Ήταν η εποχή των έντονων κοινωνικών κινημάτων ή των κινημάτων που ήταν έντονα πολιτικά. Το διακύβευμα δεν ήταν η αποδοχή ή η κατανάλωση αλλά η απελευθέρωση με κοινωνικο-πολιτικούς όρους που θα άλλαζαν το παράδειγμα μιας απορριπτικής ή ‘ανταγωνιστικής’ κοινωνίας.

Η εξέγερση της Λευκής Νύχτας, μια παράφραση του ονόματος του δολοφόνου, ήταν μια σειρά βίαιων ταραχών που συνέβησαν στις 21 και 22 Μάη του 1979, και πυροδοτήθηκαν από την ανακοίνωση της επιεικούς καταδίκης του Dan White για τη δολοφονία του George Moscone, δημάρχου του Σαν Φρανσίσκο, και του Harvey Milk, του πρώτου ανοιχτά ομοφυλόφιλου εκλεγμένου Συμβούλου στις ΗΠΑ.

Οι ταραχές ξέσπασαν το βράδυ της 21ης Μαΐου 1979, στο Σαν Φρανσίσκο και κράτησαν και την επόμενη ημέρα, ξεχωριστό κεφάλαιο σε μια σειρά αστικών εξεγέρσεων στις σύγχρονες Μητροπόλεις. Νωρίτερα, ο White είχε καταδικαστεί για εκούσια ανθρωποκτονία σε κοινωνική εργασία, λαμβάνοντας την πιο ελαφριά δυνατή καταδίκη για τις πράξεις του. Ήταν η συμβολική απαξίωση της ζωής και του θανάτου τους στο νομικό κόσμο που εξόργισε την ομοφυλοφιλική κοινότητα της πόλης, πυροδοτώντας την πιο βίαιη αντίδραση των ομοφυλόφιλων Αμερικανών από τις ταραχές στο Stonewall το 1969 στη Νέα Υόρκη.

Βέβαια, η ομοφυλοφιλική κοινότητα του Σαν Φρανσίσκο είχε μια μακροχρόνια σύγκρουση με το αστυνομικό τμήμα της περιοχής. Παρόλο που ήδη από το 1951, το Ανώτατο Δικαστήριο της Καλιφόρνια αναγνώρισε σε μία πρωτοπόρα απόφαση το δικαίωμα των ομοφυλόφιλων να συγκεντρώνονται ειρηνικά, οι διαρκείς εκφοβισμοί έτρεψαν τον ακτιβιστή του εργατικου κινήματος Harry Hey να ξεκινήσει το Ίδρυμα Mattachine -με στόχους να βοηθήσουν στην απρόσκοπτη ένταξη των ομοφυλόφιλων σε εργασιακούς και κοινωνικούς χώρους, να εργαστούν για νομική μεταρρύθμιση που θα περιελάμβανε την κατάργηση των νόμων περί σοδομίας και να βοηθήσουν όσους συλλαμβάνονταν- που γρήγορα σχετικά επεκτάθηκε σε όλη την δυτική ακτή, οδεύοντας και προς την ανατολή. Λίγα χρόνια αργότερα, η Phyllis Lyon και ο Del Martin ξεκίνησαν το Daughters of Bilitis με άλλες έξι γυναίκες στο Σαν Φρανσίσκο, αρχικά για να έχουν ένα μέρος για να κοινωνικοποιηθούν χωρίς φόβο παρενόχλησης ή σύλληψης

Την ημέρα της Εργατικής Πρωτομαγιάς του 1974, οι εντάσεις μεταξύ της ομοφυλοφιλικής κοινότητας και του SFPD (San Franscisco Police Department) κορυφώθηκαν όταν δεκάδες άνδρες ξυλοκοπήθηκαν και συνελήφθησαν ενώ περπατούσαν προς την διαδήλωση στην οδό Κάστρο. Οι αστυνομικές δυνάμεις εμφανίστηκαν ξαφνικά στο δρόμο, με τους αριθμούς των διακριτικών τους κρυμμένους και συνέλαβαν 14 για παρεμπόδιση πεζοδρομίου.

Ήταν αυτοί που ο Χάρβεϊ Μιλκ ονόμασε «Κάστρο 14» και κατατέθηκε μήνυση 1,375 εκατομμυρίων δολαρίων κατά της αστυνομίας. Η μάχη γενικευόταν καθώς η αστυνομία (ενοχλημένη από την πολιτικοποίηση) συνέχισε να συλλαμβάνει ομοφυλόφιλους σε μεγάλους αριθμούς. Οι κατηγορίες συνήθως απορρίπτονταν, αλλά οι συλληφθέντες συχνά έχαναν την ανωνυμία τους όταν οι εφημερίδες τύπωναν τα ονόματα, τις διευθύνσεις και τους τόπους εργασίας τους με τα ανάλογα αποτελέσματα που ζήσαμε στις οροθετικές γυναίκες. Η ιδιότητα του White ως πρώην αστυνομικού ενέτεινε την οργή της κοινότητας για την συμπεριφορά των ένστολων που περιελάμβανε, πέρα από συλλήψεις κι εξευτελισμούς, όπως αναγκαστικές πεολειχίες, ως ανταποδοτική χάρη μη σύλληψης και μη δημοσιοποίησης.

Όταν, μετά την δολοφονία του Milk και τη μη καταδίκη του ρεπουμπλικανού συμβούλου, η πορεία ξεκίνησε αυθόρμητα σαν απόψε από την περιοχή Κάστρο του Σαν Φρανσίσκο, κανείς ίσως δεν μπορούσε να φανταστεί πόσο άγρια θα κλιμακωνόταν. Αλλά όταν το πλήθος έφτασε στο Δημαρχείο του Σαν Φρανσίσκο, και είδε ότι δεν μπορούσε ούτε υπόμνημα να καταθέσει, και παρά τις προσπάθειες πρώην συνεργατών του Μιλκ και του συντρόφου του να την αποτρέψουν, ξέσπασε η βία που σαν σπίθα σε ξερά χόρτα μεταδόθηκε σε όλο σχεδόν το κέντρο της πόλης. Υλικές ζημιές αξίας εκατοντάδων χιλιάδων δολαρίων (με σημερινούς όρους εκατομμυρίων) και τραυματισμοί κι από τις δύο πλευρές σε αστυνομικούς και ταραξίες σημάδεψαν την εξέγερση.

Τα ξημερώματα, αρκετές ώρες μετά τη διάλυση, η αστυνομία πραγματοποίησε επιδρομή αντιποίνων στην περιοχή Κάστρο του Σαν Φρανσίσκο. Πολλοί θαμώνες ξυλοκοπήθηκαν, εξευτελίστηκαν και συλλήφθηκαν. Η απάντηση θα ερχόταν σύντομα όταν οι ανάπηροι αυτήν την φορά κατέλαβαν το Δημαρχείο και δεκάδες ομοφυλόφιλοι, γυναικείες ομάδες κι εργατικά συνδικάτα έτρεξαν να τους συμπαρασταθούν, πάντοτε μια ισορροπία ανάμεσα σε αμοιβαία συμφέροντα που μπορούν κάθε στιγμή να αρθούν ή να ξεχαστούν, και της προσπάθειας για ένα μόνιμο γεφύρι που θα μας συνέχει μέσα από τις διαφορές.

Ως επίλογος λίγοι στίχοι από το ποίημα Γραμμές που γράφτηκαν κοντά στο Σαν Φρανσίσκο του Lοuis Simpson:

Ξύπνησα σε μια πόλη τρεμάμενη/ Ναι, υπήρχε κάτι άστατο στον αέρα. /Και η ίδια η γη ήταν αβέβαιη για τη μοίρα της/…/ Τώρα έπεσε η νύχτα./ Το λευκό φεγγάρι ανέτειλε/ Και βυθίστηκε στον Ειρηνικό. / Οι δονήσεις πέρασαν κάτω από τα κύματα. Και ο Θάνατος αναπαύθηκε.