O 88χρονος Ewald von Kleist, πρώην αξιωματικός της γερμανικής Βέρμαχτ και τελευταίος επιζών της ομάδας που επιχείρησε την απόπειρα της 20ης Ιουλίου 1944 εναντίον του Χίτλερ, μίλησε στην «Spiegel Online» για την κατάργηση της υποχρεωτικής στράτευσης στη Γερμανία, τον ρόλο που πιστεύει πως πρέπει να παίξει ο γερμανικός στρατός σήμερα, για τις ΗΠΑ, τις μουσουλμανικές χώρες και για την αποτυχία του να δολοφονήσει τον Αδόλφο Χίτλερ.

Ads

Για τον γερμανικό στρατό

Ο Kleist τάσσεται ουσιαστικά υπέρ της κατάργησης της υποχρεωτικής στράτευσης στην Γερμανία, υποστηρίζοντας ότι δεν υπάρχει πια η ανάγκη για ογκώδεις ένοπλες δυνάμεις, όπως κατά την διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, μιας και οι πολεμικές μέθοδοι έχουν αλλάξει από τότε. Δεν πιστεύει ότι η δημιουργία ενός μη υποχρεωτικής θητείας στρατού θα μπορούσε να απειλήσει την δημοκρατία στη Γερμανία αλλά εντοπίζει τον κίνδυνο για τη χώρα του αλλού.

Εκφράζει την ανησυχία του για το γεγονός ότι οι γερμανικές ένοπλες δυνάμεις έχουν δρομολογήσει τις λειτουργίες τους έτσι, ώστε να αποτελούν εκστρατευτικό σώμα προς αποστολή στο Αφγανιστάν. Για τον Kleist δεν υπάρχει κανένας λόγος ύπαρξης γερμανικών στρατευμάτων εκεί, από τη στιγμή που «η Γερμανία δεν διατηρεί στο Αφγανιστάν κάποιο προτεκτοράτο ούτε υπάρχουν Γερμανοί πολίτες που κάνουν εκεί τις διακοπές τους».

Διαφωνεί με τον τρόπο εκπαίδευσης των στρατιωτών στην Γερμανία επειδή είναι εμποτισμένος με «πολλή ευγένεια», ενώ θα έπρεπε οι στρατιώτες «να εκτίθενται σε καταστάσεις, στις οποίες θα μάθαιναν να αντιμετωπίζουν φρικτές εμπειρίες, τις οποίες ίσως αντιμετωπίσουν και στην πραγματικότητα». «Θέλουμε μεν σκεπτόμενους στρατιώτες αλλά αν το παρακάνουμε, τότε οι αυτοί θα έχουν προβλήματα. Όταν θα αντιμετωπίσουν έναν εχθρό και θα σκεφτούν πολύ θα συμπεράνουν ότι, όσο πιο πολύ πλησιάζουν τόσο πιο επικίνδυνος γίνεται», επισημαίνει. Δεν τάσσεται, ωστόσο, υπέρ της έννοιας του ηρωισμού. Αναρωτιέται αν είναι όντως τόσο αξιέπαινο να παθαίνει κανείς για την πατρίδα του και εν τέλει καταλήγει ότι τέτοιες απόψεις είναι εντελώς ηλίθιες και μη αναγκαίες. Αυτό που χρειάζεται ένας στρατιώτης, για τον Kleist, είναι μόνο γενναιότητα και απουσία φόβου.

Εκφράζει, τέλος, τη δυσαρέσκειά του για το γεγονός ότι «η κοινωνία γενικότερα δεν στηρίζει επαρκώς τον γερμανικό στρατό, ο οποίος είναι ο δικός της στρατός και αυτός που είναι υπεύθυνος για την ειρήνη και την ευημερία της».

Για τις ΗΠΑ και τον πόλεμο στο Αφγανιστάν

Σχετικά με την κήρυξη πολέμου εναντίον της παγκόσμιας τρομοκρατίας από τις ΗΠΑ, ο Kleist διαφωνεί όχι επί της ουσίας αλλά επί της στόχευσης του πολέμου αυτού. Θεωρεί την Αλ Κάιντα μια χίμαιρα και ως εκ τούτου κρίνει εντελώς λανθασμένο να γίνεται πόλεμος εναντίον συγκεκριμένης χώρας. Αυτό που συμβαίνει κατά τον Κleist είναι ότι «κηρύσσουμε τον πόλεμο εναντίον μιας ιδέας».

Προτείνει λοιπόν η Γερμανία να σταματήσει να είναι αλληλέγγυα με την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, ενώ θεωρεί μεγάλο λάθος που δεν τέθηκε εξαρχής ορισμένο χρονικό όριο για την παρουσία γερμανικών δυνάμεων στο Αφγανιστάν. Στο αντεπιχείρημα ότι «ο γερμανικός στρατός υπερασπίζεται εκεί παγκόσμιες αξίες , δηλαδή ανθρώπινα δικαιώματα», ο πρώην αξιωματικός της Βέρμαχτ είναι ξεκάθαρα ψυχρός: «Το πραγματικό ερώτημα είναι αν είναι σωστό για το λαό μας να πρέπει να σκοτώνεται ώστε τα κορίτσια στην Ασία να μπορούν να πάνε στο σχολείο..», προσθέτοντας ότι «το να μπαίνουν σε κίνδυνο ζωές Γερμανών στρατιωτών δικαιολογείται μόνον όταν τα ζωτικά μας συμφέροντα βρίσκονται επίσης σε κίνδυνο».

Ο μεγαλύτερος κίνδυνος που διαβλέπει ο Kleist είναι η πιθανότητα διεξαγωγής πυρηνικού πολέμου, για τον οποίο «δεν μπορεί κανείς να εγγυηθεί ότι δεν θα διεξαχθεί». Βρίσκει εξαιρετικά ανόητο το όραμα του Ομπάμα για έναν κόσμο χωρίς πυρηνικά όπλα καθώς «κανείς νοήμων άνθρωπος δεν πιστεύει ότι αυτό μπορεί να πραγματοποιηθεί».

Για τον «κίνδυνο από το Ισλάμ»

Εντούτοις, δεν εντοπίζει το πρόβλημα της κατοχής πυρηνικών όπλων στη Ρωσία και στην Αμερική αλλά στρέφεται προς Ανατολάς, φέρνοντας ως παραδείγμα το Ιράν. Προσπαθώντας να δώσει και μια «πνευματική» διάσταση στην σύγκρουση, υποστηρίζει ότι η διαφορά με την μουσουλμανική κοσμοαντίληψη έγκειται στο ότι εκείνοι αγαπούν το θάνατο ενώ «εμείς» τη ζωή, συμφωνώντας με τα λεγόμενα του Οσάμα Μπιν Λάντεν σε αυτό το σημείο.

Δικαιολογώντας τον «φόβο» του φέρνει το εξής παράδειγμα: «πάρτε για παράδειγμα το Πακιστάν: τι θα γίνει αν γίνει αλλαγή καθεστώτος και οι Ισλαμιστές πάρουν στα χέρια τους τα πυρηνικά όπλα; Κάποια μέρα θα υπάρξει ένας άλλος Χίτλερ..».

Εμμέσως πλην σαφώς, υποστηρίζει την επιβολή αυστηρού οικονομικού μποϊκοτάζ «σε χώρες όπως το Ιράν», γνωρίζοντας ότι «ένα πραγματικό οικονομικό μποϊκοτάζ θα ήταν πολύ άσχημο για τον ιρανικό λαό, από την άλλη όμως κάτι τρομερό θα συμβεί αν δεν τα καταφέρουμε.»

Για την απόπειρα δολοφονίας του Χίτλερ

Ο Kleist ισχυρίζεται ότι είχε προγραμματιστεί να παρουσιαστούν στο Χίτλερ κάποιες νέες στρατιωτικές στολές για την πρώτη γραμμή. Το πλάνο ήταν, να τις παρουσιάσει ο Kleist και να εκραγεί ο χαρτοφύλακάς του -που θα περιείχε εκρηκτικά- την ώρα που θα στεκόταν δίπλα από τον Χίτλερ. Σε ερώτηση αν γνώριζε αν θα πέθαινε κατά την έκρηξη του χαρτοφύλακα, ο Kleist απαντά πως ήξερε τον τρόπο ώστε να επιζήσει της έκρηξης.

Πολιτική και ΜΜΕ

Είναι πολύ σημαντικό, για τον Kleist, να καταλάβουν οι πολίτες ότι «η λειτουργία των πολιτικών, που ειδικεύονται σε θέματα ασφάλειας, είναι να προστατεύουν τις ζωές του λαού τους. Τίποτα δεν είναι πιο πολύτιμο από το αίμα των ανθρώπων που προστατεύουν». Και για να γίνει αυτό κατανοητό «τα ΜΜΕ θα πρέπει να προβάλουν περισσότερο τέτοια θέματα», επιμένει ο Kleist, διότι όπως του είχε πει κάποτε ο Γκέμπελς, «όταν προκειται για προπαγάνδα, πρέπει απλώς να συνεχίζεις να επαναλαμβάνεις το ίδιο πράγμα ξανά και ξανά μέχρι ο κόσμος να μην αντέχει να το ακούει άλλο, και μετά το ξαναλές». Σύμφωνα με τον Kleist, ο Γκέμπελς «ήταν έξυπνος, διαβολικά έξυπνος».