Ένας τρυφερός, εικονογραφημένος μύθος που μιλάει γι’ αυτό που συμβαίνει, όταν αρνούμαστε τα δύσκολα συναισθήματά μας. 

Οι μοναδικοί συγγραφείς White και Tolkien, το έχουν πει και το έχουν υποστηρίξει: Δεν υπάρχει η έκφραση “γράφω για τα παιδιά”, ενώ ο Gaiman έκανε εκστρατεία ενάντια στην πνευματική ζημιά που προκαλεί η προστασία των παιδιών από τα δύσκολα συναισθήματα. 

Ο Oliver Jeffers, έχει βρει το αντίδοτο στο μοναδικό του βιβλίο “The Heart and the Bottle”, όπου μιλάει για ένα μικρό κορίτσι “όπως όλα τα άλλα”, της οποίας η τεράστια και πληθωρική φαντασία τροφοδοτείται από τα διαφορετικά βιβλία που της διαβάζει ο μπαμπάς της για την θάλασσα και τ’ αστέρια και τα θαύματα του κόσμου. 

Ενώ παρακολουθούμε τις ευτυχισμένες στιγμές του μικρού κοριτσιού, κάποια στιγμή αντιλαμβανόμαστε την απουσία του πατέρα. Το κορίτσι κοιτά την άδεια καρέκλα.

Ο Jeffers χρησιμοποιεί το παιχνίδι μεταξύ του σκοταδιού και του φωτός, για να περιγράψει συναισθήματα της απώλειας.

Πώς μπορούν οι μικρές καρδιές να διαχειριστούν αυτό το βάρος; 

Το μικρό κορίτσι δεν μπορεί και δεν το κάνει. Έτσι βάζει την καρδιά της σε ένα μπουκάλι, για να την προστατέψει και την κρεμάει στο λαιμό της, μόνο για τώρα, για λίγο καιρό. 

Ξέχασε τη θάλασσα και τ’ αστέρια. Δεν ήταν πια γεμάτη με τα περίεργα του κόσμου και δεν έδινε, σχεδόν σε τίποτα, σημασία.

Μια ημέρα, μεγάλη γυναίκα πια, συναντά στα μέρη που παλιά περπατούσε με τον μπαμπά της, ένα άλλο κοριτσάκι γεμάτο απορίες και ενδιαφέρον για τη ζωή. Θυμήθηκε όλα αυτά που έχασε όταν κλείδωσε μακριά την απώλεια.

Έτσι αποφασίζει να ελευθερώσει την καρδιά της, αλλά αυτή, έχει οχυρωθεί από τα πολλά χρόνια αυτοπροστασίας…

Το μπουκάλι δεν άνοιγε ούτε έσπαγε. Ο μικρότερος και ακόμα περίεργος για τον κόσμο, όμως, θα έβρισκε κάποιον τρόπο.

Η καρδιά επιστράφηκε εκεί που άνηκε και η καρέκλα δεν ήταν τόσο άδεια πια. 

Μετάφραση – Επιμέλεια: Γεωργία Γεωργιάδου

brainpickings