Οι πρώτες ελληνικές αποικίες στη σημερινή νότιο Γαλλία την περίοδο της κλασικής αρχαιότητας και τα χρόνια της Φραγκοκρατίας με το Πριγκιπάτο της Αχαΐας και το Δουκάτο της Αθήνας αποτελούν τους σημαντικότερους πρώιμους σταθμούς εκείνου που σήμερα ονομάζεται ελληνογαλλικές σχέσεις. Σε αυτές μπορούμε να εντάξουμε και το κύμα φιλελληνισμού του γαλλικού λαού και των καλλιτεχνών της εποχής που, εμπνεόμενοι από τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα των υπόδουλων Ελλήνων, σπεύδουν εθελοντικά να πολεμήσουν μαζί του με όλους τους τρόπους. Η Φιλελληνική Επιτροπή του Παρισιού εξαγοράζει Έλληνες αιχμαλώτους από τους Τούρκους, ενώ δημιουργείται φιλελληνική λογοτεχνία δημιουργεί ολόκληρη λογοτεχνική τάση. 

Με την καίρια γαλλική συμμετοχή στη ναυμαχία του Ναβαρίνου και την παρουσία της Γαλλίας ως εγγυήτριας δύναμης του νεοσύστατου νεοελληνικού κρατιδίου ολοκληρώνεται η «ρομαντική περίοδος» στις σχέσεις των  δύο χωρών, που έκτοτε διέπονται από τους κανόνες του ρεαλισμού και του εκάστοτε εθνικού συμφέροντος. Το Γαλλικό κόμμα επιχειρεί να ελέγξει την πολιτική ζωή του τόπου λειτουργώντας αποτρεπτικά στις αντίστοιχες προσπάθειες του Αγγλικού και Ρωσικού κόμματος, ενώ η Ελλάδα αποτελεί πλέον «γέφυρα» γεωστρατηγικών επιδιώξεων στην ανατολική Μεσόγειο και σταθερό «πελάτη» στρατιωτικών εξοπλισμών.

Μετά την αποδέσμευση της χώρας από το άρμα της βαυαροκρατίας οι ελληνογαλλικές σχέσεις μπαίνουν σε νέες βάσεις, κάτι που πιστοποιεί η τεράστια αγορά από τη Γαλλία στα τέλη του 19ου αιώνα των θωρηκτών «Ύδρα», «Σπέτσαι» και «Ψαρά». που μαζί με το παλαιό γαλλικό καταδρομικό «Ναύαρχο Μιαούλης», αποτελούν τις ναυαρχίδες του στόλου που πρωταγωνιστούν λίγα χρόνια μετά στις μεγάλες μάχες του ελληνισμού. 

Το 1916 τα γαλλικά στρατεύματα καταλαμβάνουν την Αθήνα βοηθώντας έτσι τον Ελευθέριο Βενιζέλο στον Εθνικό Διχασμό στην προσπάθειά του να μπει η Ελλάδα στον Α Παγκόσμιο Πόλεμο, όπως και γίνεται, αλλά μας «αδειάζουν» όταν ο βασιλιάς Κωνσταντίνος επιστρέφει στην εξουσία υποστηρίζοντας τον Κεμάλ στη Μικρασιατική Εκστρατεία με τα γνωστά αποτελέσματα. Σε κάθε περίπτωση όμως οι δύο χώρες βρίσκονται στην ίδια πλευρά και στους δύο παγκόσμιους Πολέμους.

Η νέα περίοδος, στον «αστερισμό» της οποίας βρισκόμαστε ακόμη, ξεκινά στα τέλη της δεκαετίας του 50, όταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής βρίσκει στη Γαλλία τη σημαντικότερη σύμμαχο στην απόπειρα σύνδεσης της χώρας με την τότε ΕΟΚ, και χρειάζεται να κάνει τρία ταξίδια στο Παρίσι ώστε να ανταποδώσει ένα από αυτά ο πρόεδρος ντε Γκωλ στην Αθήνα.

Στην ιστορική αυτή επίσκεψη ο Γάλλος πρόεδρος σε με εντυπωσιακή υποδοχή, που θυμίζει κάτι από βασιλικό γάμο, αποθεώνεται από τους Αθηναίους ως στρατηγός του Παγκοσμίου Πολέμου, και στην ομιλία του στην βουλή ως «Μωυσής» που θα οδηγήσει την Ελλάδα στους κόλπους της ΕΟΚ. Η επίσκεψη του ντε Γκωλ στη Θεσσαλονίκη σκιάζεται από την περιφρούρηση της από την παρακρατική οργάνωση «καρφίτσα» μέλη της οποίας ελάχιστες ημέρες μετά συμμετέχουν στην υπόθεση δολοφονίας του Γρηγόρη Λαμπράκη.

Ενώ οι ελληνογαλλικές σχέσεις παγώνουν στη διάρκεια της δικτατορίας, η Γαλλία αποδεικνύεται φιλόξενο έδαφος φιλοξενίας αντιστασιακών οργανώσεων, και δεν είναι τυχαίο πως στη διάρκεια της ουδείς Γάλλος πρόεδρος νομιμοποιεί, τουλάχιστον με την επίσκεψή του, το χουντικό συνονθύλευμα. Την ίδια περίοδο ο, κάτοικος Παρισιού από τον 1963,  Κωνσταντίνος Καραμανλής διατηρεί φιλική σχέση με τον τότε υπουργό Οικονομικών της Γαλλίας Βαλερί Ζισκάρ ντ’ Στεν, σχέση που αποδεικνύεται καθοριστική με την κατάρρευση της χούντας το καλοκαίρι του 1974.

Το προεδρικό αεροσκάφος που δίνει ο, πλέον πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας ντ’ Στεν, στον Καραμανλή να επιστρέψει εσπευσμένα τα μεσάνυχτα της 24ης Ιουλίου στην Αθήνα, αποτελεί πολιτικό συμβολισμό που επισφραγίζεται με την επαναδραστηριοποίηση του Παρισιού στο ζήτημα της ένταξης της χώρας στην ΕΟΚ, με τη Γαλλία μάλιστα ν’ αποτελεί την ανάδοχο της Ελλάδας στην ΕΟΚ.  Μπορεί ο ντε Εστέν να λέει τότε στους ευρωπαίους ομολόγους του ότι «Δεν μπορούμε να κλείσουμε την πόρτα στον Πλάτωνα», αλλά προς το τέλος της ζωής του δείχνει να αναθεωρεί τις απόψεις του για το ζήτημα.

«Παράπλευρο» όφελος της επίσκεψης του Γάλλου προέδρου στην Αθήνα στις 17 Σεπτεμβρίου 1975, είναι η ταχύτατη διαπλάτυνση της λεωφόρου Συγγρού και η εσπευσμένη ανακαίνιση του εγκαταλελειμμένου Προεδρικού Μεγάρου στο οποίο διαμένει ο «υψηλός» καλεσμένος…

Αντίστοιχα θερμή με των Καραμανλή –Ντε Στεν είναι η σχέση Ανδρέα Παπανδρέου με τον Γάλλο σοσιαλιστική Φρανσουά Μιτεράν. Ο τελευταίος πραγματοποιεί διψήφιο αριθμό ιδιωτικών και δημοσίων επισκέψεων στη χώρα, με κορυφαία στιγμή την αιφνίδια διάσκεψη των τριών (Παπανδρέου- Μιτεράν, Καντάφι) στην Ελούντα με στόχο την αποφυγή της σύγκρουσης μεταξύ Γαλλίας και Λιβύης για τη διαμάχη του Τσάντ που στέφεται με απόλυτη επιτυχία, με τον συγκρατημένο Μιτεράν να αναφωνεί δημόσια :«Ζήτω η Ελλάδα!».

 
Ο κλασικός πίνακας του Ευγένιου Ντελακρουά  «Η Ελλάδα στα ερείπια του Μεσολογγίου» αποτελεί αντιπροσωπευτικό δείγμα του κλίματος ρομαντισμού και φιλελληνισμού που κυριαρχεί τότε στη Γαλλία.  

 
Ντε Γκωλ – Καραμανλής μπροστά στο Λευκό Πύργο, με περιφρούρηση από την παρακρατική οργάνωση «καρφίτσα» λίγες ημέρες πριν την δολοφονία Λαμπράκη… 

 
Η ρακένδυτη Ελλάς, ο Πειναλέων και η Ανεργίτσα  του Μπόστ συζητούν με τη σύζυγο του ντε Γκωλ την επίσκεψη του Γάλλου προέδρου στην Ελλάδα…

 
Βαλερί Ζισκάρ ντ’ Εστέν και Κωνσταντίνος Καραμανλής στην Αθήνα. Στα θετικά της επίσκεψης είναι ότι «προς τιμήν» του πρώτου η λεωφόρος Συγγρού αναμορφώθηκε μέσα σε μια νύχτα… 

 
Φρανσουά Μιτεράν, Ανδρέας Παπανδρέου, Μουαμάρ Καντάφι στην ιστορική «ειρηνοποιό» συνάντηση των τριών στην Ελούντα τον Νοέμβριο του 1984.