Η πρόληψη των πυρκαγιών σε ένα από τα πιο κρύα μέρη στη Γη μπορεί να ακούγεται σαν ανέκδοτο, αλλά κάθε χρόνο το πρόγραμμα για την Ανταρκτική των ΗΠΑ, προσλαμβάνει μια ομάδα πυροσβεστών για τον νότιο πόλο.

«“Υπάρχουν πυρκαγιές στην Ανταρκτική;” Αυτή είναι πάντα η ερώτηση που μου κάνουν», λέει η Megan Branson, η οποία πέρασε πάνω από 24 μήνες “στον πάγο” ως πυροσβέστης και νοσηλεύτρια, από το 2007 έως το 2010.

Και η απάντηση; Ναι. Αν και σπάνια, η Πυροσβεστική Υπηρεσία της Ανταρκτικής μπορεί να βοηθήσει.

Στην πολυάσχολη καλοκαιρινή περίοδο του Οκτωβρίου – Μαρτίου, υπάρχουν περισσότεροι από 1.000 κάτοικοι στο σταθμό McMurdo του αμερικανικού προγράμματος των ΗΠΑ, που είναι ο μεγαλύτερος οικισμός στην περιοχή.

Οι πτήσεις που εκφορτώνονται στη βάση πρέπει, βάσει νόμου, να διαθέτουν ένα πλήρωμα πυροσβεστών. Ο σταθμός McMurdo είναι επίσης μια πόλη με κανονικούς ρυθμούς ζωής. Η πυρασφάλεια είναι στις προτεραιότητες, μολονότι έχει κρύο ακόμα και τους καλοκαιρινούς μήνες.

«Υπάρχουν πολλά βαριά μηχανήματα, πολλές χημικές ουσίες και τοξικές ουσίες, πολλοί άνθρωποι … και οι άνθρωποι είναι επιρρεπής σε λάθη» λέει η Megan Branson.

Αυτό δικαιολογεί περισσότερο την πυρκαγιά της McMurdo και την ομάδα των πυροσβεστών.

Πώς μπορείς να βρεις εργασία στην Ανταρκτική;

Η Megan Branson εκπαιδεύτηκε ως πυροσβέστης και νοσηλεύτρια, αφότου πήρε το απολυτήριο λυκείου στις ΗΠΑ. Στη συνέχεια, ένας φίλος της, την προκάλεσε να κάνει αίτηση για την Πυροσβεστική της Ανταρκτικής. «Είχα τελειώσει την εκπαίδευσή μου, αποφοίτησα και αναζητούσα μια περιπέτεια (και το σημαντικότερο, μια δουλειά). Από μικρή είχα την περίεργη συνήθεια να κάνω πράγματα που με φόβιζαν. Τα αντιμετώπιζα ως πρόκληση. Το ίδιο έκανα και με την πρόταση του φίλου μου. O φίλος της είχε πει ότι θα κάνει μαζί της την αίτηση. Τελικά, βρήκε άλλη δουλειά «και έτσι συνέχισα μόνη μου».

Λίγους μήνες αργότερα, η περιπέτεια που αναζητούσε την έβαλε σε μια πτήση στην Ανταρκτική.

Πώς είναι να δουλεύεις ως πυροσβέστης;

«Δουλεύεις 24 ώρες το εικοσιτετράωρο και μετά κάθεσαι την επόμενη μέρα. Κάθε δεύτερη εβδομάδα, έχεις ένα επιπρόσθετο ρεπό. Όλοι οι άλλοι στην πόλη, δουλεύουν από τη Δευτέρα έως το Σάββατο και η Κυριακή είναι αργία».

Μια τυπική μέρα στη δουλειά περιλαμβάνει την καθαριότητα του εξοπλισμού, της μονάδας, τις επιθεωρήσεις για πυρκαγιά σε όλη την πόλη και τις αποστολές που προκύπτουν. Αλλά η καταπολέμηση των πυρκαγιών σε θερμοκρασίες ψύξης απαιτεί επίσης κάποιο εξειδικευμένο εξοπλισμό. Η Branson εξηγεί πως «όταν έχεις φωτιά σε πολύ χαμηλές θερμοκρασίες, χρειάζεσαι ειδικό εξοπλισμό. Δεν μπορείς να βάλεις όσα ρούχα θες ή από όποια υφάσματα θες, γιατί το πολυέστερ και ανάλογες συνθέσεις θα λιώσουν στο σώμα σου. Οπότε ναι, μπορώ να πω ότι κρυώνουμε όλη την ώρα».

Το πυροσβεστικό όχημα διαθέτει αντλία, η οποία ανακυκλώνει το νερό διαρκώς μέσα στο όχημα, για να μην το αφήσει να παγώσει. Και αυτό είναι το πρώτο που κάνουν οι πυροσβέστες.

Η ρύθμισης της αντλίας είναι, όπως λέει η Branson, ένα μάθημα που έμαθε γρήγορα. «Δεν θες να είσαι αυτός που θα παγώσει όλο το νερό, μέσα στο πυροσβεστικό όχημα, γιατί μετά ο κινητήρας γίνεται ένα τεράστιο παγάκι και… κανείς στη βάση δεν θα συμπαθεί πια».

Η ζωή στο νοτιότερο μέρος του κόσμου

Στις δυσκολίες του επαγγέλματος που έχει επιλέξει να κάνει είναι ότι δεν υπάρχουν φρέσκα φρούτα εκεί όπου ζει. Στον ελεύθερο χρόνο της, η Branson βλέπει ταινίες, παίζει παιχνίδια με τους φίλους της ή πηγαίνει στο γυμναστήριο. Στην τελευταία της θητεία, πέρασε 14 μήνες στην Ανταρκτική.

Αλλά όταν οι καταστάσεις έκτακτης ανάγκης σπάνε τη μονοτονία, μπορούν να είναι πιο περίπλοκες από ό, τι σε λιγότερο απομονωμένες περιοχές.

Όταν της ζήτησαν να αναφέρει ένα περιστατικό, η Branson θυμάται «μια πυρκαγιά σε ένα όχημα, σε σημείο όπου η παγωμένη θάλασσα συναντά το νησί Ross. Φοβόμασταν πως μπορεί να λιώσουν όλα και να βρεθούμε όλοι στον πυθμένα. Τελικά, η πυρόσβεση έγινε με το πλήρωμα του οχήματός της να πετά χιόνι στη φωτιά».

Θυμήθηκε και ένα άλλο περιστατικό που συνέβη την Πρωτοχρονιά, που κλήθηκε να περιθάλψει έναν τουρίστα που είχε καρδιακή προσβολή. Ως η μοναδική νοσηλεύτρια στη βάση, τη στιγμή που έφτασε, η κατάσταση του ασθενούς είχε επιδεινωθεί τόσο πολύ που είχε μια επιλογή: έπρεπε να του κάνει ηλεκτροσόκ. «Δεν είχε τις αισθήσεις του, οπότε έπρεπε να τον κάνω να νιώσει κάτι». Η προσέγγιση της δούλεψε. Κατέληξε στο ότι «η πυροσβεστική στην Ανταρκτική χρειάζεται. Δεν είναι τέλεια. Αλλά χρειάζεται».