Ο Ναπολέων Λαπαθιώτης (31 Οκτωβρίου 1888 – 8 Ιανουαρίου 1944) ήταν Έλληνας ποιητής του μεσοπολέμου. Στα πρώτα του ποιήματα είναι επηρεασμένος από τον αισθητισμό και τον αισθησιασμό που κυριαρχεί στις αρχές του εικοστού αιώνα, και τους Ουώλτερ Χορέισο Πέιτερ και Όσκαρ Ουάιλντ, ενώ στα τελευταία του καταλήγει σε «τόνους απελπισμένους και μελαγχολικούς, όπου κυριαρχεί το αίσθημα του χαμένου ιδανικού και της νοσταλγίας». Θεωρείται από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της νεοσυμβολιστικής και νεορομαντικής σχολής. 

Ερωτικό

Καημός, αλήθεια, να περνώ
του έρωτα πάλι το στενό,
ώσπου να πέσει η σκοτεινιά,
μια μέρα του θανάτου…

Στενό βαθύ και θλιβερό,
που θα θυμάμαι για καιρό,
τι μου στοιχίζει στην καρδιά,
το ξαναπέρασμά του.

Ας είναι, ωστόσο, τι ωφελεί;
Γυρεύω πάντα το φιλί,
στερνό φιλί, πρώτο φιλί,
και με λαχτάρα πόση!

Γυρεύω πάντα το φιλί,
που μου το τάξανε πολλοί,
κι όμως δεν μπόρεσε κανείς,
ποτέ, να μου το δώσει…

Ίσως μια μέρα, όταν χαθώ,
γυρνώντας πάλι στο βυθό,
και με τη Νύχτα, μυστικά,
γίνουμε, πάλι, ταίρι,

αυτό το ανεύρετο φιλί,
που το λαχτάρησα πολύ,
σα μια παλιά της οφειλή,
να μου το ξαναφέρει!