Ο Dror Feiler συμμετείχε στην περσινή αποστολή του Στόλου της Ελευθερίας ως επιβάτης του πλοίου Ελεύθερη Μεσόγειος. Σουηδός πλέον υπήκοος, αλλά γεννηθείς στο Ισραήλ, ο Feiler είναι ιδρυτικό μέλος της σουηδικής πρωτοβουλίας και πολλά χρόνια τώρα προσπαθεί μέσω της κοινωνίας των πολιτών με διάφορες δράσεις να αντιταχθεί στις πολιτικές της γενέτειράς του χώρας απέναντι στους Παλαιστινίους. Εξάλλου, όπως ο ίδιος δηλώνει, είναι ενεργός στον αγώνα για τα δικαιώματα των Παλαιστινίων ήδη από την ηλικία των τεσσάρων ετών. Συνόδευσε με τη μουσική του, όντας μουσικός συνθέτης και καλλιτέχνης, το ταξίδι του Στόλου και θεωρεί ότι η μουσική και ο ακτιβισμός του είναι απλά οι δύο πλευρές του ίδιου νομίσματος. Το Tvxs.gr παραθέτει τη συνέντευξή του στα πλαίσια αφιερώματος στο Στόλο της Ελευθερίας Ι.

Ads

-Πότε αποφάσισες να φύγεις από το Ισραήλ και υπό ποιές συνθήκες ξεκίνησε η εμπλοκή σου με την πολιτική δράση για την άρση του αποκλεισμού στην Παλαιστίνη;

Γεννήθηκα στο Ισραήλ και μετακόμισα στη Σουηδία, όπου και μένω μόνιμα πλέον, στην ηλικία των 22 ετών. Τώρα είμαι 59 ετών και εργάζομαι ως μουσικός, αλλά είμαι παράλληλα πολιτικά ενεργός. Πρόκειται για δύο ενασχολήσεις μου που συμπληρώνουν η μια την άλλη.

Με το που τελείωσα το σχολείο στο Ισραήλ, στα 18, γράφτηκα στο στρατό, όπου και έμεινα τρία χρόνια ως αλεξιπτωτιστής. Μετά δεν είχα κάποια δουλειά και έφυγα από τη χώρα. Πιστεύω, εξάλλου, ότι κάθε νέος που εκπληρώνει τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις θέλει να δει τον κόσμο. Αυτό συνέβη και με μένα, ήθελα να γυρίσω τον κόσμο. Δεν ήταν, δηλαδή, τόσο μια απόφαση να αφήσω το Ισραήλ όσο να δω τον κόσμο. Βρέθηκα στη Σουηδία και σπούδασα μουσική σε διαφορετικά σχολεία για οκτώ χρόνια και αποφάσισα να μείνω εκεί.

Μπορώ να πω ότι είμαι πολιτικά ενεργός από τεσσάρων χρονών, καθώς προέρχομαι από μια πολύ ενεργή πολιτικά οικογένεια κι έτσι από νωρίς, όπως κι οι γονείς μου, ενεπλάκην στον αγώνα για ίσα δικαιώματα Παλαιστινίων-Ισραηλινών. Πιστεύω ότι δεν υπάρχουν μέσες λύσεις όταν μιλάμε για ανθρώπινα δικαιώματα: είτε έχεις ανθρώπινα δικαιώματα είτε όχι. Οι Παλαιστίνιοι δεν έχουν. Έθεσα, ακόμη, υποψηφιότητα για το κοινοβούλιο και πιστεύω ότι ήταν μια πολύ καλή προσπάθεια γιατί έθιξα σημαντικά θέματα. Δεν πκατάφερα να εκλεγώ αλλά δεν πιστεύω ότι αυτό είναι τόσο σημαντικό. Το σημαντικό είναι να είναι κανείς πολιτικά ενεργός, να συμμετέχει σε δράσεις με σκοπό την άσκηση πίεσης στους πολιτικούς να τηρούν τις υποσχέσεις τους. Αυτό μπορεί να το κάνει κανείς τόσο μέσα όσο και έξω από το κοινοβούλιο. Έτσι εγώ θα συνεχίσω να κάνω αυτό που έκανα, ακόμη κι έξω από τη Βουλή.

-Πώς ξεκίνησε το σουηδικό Καράβι για τη Γάζα;

Η Σουηδία έχει μια πολύ ενδιαφέρουσα παράδοση, αυτή της ουδετερότητας. Πάντα ήταν επισήμως ουδέτερη, όπως είναι και τώρα. Κι έχουν κάνει κάποια πολύ ενδιαφέροντα πράγματα, όπως η παροχή βοήθειας στους Εβραίους πρόσφυγες και θύματα των πολιτικών των Ναζί μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Πιστεύω ότι κατά ένα τρόπο το Καράβι για τη Γάζα είναι μια συνέχιση αυτών των δράσεων, της σουηδικής παράδοσης να βοηθάμε όσους το έχουν ανάγκη. Βλέπουμε την παράδοση αυτή και στις δράσεις της σουηδικής κοινωνίας των πολιτών, των ΜΚΟ και άλλων κινημάτων που εργάζονται σκληρά με αυτούς τους στόχους. Νομίζω αυτή η παράδοση μας έκανε να ξεκινήσουμε το σουηδικό Καράβι για τη Γάζα. Συνεργαστήκαμε με την ελληνική πρωτοβουλία κι έκτοτε ανήκουμε στην ίδια διοργάνωση.

-Μπορείς να μας περιγράψεις τη στιγμή της ισραηλινής επίθεσης στο Στόλο της Ελευθερίας;

Ήμασταν στο Ελεύθερη Μεσόγειος και περιμέναμε την ισραηλινή επίθεση, ειδικά όταν είδαμε την επίθεση στο Μαβί Μαρμαρά. Προσπαθούσαμε να δυσκολέψουμε την κατάληψη του πλοίου από τους στρατιώτες με συρματόπλεγμα γύρω από το καράβι κι άλλα παρόμοια μέτρα και τους περιμέναμε. Ξέραμε ότι θα μας επιτεθούν σύντομα, μας ακολουθούσαν ήδη από τα μεσάνυχτα. Στις 5 το πρωί μας πλησίασαν πολύ και επιβιβάστηκαν στο πλοίο. Προσπαθήσαμε με τα σώματά μας να τους εμποδίσουμε, να τους καθυστερήσουμε έτσι ώστε να μπορέσουμε να επικοινωνήσουμε τα νέα στον έξω κόσμο, κάτι το οποίο και πετύχαμε. Καταφέραμε να έρθουμε σε επαφή με σουηδικά και ελληνικά ΜΜΕ.

Τελικά με τη βια κατέλαβαν το πλοίο. Χρησιμοποίησαν πλαστικές σφαίρες, σφαίρες paintball, και teasers, όλα αυτά χωρίς να χρειάζεται πραγματικά γιατί κανείς μας δεν τους επιτέθηκε. Στη συνέχεια μας ζήτησαν τα κινητά μας τηλέδωνα, τις κάμερες και τα διαβατήριά μας. Τους τα έδωσα, αλλά ζήτησα κάποια απόδειξη και τότε με χτύπησαν άσχημα και μου έσπασαν ένα πλευρό.

-Εσύ τι είπες στους στρατιώτες που κατέλαβαν το πλοίο;

Τους είπα ακριβώς ο,τι τους έλεγε και ο Βαγγέλης ο Πισσίας. Ότι είναι ένα ελληνικό πλοίο, με ελληνική σημαία, πλέουμε σε διεθνή ύδατα, δεν έχουν δικαίωμα να επιβιβαστούν και, καθώς είναι ανεπιθύμητοι στο πλοίο, πρέπει να φύγουν. Αυτό τους το είπα, μάλιστα, στα εβραϊκά, για να μην έχουν τη δικαιολογία ότι δεν καταλαβαίνουν τη γλώσσα. Δεν ξέρω αν είχα στοχοποιηθεί από πριν, αυτό που ξέρω όμως είναι ότι είχαν μαζί τους μια λίστα με ονόματα και φωτογραφίες επιβατών του στόλου και εγώ ήμουν μέσα σε αυτό. Ξέρω ότι είμαι δημόσιο πρόσωπο και ποτέ εδν έκρυψα τη διαφωνία μου με τις ισραηλινές πολιτικές, πάντα λέω τη γνώμη μου ανοικτά. Και υπάρχουν πολλοί ισραηλινοί πολίτες που κάνουν το ίδιο.

Πιστεύω ότι είναι σωστό να ασκεί κανείς κριτική σε μια χώρα, ιδίως όταν ακολουθεί τέτοιες πολιτικές. Είμαι επικεφαλής μιας οργάνωσης που ονομάζεται “Ευρωπαίοι Εβραίοι για την ειρήνη”, η οποία εργάζεται εναντίον των πολιτικών του Ισραήλ. Νιώθουμε την ανάγκη να πούμε στον κόσμο ότι κι εμείς εβραίοι είμαστε, αλλά δεν μας εκφράζουν οι πολιτικές του Ισραήλ, δεν μιλούν εξ ονόματός μας. Μπορεί να μιλούν για τους Ισραηλινούς πολίτες που τους ψηφίζουν, αλλά όχι για εμάς. Πρέπει να καταλάβει ο κόσμος ότι δεν είναι το ίδιο να είσαι εβραίος και Ισραηλινός.

Συνεπώς, νομίζω ότι οι Ισραηλινοί στρατιώτες το κατάλαβαν αυτό και γι αυτό ήταν οργισμένοι. Ήμουν κι εγώ στρατιώτης, καταλαβαίνω πως νιώθουν. Και δεν μπορούν να πουν σε μένα ότι δεν ξέρω τι μου γίνεται ή δεν ξέρω τι συμβαίνει.

-Τι έγινε αφότου κατέλαβαν το πλοίο;

Το πιο τρομακτικό πράγμα που έκαναν σε εμένα ήταν ότι ενώ μετέφεραν όλους τους άλλους στη φυλακή εμένα με άφησαν έξω μόνο μου. Και με ανάγκασαν μπροστά από εκατοντάδες ανθρώπους να βγάλω τα ρούχα μου, τα σκουλαρίκια και τα κολιέ που φορούσα και να τους τα δώσω. Τα πράγματά μου αυτά τα έκλεψαν.

Μπορεί αυτό να μην είναι ίδια κακοποίηση με το να σε χτυπήσουν, αλλά να σε αναγκάζουν να κάνεις κάτι τέτοιο υπό απειλή όπλων δεν είναι το καλύτερο συναίσθημα. Μετά με έψαξαν με παράνομο τρόπο και συνέχεια με απειλούσαν ότι θα με δικάσουν για εσχάτη προδοσία. Τους εξηγούσα ότι δεν είμαι πολίτης αυτού του κράτους του Ισραήλ, οπότε αυτό δεν γίνεται. Στο τέλος κατάλαβαν ότι πλέον είμαι Σουηδός πολίτης και μου φέρθηκαν ανάλογα. Με μετέφεραν στη φυλακή, αλλά δεν με άφησαν να δω τη δικηγόρο μου. Είχα από πριν μιλήσει με μια δικηγόρο η οποία και προσπαθούε να επικοινωνήσει μαζί μου αλλά δεν την άφηναν. Νομίζω ότι αυτό είναι μια σημαντική παράβαση του ισραηλινού νόμου.

Επιπλέον, η μητέρα μου μένει στο Ισραήλ και είναι 87 ετών. Ήξερα ότι θα ανησυχούσε πολύ για μένα και ζήτησα απλά να την πάρω ένα τηλέφωνο να της πω ότι είμαι καλά. Τρείς λέξεις μόνο. Δεν με άφησαν. Τους είπα θα έχετε εσείς τον έλεγχο, όχι εγώ, μια λέξη και κλείνετε το τηλέφωνο. Αλλά αρνήθηκαν. Οπότε στην περίπτωσή μου δεν ήταν τόσο φυσική κακοποίηση όσο αυτό. Μετά, στο αεροδρόμιο, ήμουν περικυκλωμένους από αστυνομικούς με πολιτικά και κάποιους με στολή οι οποίοι μου έλεγαν “αν είχαμε κάποια λεπτά μαζί σου θα καταλάβαινες, ξέρουμε που μένεις, που μένει η γυναίκα σου, ο γιός σου, η μητέρα σου”. Προσπαθούσαν να με τρομοκρατήσουν και τους είπα να σταματήσουν να προσπαθούν, δεν θα πετύχουν τίποτα.

Ξέρουν ότι αυτό είναι μόνο που μπορούν να κάνουν έχουν τόση δύναμη και δεν μπορούν να κάνουν τίποτα. Μπορούν να μας βομβαρδίζουν, να σκοτώσουν κάποιους από εμάς αλλά οι υπόλοιποι θα συνεχίσουμε μέχρι να πετύχουμε την άρση του αποκλεισμού. Το ξέρουν αυτό, γι αυτό και είναι απελπισμένοι. Προσπαθούν να βρουν άλλες μεθόδους, να ασκήσουν πίεση στην ελληνική, την τουρκική, την κυπριακή κυβέρνηση. Αλλά ούτε αυτό θα πετύχει γιατί πιστεύω ότι οι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο έχουν πια αρχίσει να ξυπνούν και να συνειδητοποιούν ότι η κατάσταση αυτή δεν μπορεί να συνεχιστεί. Ασκούν πίεση στους πολιτικούς οι οποίοι θα συνειδητοποιήσουν ότι θα χάσουν ψήφους οπότε πρέπει να αλλάξουν. Συνεπώς, η δράση των πολιτών είναι το σημαντικότερο όργανο και μέσο για την άρση του αποκλεισμού της Γάζας.

Τη συνέντευξη πήρε η Μαρία Ψαρά στα πλαίσια έρευνας για το Ρεπορτάζ Χωρίς Σύνορα