Με τον όρο δηλητηρίαση περιγράφουμε οποιαδήποτε κατάσταση κατά την οποία το ζώο μας εκτεθεί σε μια τοξική ή επικίνδυνη ουσία (συνήθως καταπιεί) όπως φάρμακα, καθαριστικά, αντιψυκτικά υγρά (ιδιαίτερα επικίνδυνα!), είτε από ατύχημα είτε από δόλο. Αναλόγως με την ουσία τα συμπτώματα ποικίλουν.

Η συνήθης εικόνα της δηλητηρίασης είναι αυτή από οργανοφωσφορικά φυτοφάρμακα (αγαπημένα όσων θέλουν να βλάψουν δεσποζόμενα κι αδέσποτα ζώα) και η οποία περιλαμβάνει σιελόρροια, αστάθεια κατά τη βάδιση, εμέτους, διάρροιες, μυϊκό τρόμο (τρέμουλο), απώλεια συνείδησης, σπασμούς κι αν όλα αυτά δεν αντιμετωπιστούν έγκαιρα το ζώο καταλήγει.

Άλλη κατηγορία δηλητηρίων είναι τα ποντικοφάρμακα τα οποία δρουν αργά και τα συμπτώματα περιλαμβάνουν αιμορραγίες αυτόματες (πχ στη θωρακική ή κοιλιακή κοιλότητα, αιματώματα κλπ) ή αδυναμία του οργανισμού να σταματήσει την αιμορραγία ακόμη και σε επιπόλαια τραύματα. Αυτό μπορεί να εμφανιστεί εβδομάδες (συνήθως 2-3) μετά τη λήψη του ποντικοφάρμακου κι ενδιάμεσα να μην έχουμε καν αντιληφθεί πως το ζώο μας είχε φάει κάτι τέτοιο.

Τι μπορείτε να κάνατε;

Το πρώτο και σημαντικότερο που μπορεί και πρέπει να κάνει κάποιος για να βοηθήσει σε περίπτωση δηλητηρίασης είναι να προκαλέσει στο ζώο εμετό άμεσα μετά τη λήψη του δηλητηρίου (εφόσον αυτό έχει τις αισθήσεις του). Αυτό γίνεται με χορήγηση οξυζενέ ή εμετικού σιροπιού από το στόμα ή ενέσιμου φαρμάκου (το τελευταίο καλύτερα από τον κτηνίατρο). Διάλυμα με ξύδι κλπ αντενδείκνυται να χορηγήσουμε διότι είναι εξαιρετικά ερεθιστικό και μπορεί να κάνει σοβαρότατη ζημιά στους πνεύμονες σε περίπτωση εισρόφησης (αν δηλαδή το ζώο δεν έχει απόλυτη συνείδηση κι αντί να καταπιεί το διάλυμα, αυτό καταλήξει στους πνεύμονές του).

Αν το ζώο έχει καταπιεί κόκκαλα, καρφιά, θρυμματισμένα γυαλιά (συχνά τα βρίσκουμε στις λεγόμενες «φόλες») ή πολύ ερεθιστικές ουσίες είναι προτιμότερο να αποφύγουμε την πρόκληση του εμέτου διότι είναι πιθανότερο τελικά να προκαλέσουμε χειρότερο τραυματισμό του πεπτικού συστήματος. Επίσης υπάρχουν κτηνιατρικά σκευάσματα ενεργού άνθρακα τα οποία αφού το ζώο κάνει εμετό κι αποβάλλει κάποια ποσότητα δηλητηρίου, σκοπό έχουν να μην αφήσουν το υπόλοιπο δηλητήριο να απορροφηθεί από το στομάχι.

Αντίδοτο για κάποια φυτοφάρμακα (όχι όλα!) είναι η ατροπίνη αλλά πρέπει να χορηγείται (ενέσιμα) με μεγάλη προσοχή γιατί δεν είναι πάντα αναγκαίο και σωστό να δοθεί, ενώ αντίδοτο του ποντικοφάρμακου είναι η βιταμίνη Κ.

Το πρωταρχικό και σημαντικότερο για τον ιδιοκτήτη είναι η πρόκληση εμέτου. Βοηθάει σε ό,τι τοξικό κι αν έχει φάει το ζώο και δεν μπορεί να το βλάψει (εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων που προαναφέραμε). Αυτό θα μας δώσει χρόνο για να μεταφέρουμε το ζώο άμεσα στον κτηνίατρο για την ολοκληρωμένη αντιμετώπιση της κατάστασης. Η μεταφορά πρέπει να γίνει άμεσα, γρήγορα κι όσο είναι δυνατό με ηρεμία και ψυχραιμία, ενώ ιδανικά όσο είμαστε καθ’οδόν έχουμε ήδη εντοπίσει τον κτηνίατρο και τον έχουμε ενημερώσει για το συμβάν. Έτσι θα είναι κι εκείνος ενήμερος και προετοιμασμένος με την προσκόμιση του ζώου στο ιατρείο, να χορηγήσει άμεσα τα κατάλληλα φάρμακα, ορούς, οξυγόνο κλπ και το ζωάκι μας θα έχει τις καλύτερες πιθανότητες να ξεπεράσει αυτή την περιπέτεια.

Μην ξεχνάτε πως η δηλητηρίαση ζώων από πρόθεση διώκεται ποινικά κι έχετε τη δυνατότητα (και υποχρέωση) να καταγγείλετε οποιοδήποτε τέτοιο περιστατικό, ενώ σε περίπτωση που συλληφθεί κάποιος την ώρα που τοποθετεί δηλητηριασμένα δολώματα (φόλες), ακολουθείται η διαδικασία του αυτοφώρου.

Πηγή: healthypets