβε κι η νύχτα, τα πανιά στον άνεμο

κόντρα λυγίζαν, για τ’ ανοιχτά, την παγίδα

ν’ αποφύγω. Τώρα είναι το βασίλειό μου

τούτη η γη του κανενός. Το λιμάνι τα φώτα του

γι’ άλλους ανάβει. Εμένα σε πέλαγο ανοιχτό

ακόμα το πνεύμα με σπρώχνει τ’ αδάμαστο

και της ζωής η αγάπη η οδυνηρή.